بریده‌های کتاب سنگ، کاغذ، قیچی

ولی ظاهر همیشه فریبنده است و همه این را می‌دانند.

فکر می‌کنم گاهی این ترس از سقوط است که باعث بالا رفتن مردم می‌شود. با احساس ترس زاییده نمی‌شویم. وقتی ن جوانیم از دویدن نمی‌ترسیم،پریدن و بالا رفتن در وجودمان است و ترسی از اینکه به ما آسیبی بزند یا در این راه شکست بخوریم نداریم. شکست خوردن و زندگی واقعی است که رس را یادمان می‌دهد؛ولی اگر چیزی را از ته دلت بخواهی،مجبوری ترس را کنار بگذاری و بپری.

مرا به یاد ضرب المثلی می‌انداخت که یک پیرمرد زمانی آن را به من یاد داده بود و همچنان دوستش داشتم: «اگر دو خرگوش را دنبال کنی،هیچ کدامشان را نمی‌گیری».

زندگی در بهترین حالت پیش بینی ناشدنی و در بدترین حالت بخشش ناپذیر است.

افراد اگر مدتی طولانی در جوار زیبایی باشند حس زیباشناختی خود را از دست می‌دهند.

تعداد کمی از مردم قادر به بخشش هستند و هیچکس واقعاً فراموش نمی‌کند‌. گاهی به محل آشنایی با یک نفر می‌فهمید او دردسر است،چون فاسد است؛چه در داخل و چه از خارج. غریزه به شما می‌گوید که از او فاصله بگیرید. زندگی‌ها ادامه پیدا می‌کنند صرف نظر از اینکه صاحبانشان در چه حالی هستند.

«از داستان زندگی دیگران لذت ببر، ولی فراموش نکن که خودت هم زندگی کنی.»

بهترین درس‌ها اغلب همان‌هایی هستند که نمی‌فهمیم مشغول فراگرفتنشان هستیم.

مردم می‌گویند ازدواج مثل شراب است،هرچه زمان بگذرد بهتر می‌شود؛ولی من فکر می‌کنم همه چیز بستگی به انگورش دارد؛به خود افراد. مسلماً سال‌هایی هستند که از بقیه سال‌ها بهترند و اگر می‌توانستم آنها را مثل شراب در بطری می‌ریختم و نگهشان داشتم.

گاهی بهتر است اجازه دهیم که گردوغبار،خاطراتمان را بپوشانند.

آرزوها مثل پیراهن‌های ویترین فروشگاه هستند؛به نظر زیبا می‌رسند،ولی گاهی اندازه‌ات نیستند. بعضی بیش از حد کوچک‌اند و برخی بیش از حد بزرگ. «خوشبختانه مادرم به من خیاطی یاد داد و حالا آرزوهایم هم می‌توانند اندازه‌ام شوند؛دقیقاً عین پیراهن‌ها».

لازم نیست احساسات حتما متقابل باشند تا آن ها را واقعی بدانیم .

دروغ هایی که به خودمان می گوییم، همیشه خطرناک ترین دروغ ها بودند

اعتماد قرض گرفتنی نیست، اگر آن را از کسی بگیری نمی‌توانی دوباره پسش بدهی.

«کتاب‌ها می‌توانند برای هر کسی که آنها را در دست می‌گیرد حکم آینه داشته باشند و مردم همیشه چیزی را که در آینه می‌بینند دوست ندارند».

باور داشتن به هر انسانی،یکی از بهترین هدایایی است که می‌توانید به او بدهید. رایگان است،ولی نتایجی گران‌بها دارد.

گاهی فکر می‌کنم باید نویسنده می‌بودم. با کلمات یک نویسنده مثل طلا برخورد می‌شود،دست نیافتنی‌اند و تا ابد درون کتاب‌هایشان باقی خواهند ماند _ حتی بدهایشان. کلمات یک فیلمنامه نویس در برابر کلمات یک نویسنده مثل پاستیل هستند؛اگر کارگردان از آنها خوشش نیاید،می‌جوشدشان و بیرونشان می‌اندازد _ همراه با کسی که آنها را نوشته

جاده رؤیاهای ما به ندرت صاف و هموار است.

شایعه همیشه فرزند حسادت است.

ولی احساسات برای اینکه واقعی باشند نیاز ندارند بین افراد مشترک باشند