بریده‌ کتاب‌های زندگی در پیش رو

این یهودی، زن خوبی بود اما بالأخره خوبی هم اندازه داشت.

آدم‌ها بیش از هرچیزی به زندگی چسبیده‌اند و شنیدن این حرف وقتی بامزه می‌شود که به تمام چیزهای قشنگی که در این دنیا هست فکر کنیم.

- وقتی می‌ترسم، خودم را اینجا قایم می‌کنم. + رزا خانم ترس از چی؟ - مومو، ترسیدن دلیل نمی‌خواهد.

آقای هامیل می‌گفت که ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید.

_ آقای هامیل، آیا بدون عشق می‌شود زندگی کرد؟ گفت: «بله» بعد، انگار که خجالت کشیده باشد، سرش را پایین انداخت.

در زندگی باید برای همه چیز تاوان پس داد.

دیگر نفس نمی کشد اما به حال من فرقی نمی کرد. بدون نفس کشیدن هم دوستش داشتم.

اما کشتن را خیلی نمی‌پسندیدم، برعکسش را ترجیح می‌دهم. نه، چیزی که دوست دارم، این است که کسی بشوم مثل ویکتور هوگو. آقای هامیل می‌گوید با کلمات می‌شود همه کار کرد، بی‌آنکه کسی را به کشتن بدهی. به وقتش خواهیم دید. آقای هامیل می‌گوید کلمات از هرچیزی قوی‌ترند. اگر عقیده مرا بخواهید، می‌گویم اگر جوانک‌ها تفنگ به دست دارند به خاطر این است که وقتی بچه بوده‌ام کسی بهشان محل نگذاشته؛ نه کسی آن‌ها را دیده و نه کسی آن‌ها را شناخته. بچه‌های اینجوری آن‌قدر زیادند که مردم متوجه‌شان نمی‌شوند. حتا هستند بچه‌هایی که مجبور می‌شوند از گرسنگی بمیرند تا کسی بهشان توجهی بکند.

اگر چیزی را خوب بلد باشم، همین دویدن است. بدون دویدن، در زندگی هیچ کاری نمی‌شود کرد.

در درونم چیزی اتفاق افتاده بود و بدترین چیزها همیشه در درون آدم اتفاق می‌افتد . اگر اتفاق در بیرون بیفتد ، مثل وقتی که اردنگی میخوریم می‌شود زد به چاک . اما از درون غیر ممکن است .

آقای هامیل می‌گوید که بشریت ویرگولی است در کتاب قطور زندگی و وقتی پیرمردی چنین حرف چرندی می‌زند دیگر واقعا نمی‌دانم من چه می‌توانم اضافه کنم. بشریت فقط یک ویرگول نیست، چون وقتی رزا خانم با آن چشمان جهودی‌اش مرا نگاه می‌کنند نه تنها ویرگول نیست، بلکه حتی تمام کتاب قطور زندگی است، و من علاقه‌ای به دیدنش ندارم.

فکر می‌کنم آدم برای زندگی کردن باید از زمان جوانی دست به کار شود، چون بعدا تمام ارزش‌هایش را از دست می‌دهد و هیچکس هم در حقش لطفی نمی‌کند.

چیزی که همیشه برایم عجیب بوده این است که اصولا اشک در برنامه‌ی خلقت پیش‌بینی شده. یعنی آدم بناست گریه کند. باید پیش بینی شده باشد. واقعا که هیچ سازنده محترمی همچین کاری نمی‌کند.

آدم‌ها بیش از هر چیزی به زندگی چسبیده‌اند و شنیدن این حرف وقتی بامزه می‌شود که به تمام چیزهای قشنگی که در این دنیا هست فکر کنی.

_ می‌ترسم. + می‌دانم رزا خانم و همین می‌رساند که شما حسابی زنده‌اید.

اما من میل چندانی به خوشحالی نداشتم. زندگی را ترجیح می‌دادم‌. این‌جور خوشبختی آشغال است، آبِ زیرِ کاه است.

فکر می‌کنم این گناه‌کارانند که شب‌ها راحت می‌خوابند، چون چیزی حالیشان نیست و برعکس، بی‌گناهان نمی‌توانند حتی یک لحظه چشم روی هم بگذارند، چون نگران همه چیز هستند. اگر غیر از این بود، بی‌گناه نمی‌شدند.