"شب های روشن" 
یجایی خوندم نوشته بود : شب های همه ما یکی بود، اما تاریکی هایمان فرق داشت. 
ولی رمان شب های روشن ، شب هاش تاریک و بی نور نبود ، اتفاقا هر لحظه اش روشن بود ؛ ولی تفاوتش این بود که شخصیتی که داستایوفسکی برامون ازش میگفت زندگیش تاریک و بی نور بود ؛ جایی که تاریکی در اون نبود ، ولی لحظه های گذرا ، عاری از نور بود؛ غرق در مه و غم بود . 
یه شعری هم عجیب تو یادم اومد : 
"بر ما دلت نسوخت 
ندانم چرا نسوخت 
ما را دلت نخواست 
ندانم چرا نخواست ."

      

        "بلوا "
هم‌زمان با نوشا، هم‌زمان با حسینا ، هم‌زمان عشق و بلوا .
مورد علاقه ترینم ، سال بلواست :) 
میتونستم هم زمان برای عشق ، همراه نوشا در یاد همه باشم و در یاد هیچکس نباشم یا اینکه در بلوا، زنی باشم که گرفتار غم شده و محکوم به حبس .
مجبور به انزوا ، محکوم به عشق .
مجبور به سکوت ، محکوم به خیال . 
مجبور به انتظار ، محکوم به اعتراف .
مجبور به اتمام ، محکوم به در یاد ماندن !
مجبور به زندگی ، محکوم به بلوا .
      

        یه کتاب بی‌نظیر 
پر از معنا و خلاقانه 
احساسم به این کتاب : این کتاب زندگیمو تغییر داد ^^ " کسایی که خوندنش متوجه جمله آخر میشن."
      

        نازنین یا مغموم !
پنج دقیقه دیر رسیدن یا یک زمستان ! 
تنها ماندن یا تنها گذاشتن ! 
مغلوب شدن یا درماندگی !
عشق یا بی اعتنایی !
سکوتی بی اندازه که دیر شکسته شد ،
توهمات ناتمام و غروری که به تنهایی منجر شد؛
کاش می‌توانستم این کتاب و از دید کارکتر زن هم بخونم .
      

        وحشی ؛ تنها کلمه ای که می‌تونه نمود احساس را تو این کتاب فریاد بزنه همینه .
شایدم چون اینجا توهی بود از حس آدمی .
      

        آن ها ، می‌توانستند هرکاری که دلشان بخواهد با آدم ها بکنند ، شکنجه‌شان بدهند ، رنجشان بدهند و وادارشان کنند تا کارهایی را که کرده‌اند یا نکرده‌اند را ،هم اعتراف کنند اما نمی‌توانستند آدم هارا وادار کنند تا آن چیز ها را باور کنند . 
"گویی نمیتوانستند به درون آدم ها حتی نزدیک شوند."
      

        فرار کردن از لحظه‌ها.
رهایی از مبحوس شدن در خیال.
طوری غرق در کتاب فریدا شدم که لحظه هامو فراموش کردم؛ لحظه های‌ تاریک و عاری از مه .
تو کل این مدت که کتاب، لحظه‌هامو از من جدا کرد، احساساتم شفافیتو در لحظه‌هام پررنگ کرد.
      

        لبریز از بی حسی .
انگار که سرش را در آب فرو برده بود و احساساتش مبهم نه ،بلکه لمس شدنی نبودند . 
چون چیزی حس نمی‌کرد ، نمی‌دانست که حس داشتن به چه معناست ؛
"غافل از اینکه بی حسی هم نوعی از احساسات است"
      

        و در آخر این کتاب، تنها احساس تعفن و غم باقی ماند .
 غمی بی پایان و ژرف ، که تمام وجود میراندا را با بی رحمی در خود خفه کرد و تهی ساخت .
میراندا / کالیبان 
      

        اگر غم یک کتاب بود قطعا می‌شد سمفونی مردگان .
ملموس
غم آلود
بی‌رحم
که با تک تک موومان‌هایش در خلسه‌ای عمیق رهایت می‌کند.
      

        کتاب طاعون شاهکار آلبر کامو است اما من دو دل هستم که باید این کتاب را دوست داشته باشم یا نه .
دوست داشته باشم چون سراسر وجودم را فوق‌العاده درگیر میکرد 
یا نداشته باشم چون برایم مانند کرونا لمس شدنی بود.