بریده‌های کتاب بعد از ابر

به یاد ندارم که مسیری را رفته باشم و هزار بار پشت سر را نگاه نکرده باشم. همیشه تا خود مقصد یک چشمم به عقب بوده است؛ همیشه وقت های رفتن پاهایم به جلو برده اند مرا، اما چشم هایم، اما قلبم، مرا به جایی که از آن آمده ام بازگردانده اند. هستند آنانی که آن قدر دل دارند که نگاهشان را به عقب بازنگردانند، اما همان ها هم باقی مسیر را به جایی که از آن آمده اند فکر می کنند. راستش را بخواهی هیچ کس هرگز به هیچ کجا نرسیده است، وقتی که این همه در مبدا جا می مانیم.

گفت: دلتنگی ربطی به دوری و نزدیکی ندارد باقر. آدم گاهی برای خودش هم دلش تنگ می شود. برای نزدیک ترین چیزها هم آدم گاهی دلتنگ می شود. دلتنگی ربطی به فاصله ها ندارد...

اصلاً وقتی قرار باشد کسی یا چیزی را دوباره ببینی؛ دلتنگی خیلی قشنگ است، آن چیز را زیبا تر می کند، قشنگ ترش می کند. تازه اگر او هم برایت دلش تنگ شده باشد که خیلی قشنگ‌تر هم می شود.

به یک باره گفت: خیلی ها توی این شهر از خفگی مُرده اند گفتم: آری، می گویند این طرف ها دریا سرِ سازگاری ندارد با کسی گفت: دریا خیلی ها را کشته است؛ اما آن هایی که من می گویم، همه شان از دلتنگی خفه شده اند.

نفس هایت را با باز کردنِ کدام پنجره می شود از یاد بُرد؟