بریده‌های کتاب سال بلوا

گریه کرد، مردی که دوستش داشتم به خاطر من اشک می ریخت و منِ کوردل نمی فهمیدم، چه می دانستم راست می گوید و پس از عروسی من پنج سال در پشت و پسله می پلکد، عصر ها پناه می برد به مِی فروشی کِی پور و خرده خرده تباه می شود؟ چه می دانستم هرچه زمان بیش تر می گذرد من عاشق تر می شوم؟ عاشق مردی که تا سر حد مرگ مرا دوست داشت امّا شاید نمی خواست یا نمی توانست مرا به چنگ بیاورد، خود را آزار می داد.

خدا بخواهد که باد سرِ بازی داشته باشد، حالا یا با موهای او یا با دل من، چه فرقی می‌کند؟

دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همهٔ تاریخ است؟ و چرا آدم‌ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچ‌کس نیستم؟

مگس های بی جان آخر فصل را توی هوا می گرفت و می برد بیرون ،ولشان می کرد. گفتم:«چرا نمی کشیشان،این همه به خودت زحمت می دهی ؟» «خوشیمان را به رنج دیگران نمی خریم .»و به پاک کردن شیشه های پنجره مشغول شد.

چرا بوی خاک می دادم؟ شاید اگر از چوب ساخته شده بودم، حالا بوی کاج می دادم.

خدا بخواهد که باد سر بازی داشته باشد، حالا یا با موهای او یا با دل من، چه فرقی می‌کند؟

هر جا که آدم خوش است، خوش است.

«حالا دیگر دنبال برادرهام نمی‌گردم.» «پس دنبال کی می‌گردی؟» «خودم.» «مگر کجایی؟» «توی دست‌های تو، لای موهای تو. کارم ساخته شده.»

خدا نکند آدم چیزی یا کسی را گم کند،مثل سوزن می‌شود که اگر تمام خانه را زیر و رو کنی،پیدایش نمی‌کنی،فرش را وجب به وجب دست می‌مالی،اما نیست.فکر می‌کنی خوب،حتما یک جایی گذاشته‌ام که حالا یادم نیست،بعد بی آن‌که یادت باشد از ته دل فریاد جگرخراشی می‌کشی و می‌نشینی.

مگر چند بار می‌توان متولد شد، چند بار زندگی کرد و چند بار مُرد؟

و به تلخی مرگ، خندیده بود.