بریده‌های کتاب بی حد و مرز

با داشتنِ ذهنیتِ ثابت، همه‌چیز همان‌طوری است که باید باشد؛ ما قدرتی برای تغییر هیچ‌چیز نداریم. با انتخابِ ذهنیتِ رشد، توانایی بهبود هرچیزی را در وجود خود احساس می‌کنیم.

مقاله ایی در سال ۲۰۱۸ در مجله پزشکی لنست چاپ شد نشان داد آلودگی هوا ممکن است علت بیش از ۳۰ درصد از تمام سکته های قلبی باشد. بنابراین یکی از مهم ترین عوامل سکته در جهان است. در ادامه نوشته شده بود نظر به رابطه قدرتمند میان سکته و عوامل خطرزای قلبی عروقی و زوال عقل، ارتباط میان آلودگی هوا و زوال عقل هم کاملا طبیعی است.

یکی از باور های مهم من این است که توان بالقوه ی انسان ، یکی از منابع نامحدود ما در جهان است ، بیشتر از چیز های دیگر در این دنیا محدود هستند ، اما ذهن انسان ابر قدرت نهایی است ؛ خلاقیت ، خیال پردازی ، عزم و اراده ، توانایی تفکر ، استدلال و یادگیری هیچ محدودیتی ندارد . همه ی ما می توانیم قهرمان داستان خود باشیم و هر روز می توانیم به چاه پتانسیل های خود سر بزنیم و کاری کنیم که این چاه هرگز خشک نشود .

همه نابغه اند؛ اما اگر درباره ماهی بر اساس توانایی اش در بالا رفتن از درخت قضاوت کنید، تمام عمر خود را با این باور خواهد گذراند که احمق است. آلبرت اینشتین

"مهم نیست چقدر باهوش باشید، بلکه نوع هوشتان اهمیت دارد"

"اگر ماهی را بر اساس توانایی اش در بالا رفتن از درخت قضاوت کنید، تمام عمر خود را با این باور خواهد گذراند که احمق است"

معمولا وقتی برچسبی را به یک فرد می‌چسبانید، محدودیتی را برای آن تعیین میکنید. پ.ن: برچسب مثله: معلم ، پدر ، مدیر ، وزیر ، بوکسور ، نویسنده ، بازیگر . حتی - چاق - هم یک برچسب چرا که این عبارت وقتی روی یک نفر میمونه تاثیرات روانشناختی و اجتماعی زیادی روی اون می‌زاره و این فرا تر از تاثیراتی است که مقداری چربی اضافه قراره روی یک انسان بزاره و این از نظر اجتماعی و ذهنی محدودیت هایی را ایجاد میکند. انسان باید برای کارهایش هدف ، انگیزه و برنامه داشته باشد و لازم نیست با گذاشتن اسم و بر چسب بر روی خود ، محدودیت هایی را در ناخودآگاه خودمان ایجاد کنیم. به طور مثال احتمالا اگر بشنوید که یک بوکسور حرفه ای به شکل پاره وقت معلم مهدکودک است و از کاری که میکند لذت میبرد تعجب خواهید کرد . اما در واقعیت آن شخص میتواند مانند همه انسان ها ، برای هردوی این فعالیت ها دلیل و هدف درستی داشته باشد . وقتی که برچسب گذاری را در تفکرات مان تمام کنیم ، فضای باز ذهنی را هم برای خود و هم برای جامعه ایجاد میکنیم.

با کمک برخی افراد مهم، متوجه شدم محدودیت هایم واقعا محدودیت نیستند. فقط موانعی بودند که باید بر آن ها غلبه می کردم یا محدودیت هایی که باید از ذهنم خارجشان میکردم. وقتی این کار را انجام دادم، کارهایی که هر روز یاد می گرفتم انجام دهم، بی حد و مرز شدند.

((کسی که هرگز اشتباه نکرده، در واقع هیچ چیز جدیدی را امتحان نکرده است.))

((هیچ مشکلی را نمی توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.))

اگر یاد گرفتن به معنای ایجاد ارتباط جدید است، به خاطر آوردن نیز حفظ این ارتباطات است.

وقتی چیزی را درس می‌دهید دوبار آن را می‌اموزید؛ یک بار خودتان، و دومین بار از طریق آموزش به فرد دیگر

دروغ بزرگ این است که ما محدود هستیم. تنها محدودیت هایی که داریم، محدودیت هایی هستند که به آن ها اعتقاد داریم.

درباره اش فکر کنید وقتی کسی سعی دارد تفکر خود را به شما تحمیل کند چه احساسی دارید؟ اگر یکی از اعضای خانواده دوستان یا همکاران پیشتان بیاید و بگوید: درباره ی این موضوع فکر نکن این نظر رو بده، سعی خواهید کرد در اولین فرصت تا حد ممکن از آن شخص دور شوید با این حال به سرعت به سمت اینترنت می رویم که اطلاعات لازم را به ما بدهد و در واقع سعی میکنیم همین فرد را به نزد خود دعوت کنیم.

در نهایت، وظایف باید کوچک باشند و همین گام ‌های کوچک ما را به موفقیت می ‌رسانند.

حالا اصلاً فضای مجازی را ترک نمی‌کنیم. اکنون در فضای مجازی زندگی می‌کنیم. به‌خاطر دستگاه‌های همیشه‌روشن و همیشه‌متصلِ خود، سعی داریم وقتی با خانواده و دوستان هستیم راهی ارتباطی پیدا کنیم و همچنین تلاش می‌کنیم در محل کار متمرکز بمانیم. بسیاری از ما با نوعی موقعیتِ کارزندگی دست‌وپنجه نرم می‌کنیم و با نادیده‌گرفتن ارتباطاتِ دیجیتالی برای مدت طولانی در روز راحت نیستیم. بنابراین از ترسِ اینکه مبادا با دورماندن چیزی را از دست بدهیم، همواره در شبکه باقی می‌مانیم. مشکل این است که واقعاً از این وضعیت لذت می‌بریم و فورانِ دوپامین هر لایک درشبکه‌های اجتماعی یا پیام‌هایی که از عزیزان و دوستانمان می‌گیریم، این رفتارِ ما را تقویت می‌کند. البته این پاداش‌ها به‌مرور مغزمان را تغییر می‌دهند و به‌جای استراحت در زمانِ بیکاری، مثلاً زمانی که در صف ایستاده‌ایم یا منتظر اتوبوس یا کسی هستیم، تلفن خود را برمی‌داریم و ماهیچه‌های حواس‌پرتی را تمرین می‌دهیم. وقتی این کار به راه و رسم زندگی تبدیل می‌شود و هر لحظه‌ی بیکاری را محرک‌هایی پرزرق‌وبرق پر می‌کنند، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

اکثر افراد واقعا به انجام کاری علاقه دارند که ته قلبشان می دانند باید همان را انجام بدهند، اما آن را انجام نمی دهند، چرا که آن را ترجیح در نظر می گیرند نه تعهد.

انسانی که کتاب های خوب نمی‌خواند، با فرد بی سوادی که قادر به خواندن نیست، تفاوتی ندارد.