بریده‌های کتاب سنگ، کاغذ، قیچی

انسان‌ها همیشه تمایل دارند از هم جلو بزنند، حتی وقتی وانمود می‌کنند به هم علاقه‌مندند.

رازها فقط برای مردمی که از وجودشان بی‌خبرند راز هستند و وقتی با دیگری در میان گذاشته می‌شوند به شکل دروغ در می‌آیند. همانطور که کرم‌های ابریشم به پروانه تبدیل می‌شوند،دروغ‌های زیبا هم می‌توانند به دوردست‌ترین نقاط پرواز کنند.

درک اتفاقات رخ داده در گذشته،بیشتر از اینکه خوب باشد دردناک است. حالا که به قبل نگاه می‌کنم،شاید اگر می‌دانستی من واقعاً چه کسی هستم،هنوز کنار هم بودیم و دوازدهمین سالگرد ازدواجمان را جشن می‌گرفتیم؛ولی چیزهای زیادی بودند که نمی‌توانستند به تو بگویم.

اگر اجازه ندهی افراد بیش از حد نزدیکت شوند، نمی‌توانند به تو آسیبی برسانند.

همانطور که امواج دریا هر لحظه شکل شن ها را عوض میکنند ، زمان هم میتواند روابط را تغییر دهد.

اگر وقتی کودک هستید کسی را نداشته باشید که دوستتان بدارد یا شما او را دوست داشته باشید،پس چطور راه دوست داشتن را یاد بگیرید؟ اما مگر عشق مثل نفس کشیدن نیست؟مگر عشق غریزی نیست؟چیزی که از لحظه متولد شدنمان آن را بلدیم؟یا شاید هم عشق مثل صحبت کردن به زبان فرانسوی است که اگر کسی آن را به شما یاد ندهد،هیچ وقت آن را فرا نخواهید گرفت و اگر تمرین نکنید فراموش می‌کنید...

می‌دانم چه حسی دارد وقتی کسی که باید از تو نگهداری کند و به تو عشق بورزد تنها رهایت کند.هیچ چیز بدتر از آن نیست‌

چیزهایی که ما را تعریف می‌کنند،به ندرت انتخاب خودمان هستند. وقتی به صورت مردم نگاه میکنم،صورتشان بعد از مدتی مثل نقاشی‌های ونگوگ به شکل دایره‌های تمام نشدنی و تو در تو در می‌آیند.

مگر عشق مثل نفس کشیدن نیست؟ مگر عشق غریزی نیست؟ چیزی که از لحظه‌ی متولد شدنمان آن را بلدیم؟ یا شاید هم عشق مثل صحبت کردن به زبان فرانسوی است که اگر کسی آن را به شما یاد ندهد، هیچوقت آن را فرانخواهید گرفت و اگر تمرین نکنید فراموشش می‌کنید...

وقتی با کسی زندگی میکنی خیلی سخت میتوانی وجه تیره آن نه!خود واقعی ات را پنهان کنی و تو همیشه در پنهان کردن بهم ریختگی ها وقتی فقط برای سرزدن پیشت می آمدم موفق تر بودی

اثر انگشت مردانی که آنجا را ساخته بودند هنوز روی قسمت‌هایی از دیوار مانده بود و حالا دویست سال بعد، این ایده که وجود هیچ انسانی به طور کامل از زمین محو نمی‌شود برایش جالب و خوشحال کننده بود-همه ما بخش‌های کوچکی از وجودمان را به جا می‌گذاریم.

باور داشتن به هر انسانی ، یکی از بهترین هدایایی است که می‌توانید به او بدهید. رایگان است، ولی نتایجی گران‌بها دارد.

«گاهی یک دروغ،دلسوزانه‌ترین حقیقتی است که می‌توانی به کسی بگویی،حتی به خودت».

اگر هر داستانی پایان خوشی داشت،هیچ وقت دلیلی برای شروع دوباره نداشتیم. زندگی یعنی انتخاب دانستن اینکه چطور وقتی در هم شکسته‌ایم باز خودمان را از نو بسازیم.همه ما این را می‌دانیم حتی آن‌هایی که تظاهر به ندانست می‌کنند.فقط به این دلیل که صورت همسرم را نمی‌شناسم،معنایش این نیست که نمی‌دانم او کیست.

گاهی این ترس از سقوط است که باعث بالا رفتن مردم میشود

کلمات فقط وقتی ارزش دارند که معنایشان را احساس کنیم. در این صورت فراموششان نخواهیم کرد ، مگر نه؟

«تو چیزی را به دست می‌آوری که برایشان تلاش کرده‌ای،نه چیزی را که آرزو کرده‌ای.»

ولی من همیشه فکر میکنم باید برای بدترین اتفاق ها هم آمادگی داشت. زندگی باعث شده است که چنین اعتقادی پیدا کنم و فکر می‌کنم این بهترین کار است

اگر اجازه ندهی افراد بیش از حد نزدیکت شوند، نمی توانند به تو آسیبی بزنند

کلمات فقط وقتی ارزش دارند که معنایشان را احساس کنیم‌. در این صورت فراموششان نخواهیم کرد،مگر نه؟من دوست دارم فکر کنم داشته‌های ما بیشتر از فقط کلمات هستند.