بریده‌های کتاب شاهرخ مسکوب (نامیرایان 1)

مسکوب شاهنامه را همچون کوهساری بلند می‌بیند که می‌توان بدان پناه برد و در آن دم زد و بال گشود و از فرومایگی روزمرگی و زهر ابتذال رهایی یافت و به آرامش جان و روان رسید.

وقتی سرنوشت پرومتهء اسطوره‌ای را به فارسی برمی‌گرداند، پرومته‌ای که بر بلندای قله قاف زنجیر شده بود و عقابی هر روز جگرش را می‌خورد، گویی از خود می‌خواند: تنی افتاده در چرخهء عذاب، به‌فرمانِ تازه‌بر‌تخت‌نشسته‌ای که ابداً تحمل مخالفت ندارد. زئوس می‌اندیشد که به زنجیر کشیدن پرومته بر بالای کوه می‌تواند بزرگ‌ترین عذاب او شود: عذاب تنهایی؛ اما سرنوشت برای پرومته تنهایی را مقدر نکرده است. به‌زودی دوستان اون از راه می‌رسند.

روشنفکران موجودات عجیب و غریبی هستند. هم خیلی خودشیفته‌اند و هم نفْسی متورم دارند. شاهرخ به عکس بسیار متواضع بود و غذای روح را به نفس اماره نمی‌داد.