بریده‌های کتاب پکس

دقیقا جایی هستم که باید باشم و کاری رو انجام می‌دم که قراره انجام بدم... آرامش یعنی این!

انگار می‌خواست بگوید، شما آدم‌ها. شما همه چیز را نابود می‌کنید...

هیچ چیز پیتر و پکس را ازهم جدا نمیکند، هیچ چیز حتی جنگ!

همه‌ی ما یه دیو، توی وجودمون داریم به اسم خشم. ولی اتفاقاً اون می‌تونه بهمون کمک کنه؛ خیلی وقتا اگه از چیزهای بد خشمگین بشی، چیزهای خوب به وجود میاد. می‌شه با خشم، چیزهای غیرعادلانه رو به عادلانه تبدیل کرد‌. اما اول باید بفهمیم که چطوری درست فکر کنیم.

من طرفدار گفتن حقیقت درباره‌ی جنگ هستم. درباره‌ی بهای جنگ. مردم باید بدونن که برای جنگ باید چه بهایی بپردازن و چه چیزهایی رو از دست بدن.

پکس می دانست حق با اوست.به دنبالش از بین علف ها بیرون آمد.بریسل،رانت را صدا کرد که در حال تماشای موش های صحرایی سرگردان بود. رانت حتی گوش هایش را هم به سمت بریسل نچرخاند. تازه پکس فهمید؛او نمی تواند بشنود.

چون دقیقاً جایی هستم که باید باشم و کاری رو انجام می‌دم که قراره انجام بدم... آرامش یعنی این!

جنگ چیه؟ خاکستری لحظه‌ای به فکر فرو رفت. یه بیماری بین روباه‌ها وجود داره که باعث می‌شه رسم و رسوماتشون رو کنار بذارن و به غریبه‌ها حمله کنن. جنگ هم یه بیماری مثل همینه... مخصوص آدم‌هاس.

یه بار از مایکل آنجلو درباره یکی از مجسمه هاش پرسیدن که چطور اونو ساخته. مایل جواب داد‌‌‌‌: من مجسمه ی فرشته رو تو سنگ مرمر دیدم و آنقدر تراشیدم تا اونو آزادش کردم...

دقیقا جایی هستم که باید باشم و کاری انحام میدم که باید انجام بدم. آرامش یعنی این.

این تاثیر تعلیمات نظامیه. باعث می‌شه انسان بودنت رو فراموش کنی. چون تبدیل می‌شی به ابزار. به ماشین‌هایی که فقط از دستورات اطاعت می‌کنن.

پسر! فکر می‌کنی در تاریخ جهان کسی هم هست که برای طرف ناحق جنگیده باشه؟

می‌دوید چون اگر می‌ایستاد، قلبش تکه تکه می‌شد.

روباه داشت رودخانه را می‌بلعید و رودخانه روباه را.

اونجا برات جای وحشتناکیه. عصبانی هستی. می‌ترسی. واقعاً هم می‌ترسی. ولی متاسفانه نمی‌تونی دورش بزنی. تو سوگواری، باید درگیر غمت بشی و حسش کنی تا بتونی ازش بیرون بیای.