بریده‌های کتاب کوچه پروانه ها: خاطرات زندگی سردار شهید حاج عبدالمهدی مغفوری

حزب اللهی بودن یعنی نظم و انظباط باطن و ظاهر

و می‌گفت: باید وقتی رضای خدا در پیش است، آدم بشکند، یعنی تا نشکند به جایی نمی‌رسد.

می گفت: کسی که به خدا احترام نگذارد، بنده اش را هم به آسانی می فروشد.

هیچ وقت یادم نمی‌رود هنگام غروب آفتاب آن روز را که در قرارگاه لشکر اهواز بودیم. دیدم زیر لب زمزمه می‌کند و حال عجیبی دارد. گفتم کجایی آقای مغفوری؟ تبسمی کرد و گفت: روایتی داریم که امام جعفر صادق(ع) فرمودند: اگر کسی در هنگام طلوع یا غروب آفتاب تسبیحات جده ام فاطمه زهرا(س) را بخواند به این آیه قرآن عمل کرده که: یا ایها الذین آمنو ذکرو الله ذکرٱ کثیرٱ و سجود بکرة اصیلا. هنوز هم بنده وقتی طلوع و غروب خورشید را می‌بینم به یاد این آیه و حرف‌های شهید مغفوری می‌افتم.

یک روز خدمتش رسیدم و عرض کردم: بعضی وقت‌ها آدم بر سر دوراهی می‌ماند و نمی‌داند چه کار کند و الان من دچار همین گرفتاری هستم. حالا شما می‌فرمایید چه کار کنم؟ ایشان فرمود: اگر واقعاً هیچ راه دیگری نبود و در نتیجه مشورت به جایی نرسیدید آن راهی را انتخاب کنید که مخالف نفستان است و به آن عمل کنید. یعنی مخالفت با نفس در شرایط مساوی دو کار.

پرسیدم حاج آقا شما چطور قرآن را حفظ می کنید؟! گفت: اگر ارادت پیدا کنی خودش می آید و در قلبت حفظ می شود. من هم به خودم گفتم برو آستان ارادت را پیدا کن.

نقل می‌کنند در مأموریتی بی آنکه متوجه بشود سرعت غیر مجاز می گیرد و به ماشین شتاب می دهد. وقتی متوجه می شود به پاسگاه رجوع می کند و درخواست می کند که جریمه‌اش کنند، این یعنی چه؟ یعنی در کشور و ولایت امام نمی خواهد شرمنده باشد. می‌گفت من در این دنیا حاضر به پرداخت جریمه هستم،تا در آن دنیا امام ملامتم نکند و بگوید من دستور داده بودم که قانون را رعایت کنید. دوست دار ولایت ببینید تا کجا فکر می کند

یادم است در یکی از جلسات تفسیر نهج البلاغه که توسط ایشان اداره می‌شد حضور داشتم، تفسیر کرد و رسید به آنجا که می‌گوید: از بدنتان بگیرید و به روحتان ببخشید. و در راه گرفتن از جسم و بخشیدن به جان بخل نورزید.

یکی از شب‌های ماه مبارک رمضان نشستیم و از هر دری صحبت کردیم و بنده گفتم آقای مغفوری شما فکر می‌کنی تا چه حد خدا را می‌شناسی؟ یا چقدر به او اعتقاد داری؟ مثلاً حاضری برای رضای خدا خودت را در میان جمعی خوار و خفیف کنی؟ تبسمی روی لبش نشست و از این سوال به فکر فرو رفت. بعد بی آنکه بخواهد ریا کند در چشم ها من خیره شد و گفت: وقتی برای خدا عملی را انجام می‌دهی خفت و خواری وجود ندارد، حالا که سوال کردی، باید بگویم بله حاضرم.

همیشه هم می گفت:: مال برای دنیاست_ چیزی که ما با خودمان می بریم عمل صالح و مردم داری است. اگر مردم از ما راضی باشند بزرگترین سرمایه دنیایی است که همراهمان می بریم.

شهید مغفوری را نمی‌توان به زبان توضیح و تفسیر کرد، نمی‌خواهم بگویم معصوم بود. اما آنچه می‌دانست حتی مکروه است انجام نمی‌داد. یعنی آدمی بود که به لحاظ عبادات و تقید از مرز حلال و حرام گذشته بود و در محدوده مستحبات و مکروهات دقیق شده بود.

از دیگر خصوصیات بزرگ منشانه و مؤمنانه اش این بود که تحت تأثیر محیط قرار نمی گرفت .....علاقه داشت دائم رو به قبله باشد.

حاج آقا مغفوری وقتی به کلاس می آمد، قبل از تدریس از اخلاق می گفت. اعتقاد داشت اگر اخلاق در کنار علم و آگاهی قرار بگیرد ثواب خدمت دوچندان می شود. سرچشمه اخلاق را هم نماز می دانست. در موقع نماز هر کاری داشت به زمین می گذاشت و می گفت: مؤمن الصلواة! این بزرگوار از سرچشمه اخلاق نوشیده بود و می گفت: من از نماز سیر نمی شوم.

شبی ایشان به منزلم آمد موقع خواب به روال عادی خواستم برایش رختخواب بیندازم گفت نمی‌خواهم. گفتم زمین سرد است، چرا خودت را اذیت می‌کنی؟ گفت می‌خواهم به هیچ چیز این دنیا عادت نکنم . از این دست موارد هم به یاد دارم که در جایی مهمان بودیم آن روز صاحبخانه شیرینی‌هایی بسیار خوشمزه و خوش پختی را فراهم کرده بود به همه تعارف کرد و برداشتن به جز این بزرگوار گفتم خیلی خوشمزه است چرا نمی‌خوری؟ گفت: خیلی دلم می‌خواهد بخورم، پس نمی‌خورم.

از زبان همسر شهید: او مهمان را حبیب خدا می‌دانست بر این اساس غیر ممکن بود ما میهمان نداشته باشیم طوری شده بود که اگر یک روز تنها به خانه می‌آمد تعجب می‌کردم در سفارش به انفاق هم می‌گفت بنده خوب خدا باید بهترین داشته‌هایش را در راه خالقش بدهد تا دنیا از او قطع امید کند

مسجد سنگر است. مدرسه، اداره، و خلاصه هر جای مفید در این مملکت مثل سنگر است