بریده‌های کتاب یک به علاوه یک

بر اساس ترکیب قانون احتمالات و قانون اعداد بزرگ، گاهی تو ناچاری یک اتفاق را بارها و بارها تکرار کنی تا چیزی که دوست داری از آب دربیاید. هر بار که انجامش می دهی، یک قدم به هدفت نزدیک تر می شوی. به زبان ساده تر، همان طور که برای مامی توضیح دادم گاهی باید فقط جلو بروی، همین.

من آدم خیلی حساسی هستم. بعضی آدم‌ها راحت از کنار مسائل می‌گدرند، ولی من این‌جور آدمی نیستم. گاهی که جایی می‌خوانم حیوانی مرد، یا جایی در یک کشور دیگر، بچه‌ای به قتل رسید، تمام روز گریه می‌کنم.

گاهی به زمان نیاز داری تا مسائل را توی ذهنت حل و فصل کنی. این جوری بهتر می‌شود مشکلات را حل کرد.

فراموش کرده بود که چقدر سریع ذهنیت آدم می‌تواند نسبت به یک نفر ۱۸۰ درجه تغییر کند و آن شخص که برای شما محبوب‌ترین است به کسی تبدیل شود که برای خلاصی از دستش حاضرید هر کاری بکنید.

جس با خودش فکر می‌کرد افرادی که مسائل مالی را جزئی می‌دانند، بی‌درد هستند و هرگز در زندگی‌شان مجبور نشده‌اند نگران مسائل مالی شوند.

گویی زندگی واقعی‌اش هم میدان جنگ بود.

اما گاهی به صلاح آدم نیست حرف هایی را بزند.

اگر افراد مثل آدم باهم رفتار کنند، زندگی کمی شیرین می‌شود.

-شونا برایانت همان کسی است که گفت خانه‌ی ما به خاطر کتاب‌های زیادی که داریم، عجیب و غریب است. +شونا برایانت یک دختر بی‌شعور بیشتر نیست.

هرگز در زندگی‌اش غبطه‌ی کسی را نخورده بود، ولی حالا حس می‌کرد به مردم اطرافش که زندگی روزمره‌شان را دارند و می‌توانند سوار مترو شوند و به خانه نزد خانواده‌شان برگردند، حسودی می‌کند.

کلید یک زندگی شاد، حافظه‌ی ضعیف است.

گاهی بیشتر عمر آدم با این حس می‌گذرد که هیچ کجا جاش نیست. بعد یک روز قدم به جایی می‌گذارد که می‌بیند خودش است. جایی مثل دانشگاه یا دفتر کار. شاید هم جایی مثل کلوپ. اَه خودش هست، بعد آنجا احساس راحتی می‌کند.

زندگی هیچ‌کس مثل من نیست.

قضیه این است وقتی تمام مدت دارید به کسی سرکوفت می‌زنید، نتیجه‌اش فقط این است که آن شخص به حرف‌های خردمندانه‌تان هم دیگر گوش ندهد.

چون می‌دانست وقتی مادرت تو را محکم به آغوشش نگیرد یا دائم به تو نگوید که باارزش‌ترین موجود زندگی‌اش هستی، یا حتی به حضورت در خانه بی‌توجه باشد، چیزی درونت اتفاق می‌افتد: بخش کوچکی از وجود تو مهروموم می‌شود. تو دیگر به اون نیاز نداری. در واقع به هیچ‌کس نیاز نداری. و بعد منتظر می‌مانی؛ حتی بدون اینکه خودت متوجه باشی. منتظری تا کسی به تو نزدیک شود و چیزی را که دوست ندارد در تو ببیند، چیزی که ابتدا در تو ندیده بود، و مثل مه دریا سرد شود و محو گردد. چون قطعا چیزی این وسط اشتباه است، نیست؟ حالا که حتی مادر خودت به تو عشقی ندارد.

چی بهتر از اینکه آدم از ته قلب بداند که مورد عشق و علاقه است و لیاقتش را دارد که عاشقش باشند.

احساسات آدم کوله‌پشتی نیست که بشود همه‌جا دنبال خود کشید و برای هر کسی بازش کرد تا محتویاتش را ببیند.

به این حرف ((با دیگران همان‌طور رفتار کن که دوست داری با تو کنند)) فکر کردم. این حرف وقتی درست است که همه رعایت کنند. اما دیگر کسی رعایت نمی‌کند. برای اینکه به خواسته‌شان برسند حتی حاضرند پا روی دیگران بگذارند. حتی اگر این دیگران بچه‌های خودشان باشند.

مادر اد روزی به او گفته بود دوست واقعی مثل کتابی است که هر وقت زمینش بگذاری، می توانی بعد از یک هفته یا حتی دو سال، دوباره دست بگیری و ادامه اش را بخوانی...