بریده‌های کتاب کارمیلا

عشق قربانی خودش را می‌گیرد. قربانی بدون خون ریزی نیست.

اما رویاها از دیوارهای سنگی می‌گذرند، اتاق‌های تاریک را روشن، یا اتاق‌های روشن را تیره می‌کنند و اشخاص موجود در این رویا‌ها هروقت بخواهند وارد یا خارج می‌شوند و به ریش قفل‌سازان می‌خندند.

اما عشق همیشه امری خودخواهانه است ؛هرچه شدید تر ، خودخواهانه تر.

در تمام زندگی ها، برخی صحنه های عاطفی وجود دار که مبهم تر و کدرتر از تمام اتفاقات دیگر در خاطرمان مانده، صحنه هایی که در آن‌ها عواطفمان به وحشیانه ترین و هول‌انگیزترین شکل ممکن انگیخته شده است.

"من عاشق هیچ کس نبوده ام و هرگز نخواهم بود ، مگر اینکه عاشق تو شوم ."

"عزیزترینم! قلب کوچکت جریحه دار شده؛ فکر نکن بی رحمم چون از قانون عدول ناپذیر قوت و ضعف خود پیروی میکنم؛ اگر قلب عزیزت زخمی شده از قلب وحشی من نیز همراه قلب تو خون میریزد در خلسه ی حقارتی بی اندازه ام با زندگی گرم توست که زندگی میکنم و تو با مرگی دلپذیر در زندگی من خواهی مرد. کاری از دست من برنمی آید؛ همان طور که به تو نزدیک میشوم تو به نوبه ی خود به دیگران نزدیک خواهی شد و خلسه ی این بی رحمی را خواهی آموخت که با تمام این اوصاف، خود عشق است؛ پس تا مدتی نخواه چیزی بیشتر درباره ی من و یا وابستگانم بدانی بلکه با تمام روحیه ی عاشقانه ات به من اعتماد کن."

«من در تو زنده ام و تو بخاطر من میمیری»