بریده‌های کتاب مرد بلعیده شده

بچه که بودم چه تخیلی داشتم،چنان بی پروا به استقبال غیرعادی ترین چیز های دنیا می رفتم که حالا حتی یادش که می کنم،سرخ می شوم.(بزرگ که شدم) همه را دور ریختم و چسبیدم به (واقعیت های خشک و بی روح زندگی،فکر می کردم این طور بهتر است،🖤🥀 (چون به هر حال،بالغ شده بودم.)💜

ولی با دیدن چوب دلگرم می‌شوم. به چوب می‌گویم تو زمانی درخت بودی! من هم زمانی آدم بودم.

پس نامیرایی همین است؟ 🎨🌈هنرمند می میرد،ولی هنر می ماند؟ اگر این طور است که حالم ازش بهم می خورد.به چه دردی می خورد؟برود به جهنم.تف به این هنر!چه فایده ای به حال من دارد؟هیچی.هیچ حسی بهم نمی دهد.

هیچ وقت نتوانستم دور بیندازمش،ما به هم تعلق داشتیم،هر دو در گذر سال ها فرسوده شده بودیم.هر چه زمان می گذشت ما چیز های بیشتری را از دست می دادیم: یک روز مو،روز بعدش دندان.چشم ها کم سو می شوند،گوش ها نمی شنوند،پاها نیاز به استراحت دارند،مفصل ها مثل چوب به غژغژ می افتند؛موتور درون هم به پت پت می افتد.😊 کاری اش نمی شود کرد.روال طبیعت همین است،(ولی خب گاهی درد دارد.)🖤

یک روز (ازم نپرسید چه روزی،چون اینجا دوشنبه عین جمعه است،زمستان مثل تابستان،عید ها همه شبیه به هم)

آدم های زندگی من اگر فرار کنند،دیگر پیدا نمی شوند!

آدم که به همه ی آرزوهایش نمی رسد.

(بابا) پس من باید بی پدر ادامه می دادم🥀 قبلاً برایم اتفاق افتاده بود همیشه در حال اتفاق افتادن است. هنوز هم جریحه دار می شوم.🖤

افتخاری که نصیبم شده بیشتر باعث دردم شده،چون هیچ کس به جز خودم از آن آگاه نیست.🖤

امروز آسمان را کشیدم،مبادا از یادم برود.آن صفحه ی نیلگون را بر دیوار آویختم و اسمش را گذاشتم،پنجره.از آن جا به بیرون نگاه می کنم و می گویم روشنی آسمان را باش:)💙🌊🐋

در کشتارگاه فقط جان می گیرند،به کسی جان نمی دهند.

طوری کشیدمش که انگار جان داشت،چه اشکالی دارد؟🎨😌💛