بریده‌های کتاب دیوان اشعار فروغ فرخزاد: به‌همراه نگرشی بر زندگی، احوال و آثار او

پیشانی ار ز داغ گناهی سیه شود بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا نام خدا نبردن از آن به که زیر لب بهر فریب خلق بگویی خدا خدا

من از کجا میآیم؟ من از کجا میآیم که اینچنین به بوی شب آغشته ام؟

تمام بوسه ها و نوازش ها می‌دانستند که دست های تو ویرانه خواهد شد.

به خدا غنچه شادی بودم دست عشق آمد و از شاخم چید شعله آه شدم ،صد افسوس که لبم باز بر آن لب نرسید

و تکه تکه شدن راز آن وجود متحدی بود که از حقیرترین ذره هایش آفتاب پدید آمد.

من از جهان بی تفاوتی فکر ها و حرف ها و صدا ها میآیم.

... از ميان پلکهاي نيمه باز خسته دل نگاه مي کنم مثل موجها تو از کنار من دور مي شوي... باز دور مي شوي... روي خط سربي افق يک شيار نور مي شوي با چه توان عشق را به بند جاودان کشي؟ با کدام بوسه با کدام لب؟ در کدام لحظه در کدام شب؟ مثل من که نيست مي شوم... مثل روزها... مثل فصلها... مثل اشيانه ها... مثل برف روي بام خانه ها... او هم عاقبت در ميان سايه ها غبار مي شود مثل عکس کهنه اي تار تار مي شود با کدام بال مي توان از زوال روزها و سوزها گريخت؟! با کدام اشک مي توان پرده بر نگه خيره ي زمان کشيد؟ عشق را به بند جاودان کشيد؟ ...

این جهان پر از حرکت پاهای مردمی است که همچنان که تورا می‌بوسند در ذهن خود طناب دار تو را می‌بافند.

ای مرگ از آن لبان خاموشت یک بوسه‌ی جاودانه می‌خواهم

زندگی آیا درون سایه‌هامان رنگ می‌گیرد؟ یا که ما خود سایه‌های سایه‌های خویشتن هستیم؟

آری، آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان دگر نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

شعر برای من مثل دوستی است که وقتی به او می‌رسم می‌توانم راحت با او درددل کنم. یک جفتی است که کاملم می‌کند.

بزرگ بود و از اهالی امروز بود و با تمام افق‌های باز نسبت داشت و لحن آب و زمین را چه خوب می‌فهمید. [مرثیهٔ سهراب سپهری در مرگ فروغ]

شاعر بودن یعنی انسان بودن.

در شعر خودم تازه «خودم» را پیدا می‌کنم.