بریده‌های کتاب سال بلوا

آن چشم ها، آن چشم های سیاه و براق ، ای خدا، کاش می‌توانستم خودم را در چشم هایش حلق آویز کنم..

_تو از عشق چی میفهمی؟ +توی کتاب ها خوانده ام.افسانه است،اما اگر باشد آن هم افسانه است.

آن‌قدر خوش است که اگر گوشه خلوتی پیدا کند، آب همه دریا ها را گریه خواهد کرد

گفت:مرا یادت هست؟ دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه‌ی تاریخ است؟ و چرا آدم‌ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچ‌کس نیستم؟

تقدیر ، اسب رم کرده ای است که نمی‌شود بهش دهنه زد!

این همه رنج، این همه زخم، و این همه غصه کافی نبود که این همه دار و تیر و تفنگ می‌ساختند؟

و مگر نمی شود آدم در کودکی یاد سال های بعد بیفتد؟

حسینا گفت ‌:«می‌دانی اولین بوسه جهان چه‌طور کشف شد؟ دست‌هایش تا آرنج گلی بود. گفت که در زمان‌های قدیم ‌زن و مردی پینه‌دوز یک روز به‌هنگام کار ‌، بوسه را کشف کردند. مرد دست‌هایش به کار بود ‌، تکه نخی را به دندان کند. به زنش گفت بیا این را از لب من بردار و بینداز. زن هم دستش به سوزن و وصله بود ‌، آمد که نخ را از لب‌های مرد بردارد ‌، دید دستش بند است ‌، گفت چه کار کنم ‌، ناچار با لب برداشت ‌، شیرین بود ‌، ادامه دادند.

گاه می خندیدند ،و گاه صورتشان در چنان غمی فرو می رفت که انگار بزرگ ترین غم جهان بر شانه شأن فرو خوابیده است .

چه حرف‌ها! مگر ما می‌توانیم شخصیت آدم‌ها را تعیین کنیم؟ چرا هرکس که به های و هوی دنیا دل نمی‌دهد، می‌شود بی سر و پا؟

هیچ خاکی متعلق به هیچ بشری نیست. همه چیز از آن خداست.

همه مردم می‌دانستند بلوا بر سر این دو آدم نبود،بر سر خاک هم نبود،به‌ خاطر عشق و گرسنگی هم نبود. میرزا حسن گفت:《خاک بر سر آدم‌هایی که نمی‌دانند سر چی می‌جنگند.》

آقای یغمایی دبیر ادبیاتمان می گفت: 《در سرزمین بی آدم، دین بی معناست.》

و تمام شب را برای دخترهایی که در تنهایی از خودشان خجالت می‌کشند گریه کردم، دخترهایی که بعدها از خود متنفر می‌شوند و مثل یک درخت توخالی، پوسته‌ای بیش نیستند، و عاقبت به روزی می‌افتند که هیچ جای اندامشان حساس نیست، روح و جسمشان همان پوسته است، و خودشان نمی‌دانند چرا زنده‌اند.

این‌همه رنج، این‌همه زخم، این‌هم غم و غصه کافی نبود که این‌همه دار و تیر و تفنگ می‌ساختند؟

همینجوری دو تا نگاه در هم گره می‌خورد و آدم دیگر نمی‌تواند در بدن خودش زندگی کنید،می‌خواهد پر بکشد.

جهان مجموعه‌ی وهم آلودی است که به کوه می‌ماند ، باتلاقی است که برای شناختنِ اسرارِ آن نباید دست و پا زد . فقط باید زندگی کرد . سرتان را بیندازید پایین و زندگی تان را بکنید .