بریده‌های کتاب سرو، سپید ... سرخ

«و آزادی هیچ‌وقت از دل اشغال اجنبی بیرون نمی‌آید.»

استبداد هر درخت ستبری را به اندازهٔ خودش کوتاه می‌کند. زمان که می‌گذرد، ما می‌مانیم و جنگلی که همهٔ درخت‌هایش کوتاه و بته‌وار شده‌اند. وای به جنگلی که سر نداشته باشد.

درد ما قحطی نان هست، اما بزرگ‌تر از آن قحطی خِرد است. ما کشوری استبدادزده‌ایم، آقای عامری، و هر جامعهٔ استبدادزده‌ای بی‌مسئولیت خواهد شد؛ چون دیگر کسی مملکت را از آن خود نمی‌داند. وقتی یک نفر برای تمام مردم تصمیم می‌گیرد و هر صدای مخالفی را هم خفه می‌کند، در نهایت کسی نمی‌ماند که برای مملکت دلسوزی کند.

هر آنچه کمتر کسب کنی عطشت برایش بیشتر خواهد شد.

دنیا منتظر تو نمی ماند تا عوض شوی. دنیا می گذرد و تو فقط فرصت کمتری برای زندگی کردن خواهی داشت.

آنها که دنبال عدالت می گردند، فقط طبقه ظالم جدیدی جای قبلی ها می نشانند.