بریده‌ کتاب‌های سال بلوا

_تو از عشق چی میفهمی؟ +توی کتاب ها خوانده ام.افسانه است،اما اگر باشد آن هم افسانه است.

گفت:مرا یادت هست؟ دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه‌ی تاریخ است؟ و چرا آدم‌ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچ‌کس نیستم؟

تقدیر ، اسب رم کرده ای است که نمی‌شود بهش دهنه زد!

این همه رنج، این همه زخم، و این همه غصه کافی نبود که این همه دار و تیر و تفنگ می‌ساختند؟

و مگر نمی شود آدم در کودکی یاد سال های بعد بیفتد؟

آن چشم‌ها، آن چشم‌های سياه براق، ای خدا، کاش می‌توانستم خود را در چشم‌هاش حلق‌آویز کنم.

چرا بوی خاک می‌دادم؟ شاید اگر از چوب ساخته شده بودم، حالا بوی کاج می‌دادم. شب یکم

گاه می خندیدند ،و گاه صورتشان در چنان غمی فرو می رفت که انگار بزرگ ترین غم جهان بر شانه شأن فرو خوابیده است .

همه مردم می‌دانستند بلوا بر سر این دو آدم نبود،بر سر خاک هم نبود،به‌ خاطر عشق و گرسنگی هم نبود. میرزا حسن گفت:《خاک بر سر آدم‌هایی که نمی‌دانند سر چی می‌جنگند.》

آقای یغمایی دبیر ادبیاتمان می گفت: 《در سرزمین بی آدم، دین بی معناست.》

و تمام شب را برای دخترهایی که در تنهایی از خودشان خجالت می‌کشند گریه کردم، دخترهایی که بعدها از خود متنفر می‌شوند و مثل یک درخت توخالی، پوسته‌ای بیش نیستند، و عاقبت به روزی می‌افتند که هیچ جای اندامشان حساس نیست، روح و جسمشان همان پوسته است، و خودشان نمی‌دانند چرا زنده‌اند.

این‌همه رنج، این‌همه زخم، این‌هم غم و غصه کافی نبود که این‌همه دار و تیر و تفنگ می‌ساختند؟

هیچ کس نمی‌داند من چه حالی دارم، هیچ کس. آدم عاشق باشد و نتواند به کسی بگوید، غم انگیز نیست؟

: «وقتی سر قدرت دعوا دارند، با همه چیز مردم بازی می‌کنند، ساده نباش.»

دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟ و چرا آدم ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچ کس نیستم؟