بریده‌ کتاب‌های سنگ، کاغذ، قیچی

من در میان آن ها جای نمی‌گرفتم_هیچ وقت جای نمی‌گیرم_بچه ها ظالمند.سعی کردم دوستانی پیدا کنم و برای مدتی هم موفق بودم؛ولی در نهایت همیشه در لایه های بیرونی روابط دوستانه جای داشتم.مثل یک سیاره ساکت و دور و خالی از سکنه که از ستاره های پرنور و درخشان و محبوب دور بود.

گاهی بهتر است اجازه دهیم گرد و غبار خاطراتمان را بپوشاند

بهترین درس‌ها اغلب همان‌هایی هستند که نمی‌فهمیم مشغول فراگرفتنشان هستیم.

جدید همیشه به معنای بهتر نیست.

دنیا کمتر ترسناک به نظر می‌رسد وقتی کسی کنارتان باشد و لازم نباشد به تنهایی با دنیا روبه رو شوید.

بیشتر مردم با چشمانی بسته زندگی می‌کنند و کتاب‌ها برای پنهان کردن هر چیزی خوب هستند؛ مخصوصاً کتاب‌های بسته و خوانده نشده، عین انسان‌های ساکت و درونگرا.

راز ها فقط برای مردمی که از وجودشان بی خبرند راز هستند و وقتی با دیگری در میان گذاشته میشوند به شکل دروغ درمی آیند. همانطور که کرم های ابریشم به پروانه تبدیل میشوند، دروغ های زیبا هم میتوانند به دوردست ترین نقاط پرواز کنند.

من همیشه مجبورم به داستان‌ها فکر کنم، وگرنه دنیا برایم تحمل ناپذیر می‌شود.

همه چیز مدام عوض میشود و سال ها از پی هم می‌گذرند؛صرف نظر از اینکه آدم چقدر آرزو می‌کند زمان به عقب برگردد.

وقتی به آسمان نگاه می‌کنم، باورم نمی‌شود که چیزی این همه سحرآمیز همیشه آن بالاست. آنقدر سرگرم نگاه کردن به پایین هستیم که فراموش می‌کنیم به ستاره‌ها نگاه کنیم.

پنجره اتاقم را تا جایی که می‌شد باز می‌کردم و به آسمان شب خیره می‌شدم. بیشتر از هر چیزی هواپیماها را به خاطر دارم. تا به حال سوار هواپیما نشده بودم. عادت داشتم آنها را بشمارم و مردمی را تصور کنم که آنقدر باهوش بودند، آنقدر خوش شانس بودند و آنقدر ثروتمند بودند که به جای دور سفر کنند.

گاهی یک دروغ،دلسوزانه ترین حقیقتی است که میتوانی به کسی بگویی،حتی به خودت.

او از آن دسته افرادی بود که به خاطر حسادتشان به کتاب‌ها در امتیازدهی فقط یک ستاره می‌دهند.

گاهی یک دروغ،دلسوزانه ترین حقیقتی است که می توانی به کسی بگویی،حتی به خودت.

چرا مردم یاد میگیرند در لحظه زندگی کنند درحالی که همه لحظات خوش متعلق به گذشته اند؟

انسان های بد سزاوار اتفاقات بدی هستند که برایشان می افتد.

زندگی مثل یک بازی شطرنج است که در آن سرباز می‌تواند تبدیل به شاه شود،ولی هرکسی راه آن را بلد نیست.بعضی افراد همه‌ی عمر سرباز می‌مانند، چون راه و رسم بازی را یاد نمی‌گیرند.

اگر هر داستانی پایان خوشی داشت، هیچ‌وقت دلیلی برای شروع دوباره نداشتیم.زندگی یعنی انتخاب و دانستن اینکه چطور وقتی درهم شکسته ایم باز خودمان را از نو بسازیم. همه‌ی ما این را می‌دانیم، حتی آن هایی که تظاهر به ندانستن می‌کنند.

گاهی حس میکنم باید زندگی را ترک کنم، درست همانطور که آدمهای دیگر هتل ها را ترک می‌کنند؛ تمام چیزهایی را که لازم است امضا کنم، کلید زندگی آن دوره ام را پس بدهم و جای تازه ای بیابم. جایی امن.