بریده‌های کتاب با شبیرو

چون متانت خاموشی را دوست تر می‌داشت، و نیز حس کرده بود که در بعضی لحظه‌ها هیچ چیز به اندازه‌ی گفتن، آدم را بی معنا و جلف جلوه نمی‌دهد؛ مثل اینکه کلمه ها آدم راسقط می‌کنند.

گویا خوی آدم این طور است که هر گاه پی برد از همه جا و همه چیز جدا مانده است، دلش می‌خواهد به خاک خودش بچسبد. خاکی که بر آن از مادر زاییده است.

گویا خویِ آدم این‌طور است که هر گاه پی برد از همه‌جا و همه‌چیز جدا مانده است، دلش می‌خواهد به خاکِ خودش بچسبد. خاکی که بر آن از مادر زاییده است.

نمی‌توانست خودش را جمع و جور کند، متمرکز کند و در جهتی به راه بیاندازد. حس می‌کرد دارد از دست می‌رود و هیچ کس نیست تا او را راه ببرد. حس می‌کرد دارد از دست می‌رود و هیچ کسی نیست تا او را راه ببرد. با این همه می‌دانست که با این کارش جز در هم شکستن خودش، خراب تر کردن خودش هیچ کاری نمی‌کند. می‌دانست که در لحظه دارد بیشتر از هم می‌پاشد.