بریده‌های کتاب تسخیرشدگان (جن زدگان)

این راه حل را مسیح به داستایفسکی آموخته است:آن کس که بخواهد زندگی خویش را نجات دهد، آن را از دست می‌دهد. آن کس که زندگی‌اش را در راه عشق من فدا کند، حیات واقعی به آن بخشیده است.

اگر می خواهی بر تمام دنیا چیره شوی، بر خودت چیره شو.

انسانی که زنده بودن یا مردن برایش مساوی باشد انسان نو خواهد بود. انسانی که بر درد و ترس حاکم شود خدا خواهد بود. و این خدای امروز دیگر نخواهد بود.

مسخره‌تر از یک آدم احمق خوش‌قلب دیده‌اید؟ بله، یک احمق شرور!

آدم باهوش فقط سکوت می کند، پر حرفی کار احمق هاست. ص ۳۶۸

در این زندگی که ما داریم همه چیز به قدری ملال‌آور است که جایی که صحبت از تفریح باشد رودربایستی بی‌جاست،به شرطی که به راستی سرگرم کننده باشد.

انسان هر چه قدر سیاهروزتر باشد، یا قومی هر قدر زیر پاافتاده تر و بینواتر باشند، امید اَجر اخروی و رؤیای بهشت در دلشان ریشه دارتر است، خاصه وقتی صد هزار مبلّغ مذهبی مدام بر آتش این امید بدمند و منافع خود را در آن بجویند. ص ۲۶۱

تو هیچ می‌فهمی، هیچ می‌فهمی که اگر شما گیوتین را به جلو صحنه آورده‌اید و آن را با این شادمانی و افتخار برافراشته و به آسمان رسانده‌اید فقط برای این است که سر بریدن آسان تر است و پروردن اندیشه در سر از همه کار دشوارتر.

در دنیا فقط یک چیز کم است و آن اطاعت است.عطش آموختن اشرافی است.همینکه خانواده و عشق پیدا شد میل به مالکیت پشت سر آن می‌آید. ما این میل را از ریشه می‌کنیم و مستی و بیهوده‌گویی و جاسوسی را تشویق می‌کنیم.فساد را چنان رواج میدهیم که هرگز سابقه نداشته است. هر شرار نبوغی را همین که پیدا شد خاموش می‌کنیم.

آنچه در قالب نثر گستاخی و بی ادبی جلوه میکند، شعر می تواند توضیح دهد و بیان کند.

هر قدر یک ملت فقیر تر و تو سری خورتر، به همان اندازه امیدوارتر است که در بهشت جزا و پاداش بیابد و صدهزار کشیش وقت خود را صرف کردند تا این امید را در دل ها زنده کنند .

برادرتان به من می‌گفت کسی که پیوند های خودرا با خاک وطنش از دست بدهد خداهای خود را گم می‌کند و همه‌ی هدف های خود را از دست می دهد.

وجود وسوسه در دنیا ناگزیر است اما "وای به حال کسی که وسوسه از طریق او می‌رسد".

من می‌خواهم بتوانم خودم را ببخشم.این بزرگ‌ترین هدف من است.

هر اندیشه باروری که از خارج بیاید نمی تواند در کشور ما ریشه بدواند. هیچ ملتی در دنیا هیچ اجتماعی نمی تواند با یک برنامه تحمیلی دوام یابد.

انسان هر چه سیاهروزتر باشد، یا قومی هر قدر زیر پاافتاده‌تر و بی‌نواتر باشند، امید اجر اخروی و رویای بهشت در دلشان ریشه‌دارتر است، خاصه وقتی صد هزار مبلغ مذهبی مدام بر آتش این امید بدمند و منافع خود را در آن بجویند.

اگر ما روزی توانستیم خودمان کار کنیم عقیده‌ای هم خواهیم داشت و آن وقت می‌شود انتظار داشت که «افکار عمومی» هم پیدا شود. اما چون ما هرگز تن به کار نخواهیم داد، صاحب عقیده کسانی خواهند بود که تا امروز به جای ما کار کرده‌اند، یعنی همان اروپاییان و همان آلمانی‌هایی که دویست سال است معلم مایند.

دوست عزیز، حقیقت راستین همیشه زنگ نادرستی دارد. اگر بخواهید این زنگ را از آن بزدایید باید اندکی دروغ به آن بیامیزید. این کاری است که مردم همیشه کرده‌اند.