بریده‌های کتاب دیوان اشعار فروغ فرخزاد

و این جهان پر از صدای پای مردمی است که‌همچنان که تورا می‌بوسند ، در ذهن خود طناب دار تورا می‌بافند.

رفتم که گم شوم چو قطره اشک گرم در لابه لای دامن شبرنگ زندگی رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

بزرگ بود و از اهالی امروز بود و با تمام افق‌های باز نسبت داشت و لحن آب و زمین را چه خوب می‌فهمید. [مرثیهٔ سهراب سپهری در مرگ فروغ]

"چون نهالی سست می لرزد روحم از سرمای تنهایی می خزد در ظلمت قلبم وحشت دنیای تنهایی"

... از ميان پلکهاي نيمه باز خسته دل نگاه مي کنم مثل موجها تو از کنار من دور مي شوي... باز دور مي شوي... روي خط سربي افق يک شيار نور مي شوي با چه توان عشق را به بند جاودان کشي؟ با کدام بوسه با کدام لب؟ در کدام لحظه در کدام شب؟ مثل من که نيست مي شوم... مثل روزها... مثل فصلها... مثل اشيانه ها... مثل برف روي بام خانه ها... او هم عاقبت در ميان سايه ها غبار مي شود مثل عکس کهنه اي تار تار مي شود با کدام بال مي توان از زوال روزها و سوزها گريخت؟! با کدام اشک مي توان پرده بر نگه خيره ي زمان کشيد؟ عشق را به بند جاودان کشيد؟ ...

چند دانه گندم و شاهدانه که با کرک‌های ته جیب مخلوط شده مرا به گذشتهٔ خیلی دوری برمی‌گرداند و آن احساسات لطیف و شاد کودکانه را در من بیدار می‌کند.

ای مرگ از آن لبان خاموشت یک بوسه‌ی جاودانه می‌خواهم

تمام ثروت مرا کاغذهای باطله‌ای تشکیل می‌دهد که در طول سال‌ها جمع کرده‌ام و به هرجا که می‌روم همراه می‌برم. کاغذهایی که دست دوستانم روزی بر آن‌ها نشانه‌ای نقش کرده، خطی کشیده و یا تصویری طرح کرده است. از دیدن هر یک از آن‌ها به یاد یکی از روزهای ازدست‌رفتهٔ زندگی‌ام می‌افتم و مثل این است که همه چیز برایم دوباره تجدید می‌شود.

از آینه بپرس نام نجات دهنده ات را.

پیشانی ار ز داغ گناهی سیه شود بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا نام خدا نبردن از آن به که زیر لب بهر فریب خلق بگویی خدا خدا

لحظه هارا دریاب چشم فردا کور است.

آری، آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان دگر نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست