بریده‌های کتاب آپولو؛ پیش گویی پنهان

تعطیلات آخر هفته بلاخره از راه رسیده بود و پرسی جکسون اینجا بود

من نمی فهمیدم آن بذر ها به چه دردی می خورند،اما این فکر که وقتی کار به جاهای باریک می کشید،من مردم را با یوکللی ام کتک می زدم و مگ مشغول کاشتن گل های شمعدانی می شد،واقعا آرامش بخش بود.

با عصبانیت گفت:《سیب.》 با عصبانیت جوابش را دادم:《هیولا.》 《یک.》 《نه!》 《دو.》 《نه!》 《سه.》و پرید. و این یعنی من هم پریدم!

« ایزدان همیشه دوست دارند چند نیمه ایزد قوی را دم دست داشته باشند و آنها را به جنگ ها و ماموریت‌های خطرناک بفرستند یا لبه‌ی ردای بلندشان را بگیرند »

اصلا برای رویارویی با واقعیت آماده نبودم که این هم خودش یک غافلگیری بزرگ بود معمولا واقعیت باید خودش را برای رویارویی با من آماده کند آپولو

وای،اینجارو باش!پرسی اومده وظیفه شه کمک کنه بابا هر چی بلده رو خودم یادش داده م

مهم نیست چقدر طولانی زندگی کنی. مهم اینه به خاطر «کی» و «چی» زندگی کنی.

فکر کن مرده ای. فکر کن عمرت را کرده ای. حالا، باقیمانده را بردار و درست زندگی کن. چیزی که از خود نور ندهد،«مسئول تاریکی خود است»

چقدر راحت جای «دوست» و «دشمن» عوض میشه و آدما یه دفعه میشن دشمن.

تور ها ممکنه تله باشن، اما بعضی تور ها ممکنه ناجی ادم باشن،فقط باید بدونی" کی بپری توشون"

هر چه باشد موسیقی و شفا زیاد هم با هم تفاوت ندارند