بریده‌های کتاب دیوان اشعار فروغ فرخزاد

شعر وسیله‌ای است برای ارتباط با هستی، با «وجود» به معنی وسیعش.

لحظه هارا دریاب چشم فردا کور است.

آری، آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان دگر نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

افسون ، ما خوشبخت و آرمیم افسون ، ما دلتنگ و خاموشیم خوشبخت ، زیرا دوست میداریم دلتنگ ، زیرا عشق نفرینیست

اگر به سویت این چنین دویده ام به عشق عاشقم نه بر وصال تو به ظلمت شبان بی‌فروغ من خیال عشق خوشتر از خیال عشق تو

انسان پوک انسان پوک پر از اغتماد نگاه کن که دندانهایش چگونه وقت جویدن سرود می‌خوانند و چشمهایش چگونه وقت خیره شدن می‌درند. و او چگونه از کنار درختان خیس می‌گذرد: صبور، سنگین، سرگردان.

میان پنجره و دیدن همیشه فاصله ایست چرا نگاه نکردم؟

میان پنجره و دیدن همیشه فاصله ایست چرا نگاه نکردم؟

پرنده ای که مرده بود به من پند داد که پرواز را به خاطر بسپارم !

" درخت کوچک من به باد عاشق بود به باد بی سامان کجاست خانه یِ باد؟ "

وقتی که من دیگر چیزی نداشتم که بگویم تو گونه‌هایت را می چسباندی به اضطراب پستان‌هایم و گوش می‌دادی به خون من که ناله‌کنان می‌رفت و عشق من که گریه‌کنان می‌مرد تو گوش می‌دادی اما مرا نمی‌دیدی

از میان پلکهای نیمه باز او خسته‌دل نگاه میکند

باز من ماندم و خلوتی سرد خاطراتی ز بگذشته ای دور یاد عشقی که با حسرت و درد رفت و خاموش شد در دل گور

توئی آن آسمان صاف و روشن من این گنج قفس، مرغی اسیرم

در این فکرم من و دانم که هرگز مرا یارای رفتن زین قفس نیست اگر هم مرد زندانبان بخواهد دگر از بهر پروازم نفس نیست