آن ها ، می‌توانستند هرکاری که دلشان بخواهد با آدم ها بکنند ، شکنجه‌شان بدهند ، رنجشان بدهند و وادارشان کنند تا کارهایی را که کرده‌اند یا نکرده‌اند را ،هم اعتراف کنند اما نمی‌توانستند آدم هارا وادار کنند تا آن چیز ها را باور کنند . 
"گویی نمیتوانستند به درون آدم ها حتی نزدیک شوند."
      

        فرار کردن از لحظه‌ها.
رهایی از مبحوس شدن در خیال.
طوری غرق در کتاب فریدا شدم که لحظه هامو فراموش کردم؛ لحظه های‌ تاریک و عاری از مه .
تو کل این مدت که کتاب، لحظه‌هامو از من جدا کرد، احساساتم شفافیتو در لحظه‌هام پررنگ کرد.
      

        لبریز از بی حسی .
انگار که سرش را در آب فرو برده بود و احساساتش مبهم نه ،بلکه لمس شدنی نبودند . 
چون چیزی حس نمی‌کرد ، نمی‌دانست که حس داشتن به چه معناست ؛
"غافل از اینکه بی حسی هم نوعی از احساسات است"
      

        و در آخر این کتاب، تنها احساس تعفن و غم باقی ماند .
 غمی بی پایان و ژرف ، که تمام وجود میراندا را با بی رحمی در خود خفه کرد و تهی ساخت .
میراندا / کالیبان 
      

        اگر غم یک کتاب بود قطعا می‌شد سمفونی مردگان .
ملموس
غم آلود
بی‌رحم
که با تک تک موومان‌هایش در خلسه‌ای عمیق رهایت می‌کند.
      

        کتاب طاعون شاهکار آلبر کامو است اما من دو دل هستم که باید این کتاب را دوست داشته باشم یا نه .
دوست داشته باشم چون سراسر وجودم را فوق‌العاده درگیر میکرد 
یا نداشته باشم چون برایم مانند کرونا لمس شدنی بود.