بریده‌های کتاب آسمان شیشه ای نیست!

جایی خوانده بود که: بحث، یعنی با تکیه بر مبنایی مشترک، روی موضوعی گفت‌وگو کردن.

گاهی قبل از نماز از خودش می پرسیدکه چرا نماز می خواند، و با وجود این همه شک و تردید،آن را حداقل برای مدتی کنار نمی گدارد؟و همیشه با مطرح شدن این سوال،نوار جواب های آماده و تکراری را در دهنش می چرخاند."تا پایت یک طرف جوی محکم نشده،پای دیگرت را برندار"."واقعا مشکلت نماز خوندنه؟"."چقدر نماز نخوندن بهت کمک می کنه؟"،"میشه همه ‌ی شک ها رو با این روش برطرف کرد؟مثلاً اگه یکی به تولد و حیات‌و مرگ ، تیراندازی داشته باشه، می تونه چند وقتی زندگی نکنه و بعد که تصمیم گرفت ، بیاد سراغ هر کدوم که انتخابشون کرده؟"،"عمل به این فکر ها و راه حل ها یه جورایی ادامه همون شک ها نیست؟" البته می دانست با این نوع پاسخ ها نباید انتظار لذت بردن از نماز را هم داشته باشد.

با خود فکر کرد به این دلیل به کسی کمک کنی که به تو ضربه نزند. یعنی کار اخلاقیت هم برای منفعتت باشد و مردم را آموزش داد که برای خودخواهی جمعی ، اخلاقی تدوین شده را اجرا کنند.

به این فکر کرد که نامردی است ملاک چیزی را متناسب با خودت بگذاری و بعد بر اساس آن قضاوت کنی.

...و با لحنی که آمیخته با ناراحتی بود گفت:" متاسفانه آقای حامد ، در منطقه‌ی ما بعضی از همان ابتدا طوری خدا و علم را تعریف کردند که هر چه علمشان چیزهای بیشتری را توضیح می داد ، حیطه قدرت خدایشان کوچک تر می شد."

نمی‌دانست چرا همیشه زن‌های روبه‌رو و طرف دیگر ایستگاه، زیباتر به نظر می‌آمدند. شاید به این خاطر که دست نیافتنی‌تر بودند.

پاییز بیشترین شباهت را به خود داشت،در هر دو تکلیف خود را کامل نمی‌دانستند.