بریده‌های کتاب انسان موجودی یکروزه و قصه های دیگری از روان درمانی

بعد از یه مدت تک تک داروها تاثیر خودشون رو از دست دادن.عقاید درست مثل داروهای ضدسرطان هستن با این تفاوت که عقاید حالت ارتجاعی دارن.کهنه میشن،مدتی عقب می کشن،مثل این که دارن استراحت می کنن و دوباره جون می گیرن و این بار به شکل بهتر و قوی تر پشت سر هم بروز می کنن.

همیشه در شگفتم که چطور افرادی که خودشان را بیش از بقیه دوست دارند، برای نظر خودشان کمتر از نظر دیگران ارزش قائل اند. اگر کسی مرا تحقیر کند، مشکل از اوست. نگرانی من فقط این است که چیزی نگویم و کاری نکنم که سزاوار تحقیر باشد. هیچ گاه چیزی را که مجبورتان می کند زیر قولتان بزنید یا احترام به خودتان را از دست دهید، معتبر ندانید.

بذار همه چیز رو توی زندگی تجربه کنیم بذار جایی برای تأسف نداریم. بذار از آنچه در دسترس هست استفاده کنیم و چیزی رو برای مرگ نذاریم که ازمون بگیره...

ولی جلسه ام با هلنا به من فهماند که تشخصیص رسمی چیزی بیش از رنجشی ساده است. در واقع، تشخیص رسمی با مبهم کردن و حتی خنثا کردن شخص چندبعدی ای که رو به رویمان نشسته است، در کار ما اختلال ایجاد می کند.

ادراکاتت رو تغییر بده تا دردهات رو از بین ببری. هیچ چیز از بیرون نمی تونه آزارت بده؛ چون تو فقط از بدی خودت آزار می بینی. تنها راه برای مقابله با دشمن اینه که شبیهش نباشی.

ریشه ی اعتبار دادن به خود یا قضاوت کردن در مورد خود، در ذهن خودته، نه ذهن دیگران

اغلب در درمان، وقتی نشانه های بیماری از بین می رود و بیمار تعادل قبلی اش را به دست می آورد، این پرسش مطرح می شود. آیا واقعا در این زمان باید کار را تمام کرد؟ صرفِ از بین رفتن نشانه ها کافی است؟ یا باید به جاهای دیگر رسید؟ آیا نباید شخصیت و سبک زندگی در زیر نهفته ی بیمار را که باعث به وجود آمدن چنین نشانه هایی شده است، را تغییر دهیم؟

میزان وحشت داشتن از مرگ به میزان کارهای ناکرده‌ی افراد در زندگی بستگی دارد!

تجلیل و بزرگنمایی بیش از اندازه تجارب بدیهی، شما را به بیراهه‌ی خطرناکی سوق میدهد. باید یکبار دیگر یادآور شوم که همانطور که سقراط متذکر شده بود، زندگیِ بررسی نشده ارزش زیستن ندارد!

اون به من یاد داد که ادراکات خودمه که منو آزار میده، پس ادراکاتت رو تغییر بده تا دردهات رو از بین ببری. هیچ چیزی از بیرون نمیتونه آزارت بده، چون تو فقط از بدی خودت آزار میبینی. تنها راه برای مقابله با دشمن اینه که شبیهش نباشی.

همیشه درک و معنای مرگ سخت‌تر میشه اگر آدم فکر کنه زندگی کاملی نداشته.

آدمای زیادی رو میشناسم که بخاطر اجتماعات عاشق می‌شن، یعنی اونا عاشق خوشی جوانی، انتظاراتشون از زندگی هیجان انگیز میشن. این مسئله اون فرد رو به نمادی از شادی جوونی اونا تبدیل می‌کنه، چون بخشی از دوره ی فوق العاده ی جوانیه و اون هم اونجا بوده، عشق رو در اون قرار میدن.

ترتیب این رویدادها یکی از اصول روانشناسی را به یاد من انداخت که بارها از بسیاری از بیماران یاد گرفته (و البته فراموش کرده) بودم: ارزشمندترین چیزی که می تونم ارائه دهم، حضورمه، فقط کنارش باش. سعی نکن حرفای خردمندانه بزنی د نبال تفسیر کردن نباش کار تو اینه که فقط کاملا حضور داشته باشی. به اون اعتماد کن تا چیزایی که لازم داره توی این جلسه پیدا کنه.

زندگی بررسی نشده ارزش زیستن ندارد. 《جناب سقراط》

چون برای مرگ وقت نداشتم، مرگ با مهربانی برای من وقت تعیین کرد.

زندگی زودگذره_همیشه و همچنان. وظیفه‌ی من اینه که زندگی کنم تا لحظه ای که بمیرم!

انسان ها از رابطه به وجود می آیند،در رابطه رشد می کنند،در رابطه آسیب می بینند و در رابطه ترمیم می شوند.

این ایده که الگویی برای چگونه مردن باشی به انسان اجازه می‌دهد که تا آخرین لحظه به زندگی اش معنی دهد.

نقل قولی از شوپنهاور هست که شور عشق رو با آفتاب کورکننده مقایسه می‌کنه. وقتی به مرور زمان این خورشید کم نور می‌شه، ما ناگهان متوجه بهشت شگفت‌انگیز ستارگانی می‌شیم که به وسیله این خورشید تابان پنهان و پوشیده شده بوده‌ند.

درک خودت را نسبت به اطراف تغییر بده تا آسیب حذف شود. هیچ چیز از بیرون نمیتواند به تو آسیب بزند چون فقط تو با عیب های خودت از درون به خودت آسیب میزنی.