بریده‌های کتاب سمفونی پاستورال

هوای گریه داشتم،اما دلم از بیابان نیز خشک تر بود.

چه خوب گفته است ویرژیل:«آدمی چه خوشبخت بود اگر می‌توانست از بدی‌ها بی‌خبر بماند.»

هر بار که زمستان می‌آید، آملی می‌گوید که امسال هم برف می‌آید و زمستان از همیشه سخت‌تر خواهد بود. اما سرانجام زمستان می‌رود و بهار می‌آید و برف‌ها آب می‌شوند، در زندگی هم روزهای سخت همیشه پابرجا نمی‌مانند.

چه بسا مردان و زنانی که سال‌هاست با هم زندگی می‌کنند و همدیگر را دوست دارند، اما دیوار محکم و بلندی آن‌ها را از هم جدا می‌کند. و هر وقت که با هم می‌نشینند و با هم گفت‌وگو می‌کنند، مثل این است که با مشت به دیواری که بین آن‌هاست می‌کوبند تا از ضخامت و استحکام آن باخبر شوند. و اگر مراقب نباشند ضخامت این دیوار هر روز بیشتر می‌شود.

به راستی چقدر کارها آسان می شد اگر انسان ها بسیاری از سهل انگاری های خود را به نام دور اندیشی و خیرخواهی توجیه نمی‌کردند. چه بسا از کودکی ما را از کارهایی که شوق انجامشان را داشتیم منبع کردند. تنها به این بهانه که از پس آن کارها بر نمی آییم.

من عشق را گناه می شمردم و باور داشتم که گناه روح را می آزارد، پس وقتی می دیدم که روحم اسیر هیچ درد و آزاری نیست، ذره ای گمان نمی بردم که عشقی در میان باشد.