بریده‌های کتاب نوای اسرارآمیز

-لارسن: وقتی به یک انسان نگاه میکنم آدمی رو میبینم که قراره بمیره +زنور کو :چه شوم -لارسن:برای همینه که نمیدونم خشم چیه واسه ی اینه که ناسزا نمیگم، که نمیتونم کتک بزنم. زیر پوست و گوشت اسکلت انسان رو میبینم

-لارسن:از کجا بدونم راست میگید؟ +زنورکو: از بی قوارگیش. دروغ ظرافت داره، هنرمندانه است، اون چیزی رو بیان میکنه که باید میبود، در حالی که حقیقت محدود میشه به چیزی که هست.

روزمرّگی دیوارهای فاصله رو برنمی داره، برعکس دیوارهای عظیم نامرئی به وجود می‌آره، دیوارهای شیشه ای که هر روز بلندتر میشن، در طول سالها ضخیم تر میشن، و زندانی درست میکنن که توش آدمها هر روز همدیگه رو میبینن ولی دیگه هیچ وقت به هم نمیرسن . روزمرگی! شفافیت روزمرگی! ولی این شفافیت کدره .

چیز زیبایی که در یک راز وجود داره سِریّه که در درونشه، نه حقیقتی که پنهان میکنه.

یک چیزی که برام تو دروغ‌گوها جالبه اینه که نمی‌تونن حقیقتو نگن.

دروغ ظرافت داره، هنرمندانه‌ست، اون چیزی رو بیان میکنه که باید می‌بود، درحالی‌که حقیقت محدود می‌شه به چیزی که هست.

وقتی که از خودتون سؤال میکنید کی هستید وقتی زیر آسمانی با ستاره های بی شمار و بی صدا از خودتون میپرسید کی هستید این هیکل لرزان و پت و پهن وسط این کائنات متخاصم یا حداقل بی تفاوت کیه؟ جواب میدید که من اریک لاردن هستم و با این چند هجای احمقانه راضی میشید؟

عشق به نام خودش حرف میزنه، امانفرت از چیز دیگه‌ای صحبت می‌کنه

ادبیات که قرقره کردنِ زندگی نیست، خلق کردنشه، به وجود آوردنشه، ادبیات از زندگی فراتر می‌ره...

به نظرم واسه این ادبیات رو مرام خودم کردم تا دیگه به خودم زحمت زندگی کردن ندم، از بس که می‌ترسیدم. روی کاغذ یک قهرمانم اما در واقعیت گمان نمی‌کنم حتی خرگوشی رو از تله‌اش نجات داده باشم. من زندگی رو واسه زیستن نمی‌خواستم، می‌خواستم بنویسمش، خلقش کنم، مهارش کنم، اینجا، وسط این جزیره.

لارسن:آدم چند سال میتونه هر روز مردم رو نبینه؟ زنورکو: آدم چند سال میتونه هر روز مردم رو ببینه؟