بریده‌های کتاب بانوی میزبان

حالش به بیماری می مانست که بعد از مدت ها اسارت بستر درد اول بار برخیزد و شادمانه از روشنایی روز و زلالی هوا و آشوب زندگی و جنجال تندرستان رنگارنگی که در اطرافش در جنب و جوش اند در حیرت افتد و چشمش تار شود و با سرگیجه از پای بیفتد.

چه فایده دارد این زندگی با بار سنگین کینه‌ای که عقب‌ت می‌کشی؟ فقط زهرش در دلت می‌جوشد و فکرهای سیاه مغزت را ضایع می‌کند. این فکر بد حاصل غصه است و خودش غصه می‌آورد. دلت را صاف کن، کینه‌ات را دور بینداز.

آیا مادری شناخته ای که وقتی طفل بودی برایت ترانه‌ی خواب بخواند؟ یا مثل من دنیا را در تنهایی و میان بیگانگان شناختی؟...

چرا برای درد یک نفر دیگر اشک می‌ریزی؟ اشک‌هایت را نگهدار برای وقت ماتم خودت، وقتی تنها شدی! وقتی تنهایی خواست دلت را بشکند و کسی را نداشتی...

وقتی غصه داری وقت دو برابر می‌شود، انگاری شب نمی‌خواهد صبح شود.

« زندگی خیلی قشنگ است. تو کیف نمی‌کنی که توی این دنیا زندگی می‌کنی؟» اردینف جواب داد:« چرا،چرا، دوست دارم خیلی زندگی کنم. یک عمر دراز!» کاترینا در فکر رفت و گفت: « نمی‌دانم. من از مردن هم بدم نمی‌آید. خوب است آدم زندگی را دوست داشته باشد... و آدم‌های خوب را....

خیلی تلخ است که آدم فقط گذشته‌اش را نشخوار کند. گذشته مثل شرابی است که خورده‌ای! خوشبختی گذشته چه فایده دارد؟ مثل پوستین کهنه است. دور انداختنی است.

وقتی دوست ساده‌ای که شاید خواسته به سبب همین ساده دلیش دوستش می‌داریم ناگهان هوس کند در پوست بصیرت رود، دیگر چنگی به دل نمی‌زند.

درد حضرت والا از کتاب خواندن زیاد است. سنگینی بار کتاب! حضرت والا بیش از اندازه دانشمند شده. ما دهاتیها در زبان روسی خودمان می‌گوییم از بس کتاب خوانده از مرز عقل گذشته، کمالاتش زیادی بالا رفته...

ضعیف نباش! آدم که ضعیف بود تاب تنهایی ندارد.

خُلق زن غار ته دریا نیست که پی‌بردن به راز های آن غیرممکن باشد.

ابلیس زورمند است.راه گناه صاف و لغزان است.

به یک آدم ضعیف آزادی بده، خودشان آزادی را دست بسته برایت پس می‌آورد.

به تو که نگاه می‌کنم انگاری جلو خورشیدم.

می‌خواست بگرید اما در سراسر عالم گوشه ای نبود که در آن پناه جوید و پنهان شود.

این بار که باز غصه مرا از پا انداخت در دل خودت جایم بده.

ابلیس زورمند است. راه گناه صاف و لغزان است.

می‌گویند کتاب زیاد مخ آدم را معیوب می‌کند. تو خیلی دوست داری کتاب بخوانی؟

درد تیغ خود را فقط برای دل‌های استوار تیز می‌کند.

او کیست ؟ این سودا ، این آشفتگی ناعلاج دلش ، از چیست؟ دلش چرا این‌طور دردمند است و از غصه می‌نالد و به صورت این اشک های سوزانِ یأس آب می‌شود؟