بریده‌های کتاب سال بلوا

گاهی احساس می‌ کردم دنیا بر اساس عقل و منطق مردانه می‌ گردد که مردها شوهر زن‌ ها بشوند و صورتشان را چروکیده کنند، اگر توانستند بچه به دامنشان بیندازند و اگر نتوانستند اشکشان را در بیاورند. زن موجودی است معلول و بی اراده که همه جرئت و شهامتش را می‌ کشند تا بتوانند برتریشان را به اثبات برسانند. مسابقه مهمی بود و مرد باید برنده می‌ شد.

پشت سر هر مرد بزرگی یک زن ایستاده، اما پشت سر هیچ زنی، هرگز مردی نیست.

مگر ما می توانیم شخصیت آدم هارا تعیین کنیم؟ چرا هرکس که به های وهوی دنیا دل نمی دهد،می شود بی سروپا؟

هیچ لازم نیست کسی خدمتکار دیگری باشد. دنیا راپولدار هااداره می کنند،از گرده عاشق ها وگرسنه ها کار می کشندوامانت داری می کنند ّبرای کی؟ برای چی؟آن ها از زندگی چی می فهمند؟دکتر معصوم از زندگی چی فهمید؟

📝چه حرف ها!مگر مامی توانیم شخصیت آدم ها را تعیین کنیم؟ چرا هر کس که به های و هوی دنیادل نمی دهد، می شود بی سر پا؟

《وقتی خدا می خواست تو را بسازد، چه حال خوشی داشت ، چه حوصله ای ! این موها ، این چشم ها... خودت می فهمی؟ من همه ی این ها را دوست دارم❤》

دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم؛ چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟ و چرا آدم‌ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچ‌کس نیستم ؟

بچه که بودم خیال میکردم همه چیز مال من است، دنیا را آفریده‌اند که من سرم گرم باشد، آسمان، زمین، پدر، مادر، درخت‌ها، اسب‌ها، کالسکه‌ها و حتا آن گنجشک‌ها برای سرگرمی من به وجود آمده‌اند. بعد ها یکی یکی همه چیز را ازم گرفتند. مایعی در رگ‌هام جاری بود که می‌گفت این مال شما نیست، راحت باشید. پسری که عاشق کبوتر‌ها و خرگوش‌ها بود، خودش را به درختی دار زد. چرا؟ مادر گفت بماند برای بعد. کاش تولد من هم می‌ماند برای بعد، به کجای دنیا بر می‌خورد؟

" در سرزمین بی آدم ، دین بی معناست. "

- مگر ما می‌توانیم شخصیت آدم‌ها را تعیین کنیم؟ چرا هرکس که به های و هوی دنیا دل نمی‌دهد، می‌شود بی سرو پا ؟

"دوییدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه تاریخ است ؟ و چرا آدم ها در یاد من زندگی می‌کنند و من یاد هیچکس نیستم ؟ "

چرا آدم ها در یاد من زندگی میکنند و من در یاد هیچ کس نیستم؟

تو دلم گفتم کاش آدم بتواند دنیا را بالا بیاورد و این همه دروغ و ریا نبیند. دنیا به دست دروغگو ها و پشت هم انداز ها و حقه باز ها اداره میشود

مرده اند، مردانی که ندانستند چرا زنده اند.

آن چشم ها، آن چشم های سیاه و براق ، ای خدا، کاش می‌توانستم خودم را در چشم هایش حلق آویز کنم..

گفت: " انگار آدم خودش بخواهد که مرض لاعلاجی بگیرد، بعد بنشیند به بدبختی خودش فکر کند. "