بریده‌های کتاب خوشا اتلاف وقت

ما بی‌اراده خود را به دست موج و جریان فناوری و کسب ثروت دادیم، بی‌آنکه حتی بخواهیم بدانیم این جریان به کجا می‌رود. دنیای ما ذره‌ذره تغییر کرد؛ ذره‌ذره، سکوت، زمان موردنیاز برای تفکر و تامل، فضاهای خالی ذهن و حریم شخصی را، که روزی متعلق به ما بود، از دست دادیم.

ویرجینیا و هاروارد آزمایشی را روی دانشجویان انجام دادند. از تمام ۱۴۶ نفر شرکت‌کننده در این آزمایش خواسته شده بود در اتاقی آرام دوازده دقیقه تنها روی صندلی بنشینند. همه‌ی وسایل الکترونیکی خارجی از جمله گوشی‌های هوشمند و ساعت را از آن‌ها گرفتند. با این‌حال، یک نوع محرک بیرونی مجاز بود. کنار صندلی دکمه‌ای بود که وقتی فشارش می‌دادند شوکی الکتریکی به شرکت‌کننده وارد می‌کرد. پیش از شروع آزمایش از شرکت‌کنندگان خواسته شده بود «فقط برای تمرین» آن را فشار بدهند. همه‌ی آن‌ها اعلام کردند که شوک الکتریکی ناخوشایند بود و اگر امکان داشت از آن پرهیز می‌کردند. سپس آزمایش شروع شد. از افراد یکی‌یکی خواسته می‌شد «ده یا بیست دقیقه» روی صندلی بنشینند (آن‌ها نمی‌دانستند دقیقاً چه‌قدر طول می‌کشد، چون وسایل‌شان از آن‌ها گرفته شده بود)؛ فقط دو قانون وجود داشت نباید می‌خوابیدند و نباید از صندلی بلند می‌شدند. ولی می‌توانستند آن دکمه را فشار دهند. پژوهشگران متوجه شدند که شصت و هفت درصد مردها و بیست و پنج درصد زن‌ها به جای این‌که آرام بنشینند و فکر کنند، طی دوازده دقیقه‌ی آزمایش به خودشان شوک وارد کردند.

برای ما تقریباً غیرممکن است تنها در اتاقی آرام بنشینیم و بیندیشیم که چه کسی هستیم. بزرگترین چیزی که از دست داده‌ایم در واقع خودمانیم.

من قطعاً فعالیت‌های خلاقانه‌ام را در معرض خطر قرار داده‌ام. روانشناسان مدت هاست که می‌دانند خلاقیت در زمان های بی‌برنامه، موقع بازی، موقع تفکر واگرا و در گردش های بی هدف شکوفا می‌شود...