بریده‌های کتاب مخلوقات یک روز

شوپنهاور در جایی احساس عشق رو با نور کورکننده ی خورشید مقایسه می کنه. وقتی در سال های آخر، زندگی کم نور می شه، ناگهان متوجه آسمان های پرستاره ای می شیم که خورشید مانعشون بوده یا پنهانشون کرده بوده. خوب ناپدید شدن جوانی که بعضی اوقات خیلی احساس بدیه، باعث شده از آسمان های پرستاره و شگفتی های زنده بودن، بیشتر لذت ببرم؛ شگفتی هایی که قبلا بهشون توجهی نداشتم. من در دهه نهم زندگی م هستم و می خوام چیز غیرقابل باوری بهت بگم: تا حالا این قدر احساس آرامش نکرده بودم. آره؛ می دونم این تجربه ی من رو به پایانه؛ ولی این پایان از اول وجود داشته. تفاوت این جاست که حالا برای لذت آگاهی محض احترام قائلم.

کارن هورنی، می گه اگه احساس پرهیزکاری می کنی باید کارهای پرهیزکارانه بکنی؛ این یه مفهوم ساده و قابل احترامه، درست مثل حرفای مارکوس اورلیوس و قبل از اون ارسطو.

فهمیده ام که ادعای تخصص گرایی ناشی از غرور محض است. حالا تنها چیزی که از آن مطمئن هستم این است که اگر بتوانم محیطی حمایت گر و ناب ایجاد کنم، بیمار خودش کمکی را که نیاز دارد پیدا می کند.

شاید به نظر غیر منطقی بیاد ؛ ولی معمولا غم از دست دادن اونایی که رابطه ی خوبی باهاشون داشتیم ، کمتر از غم از دست دادن افرادیه که رابطه ی ناخوشایند با اونا داشتیم، کسانی که کارای نا تموم بسیاری با اونا داریم، انگار که بعد از مرگ، رابطه ی ما با اونا در حالت نا تموم ثابت شده و هیچوقت قابلیت حل شدن رو پیدا نمیکنه.

شاید بودایی ها حق دارن که می‌گن: بی‌دلبستگی، بی ناراحتی!

«انجام ندادن یه کار درست بدتر از آسیب دیدنه.»

پایان های نامنتظره باعث می‌شن خیلی بهتر به حال بچسبیم.

همیشه به شاگردانم می گویم که وقتی در جلسه ای به مشکل می خورند باید دست نگه دارند و ابزاری را به خدمت بگیرند که همیشه قابل اتکاست ـ «کنترل روند» ـ شما عمل را متوقف می کنید و رابطه ی خود و بیمارتان را بررسی می کنید.

وقتی احساس می کنی تمام و کمال زندگی نکردی، فکر کردن به مرگ برات دردناک تر می شه؟

رابطه ها تموم می‌شن، ولی چیزی که قبلا وجود داشته از بین نمیره.

همیشه در شگفتم که چطور افرادی که خودشان را بیش از بقیه دوست دارند، برای نظر خودشان کمتر از نظر دیگران ارزش قائل اند. اگر کسی مرا تحقیر کند، مشکل از اوست. نگرانی من فقط این است که چیزی نگویم و کاری نکنم که سزاوار تحقیر باشد. هیچ گاه چیزی را که مجبورتان می کند زیر قولتان بزنید یا احترام به خودتان را از دست دهید، معتبر ندانید.

ولی جلسه ام با هلنا به من فهماند که تشخصیص رسمی چیزی بیش از رنجشی ساده است. در واقع، تشخیص رسمی با مبهم کردن و حتی خنثا کردن شخص چندبعدی ای که رو به رویمان نشسته است، در کار ما اختلال ایجاد می کند.

ادراکاتت رو تغییر بده تا دردهات رو از بین ببری. هیچ چیز از بیرون نمی تونه آزارت بده؛ چون تو فقط از بدی خودت آزار می بینی. تنها راه برای مقابله با دشمن اینه که شبیهش نباشی.

ریشه ی اعتبار دادن به خود یا قضاوت کردن در مورد خود، در ذهن خودته، نه ذهن دیگران

اغلب در درمان، وقتی نشانه های بیماری از بین می رود و بیمار تعادل قبلی اش را به دست می آورد، این پرسش مطرح می شود. آیا واقعا در این زمان باید کار را تمام کرد؟ صرفِ از بین رفتن نشانه ها کافی است؟ یا باید به جاهای دیگر رسید؟ آیا نباید شخصیت و سبک زندگی در زیر نهفته ی بیمار را که باعث به وجود آمدن چنین نشانه هایی شده است، را تغییر دهیم؟

اون به من یاد داد که ادراکات خودمه که منو آزار میده، پس ادراکاتت رو تغییر بده تا دردهات رو از بین ببری. هیچ چیزی از بیرون نمیتونه آزارت بده، چون تو فقط از بدی خودت آزار میبینی. تنها راه برای مقابله با دشمن اینه که شبیهش نباشی.

آدمای زیادی رو میشناسم که بخاطر اجتماعات عاشق می‌شن، یعنی اونا عاشق خوشی جوانی، انتظاراتشون از زندگی هیجان انگیز میشن. این مسئله اون فرد رو به نمادی از شادی جوونی اونا تبدیل می‌کنه، چون بخشی از دوره ی فوق العاده ی جوانیه و اون هم اونجا بوده، عشق رو در اون قرار میدن.

ترتیب این رویدادها یکی از اصول روانشناسی را به یاد من انداخت که بارها از بسیاری از بیماران یاد گرفته (و البته فراموش کرده) بودم: ارزشمندترین چیزی که می تونم ارائه دهم، حضورمه، فقط کنارش باش. سعی نکن حرفای خردمندانه بزنی د نبال تفسیر کردن نباش کار تو اینه که فقط کاملا حضور داشته باشی. به اون اعتماد کن تا چیزایی که لازم داره توی این جلسه پیدا کنه.

معمولا غم از دست دادن افرادی که رابطه خوبی با اونا داشتیم، کمتر از غم از دست دادن افرادیه که رابطه ناخوشایند با اونا داشتیم؛ کسانی که هنوز کارای ناتمام بسیاری با اونا داریم.

انسان ها از رابطه به وجود می آیند، در رابطه رشد می کنند، در رابطه آسیب می بینند و در رابطه ترمیم می شوند. و این چنین است که کسی می آید و کسی می میرد!