بریده‌های کتاب 7 ج ن

اگر عاشق شوی به‌جز گستره‌ی آسمان همه جا قفس است و تو اسیر.

هروقت چیزی را از ته قلب دوست داشته‌ام آن‌را از دست داده‌ام،آن‌را در اوج بی‌عدالتی از دست داده‌ام،و ناگهان چشم باز کردم و دیدم نصیب من از زندگی فقط یک تنهایی بزرگ است.

عاشق که شدی غم او می‌شود غم تو،لبخندش می‌شود شادی بی‌انتهایت و هر احساسی که او دارد با ضریب چند برابر به تو منتقل می‌شود.

می‌دانی رویاها مثل ابر هستند،وقتی‌که رفتند دیگر مثل اول تخیل نمی‌شوند،شاید رویایی شبیه آن‌ها تخیل شود اما خود خود آن نیست.

چرا خدا باید به من عطا می‌کرد؟! من بد بنده‌ای بودم برای او،اصلا با چه رویی باید حاجت می‌خواستم وقتی در تمام عمرم حتی یک لحظه برای رضایش کاری نکردم؟! اشک‌هایم سرازیر شد،اما رحمت و کرم خدا خیلی عظیم است که کریم کسی است که می‌بخشد به آن که لیاقتش را ندارد.

چیزی که این وسط برای من خیلی جالب و دردآور بود جهالت انسانی است،خیلی حرف است این‌همه آدم در معرض مغناطیس جن قرار بگیرند و فکر کنند در محضر خدای کهکشانی‌شان درحال کسب فیض هستند،واقعا شیطان هرکسی را یک جوری سرکار می‌گذارد.

نمی‌دانم چرا هر وقت که انتظارش را نداری ضربه می‌خوری، همان وقتی که یقین داری همه چیز برای حفاظت از عزیز ترین کس زندگی‌ات مهیاست، بله ناگهان چشم باز میکنی و میبینی که همه چیز از دست رفته و خوشبختی و نیکبختی‌ات نابود شده و عشق را از دست داده ای به من نگو درستش این است که بگویم معشوق را از دست داده ای که میرانا خودِ خودِ عشق بود.

اما خدا عشق را به انسان هدیه نمی‌دهد بلکه آن را معاوضه می‌کند، بله خدا عشق را معاوضه می‌کند با همه چیزهایی که انسان دارد ، عشق یک طرف و همه چیزت یک طرف، حتی غرورت، حتی بودنت و من میرانا را انتخاب کردم.

چقدر دلم میسوخت از این‌که همنوعان بالغ من،اسیر دست چهار پنج توله جن کله استخوانی شده بودند به توهم غرق شدن در کبریای الهی.بله اگر راه را نشناسی به جست و جوی خدا هم بروی سر از جهنم حماقت درمی‌آوری،سر از جهنم داغ اجنه‌ی وحوش کینه‌توزی که انسان را اجنبی می‌دانند روی زمین و شیطان به آن‌ها وعده داده که آنان وارثان این سیاره و افلاک خواهند بود.

بله اگر راه را نشناسی به جستجوی خدا هم بروی سر از جهنم حماقت در می‌آوری.....

گاهی توی زندگی لحظه‌ای می‌رسد که دست‌هایت خالی است از هرچیزی و تنها می‌توانی نظاره‌گر باشی.

می‌دانی خیلی باید نادان باشی که برای جنی شیطان صفت دل بسوزانی،اگر هزار محبت کنی به این جماعت عقده‌ای باز‌هم کینه‌ی انسان را به دل دارند.

عقل چقدر حقیر است در برابر عشق و من کسی نیستم که اکسیر عشق را با خاکدان کروی عقل عوض کنم. می‌دانی،تنها کسی قدر عشق را می‌داند که سال های زیادی از عمرش را در حسرت آن تباه کرده باشد و وجودش روزها و روزها در سیاه و سفید گورستان عمر پر از بی‌تفاوتی شده باشد،پر از مرگ،و هر لحظه مردن در روزمرگی ها.

هرلحظه یادم می آمد که انسان برای عاشق شدن به دنیا آمده و اگر کسی بی عشق بمیرد انگار اصلا زندگی نکرده است.

چه‌قدر بد است بخواهی عقلانی عاشق شوی!عاشق که شدی باید دلت را بزنی به دریا،تنها باید وفادار باشی به نگاهش تا ته دنیا،باید وفادار باشی به چشم‌هایش،به عطر تنش که سکر ذهن است.

ملائک هم مانند تمام مخلوقات خدا، فانی هستند و ترس را می‌فهمند. آنها هم زندگی را دوست دارند و برای بقا می‌جنگند،اما به ندرت به ورطه گناه و مخالفت می‌افتند ،همانند شیری که کم پیش می‌آید چون کفتار لاشه خواری کند.

کینه‌ی جن‌ها نسبت به انسان انتهایی ندارد،اگر خدا به انسان شرافت داد، چرا اجنه انتقام آن‌را از انسان‌ها‌می‌گیرند؟! اگر خدا به آتش امر کرد به خاک سجده کند، چرا انسان تاوان آن‌را بدهد؟!