بریده‌های کتاب نبرد حق و باطل

عالم دو چهره دارد: چهره ازاویی و چهره به سوی اویی. چهره ازاویی رحمانیت خداست و چهره به سوی اویی رحیمیت خدا. سایر اسماء الهی اسمهای تبعی هستند، درجه دوم و سوم‌‏اند.

عجیب این است که می‌گویند انسانی که به بلوغ فرهنگی رسیده است باید خودکشی کند، چرا؟ زیرا بعد از اینکه فهمید طبیعت انسانی لاعلاج است حق دارد خودش را بکشد و حق دارد دیگران را هم به خودکشی تشویق کند، منطق صادق هدایت.

پیامبران آمده‌اند بشر را به دست بشر اصلاح کنند، نیامده‌اند بشر را به دست فرشتگان اصلاح کنند. قرآن می‌گوید: لَقَدْ ارْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَیناتِ وَ انْزَلْنا مَعَهُمُ الْکتابَ وَ الْمیزانَ لِیقُومَ النّاسُ بِالْقِسْطِ [1]. پیامبران را با دلایل روشن فرستادیم و با آنها کتاب و میزان فرستادیم تا مردم عدالت را بر پا دارند. نمی‌گوید «تا پیامبران مردم را به عدالت وادار کنند»، می‌گوید «تا مردم، خود عدالت را به پا دارند» یعنی پیامبران می‌خواهند به دست مردم، جامعه را اصلاح کنند. تز اصلاحی این است.

حق بعد از آنکه مدتی به وسیلهٔ باطل پوشانده شد، وقتی به جنگ باطل می‌آید کوبنده و بنیان‌کَن می‌آید.

اگر شما رادیوهای مختلف دنیا را گوش کنید از هیچ‌یک از این رادیوها نمی‌‏شنوید که اسم زورگویی را ببرد یا بگوید ما می‌خواهیم ظلم کنیم یا منافع کشورهای دیگر را بدزدیم و غارت کنیم، بلکه همه دم از صلح می‌‏زنند، دم از آزادی می‏‌زنند، دم از حقوق بشر می‏‌زنند؛ در صورتی که اکثر و شاید همه آنها دروغ می‌گویند؛ یعنی آنها می‌خواهند در پناه این الفاظ زندگی کنند؛ در پناه آزادی، آزادی را می‌کشند، چنانکه گفته‌اند: «ای آزادی! به نام تو در دنیا چه جنایتها که نشد». این معنای تغذیه باطل از حقّ است. ناصر الدّین شاه یا هارون الرشید یا معاویه هم نیروی باطل خود را از نیروی حقّ مردم گرفته بودند و گرنه از خودشان نیرویی نداشتند.

فکر و فلسفه دیگری به نام اگزیستانسیالیسم پیدا شد که جهان‏‌‌بینی آن یعنی نظرش درباره انسان همان جهان‏بینی مادی است، ماتریالیستی فکر می‌کند ولی اینها طرحی و نظریه‌ای دادند تا این نقصی که در مارکسیسم هست یعنی مسئله‌ گرایش را برطرف کند، چون در مارکسیسم انسانیت یا بگوییم ارزش‌های انسانی، معانی و مفاهیم اخلاقی از قبیل صلح و عدالت را مفاهیمی ایده‏‌آلیستی و بی‏‌ارزش می‌دانند. ولی اگزیستانسیالیست‌ها چسبیدند به ارزشهای انسانی برای اینکه بتوانند در انسان یک مبدأ گرایش به وجود بیاورند نه فقط مبدأ شناخت و فکر، یعنی یک چیزی که جاذبه داشته باشد و انسان را به سوی خودش بکشاند و بتواند برای انسان هدف‌های عالی و متعالی غیر از هدف‌های مادی مشخص کند. این بود که بر ارزش‌های انسانی و بر آن چیزی که انسانیت نامیده می‌شود تکیه کردند و این ارزش‌ها را روبنا و قهراً بی‏‌ارزش تلقی نکردند. ولی باید سؤال کرد شما که می‌گویید جهان انبوهی و توده‌‏ای از ماده است و تمام هستی جز ماده و فعل و انفعالات مادی چیزی نیست پس این ارزش‌های انسانی در جهان مادی چیست؟

در پناه آزادی، آزادی را می‌کشند. چنان که گفته‌اند: «ای آزادی به نام تو در دنیا چه جنایت‌ها که نشد!» این معنای تغذیهٔ باطل از حق است.

قرآن می‌گوید اگر همه مردم این قدر شریر و فاسد و ظالم و دروغگو بودند آن جامعه را هلاک می‌کردیم، چنین جامعه‌‏ای محال است وجود داشته باشد، اصلاً قابل دوام نیست و فوراً هلاک می‌شود. اینکه قرآن هلاک اقوام گذشته را بیان می‌کند برای چیست؟ می‌گوید: قبل از شما اقوامی بودند که وقتی اکثریت مردم آن اقوام بد شدند، ریشه آنها را کندیم. پس اگر جامعه دوام دارد بدانید که اکثریت مردم فاسد نیستند، بلکه اقلیتی فاسدند که آنها هم کف‌های روی آب‏‌اند. باطل به صورت موقّت، به صورت یک جولان و به صورت یک نمود است و زود هم‏ از بین می‌رود. احادیثی داریم که حکم ضرب المثل را پیدا کرده، می‌گوید: * «للحقّ دولة و للباطل جولة» حق دولت باقی دارد، اما باطل را جولانی است و یک نمود است و زود تمام می‌شود.* «للباطل جولة ثمّ یضمحلّ.»باطل را جولانی است و بعد مضمحل و نابود می‌شود (ولی حق، جریان و ادامه و بقا دارد).