بریده‌های کتاب زندگی در پیش رو

فکر میکنم این گناه کارانند که راحت می خوابند، چون چیزی حالیشان نیست و برعکس بی گناهان نمیتوانند حتی یک لحظه چشم روی هم بگذارند، چون نگران همه چیز هستند.

می دانید که چطور با خدا باید رفتار کرد. چون هرکار دلش بخواهد می کند برای اینکه قدرتش را دارد. 🤞

_ آقای هامیل، آیا بدون عشق می‌شود زندگی کرد؟ گفت: «بله» بعد، انگار که خجالت کشیده باشد، سرش را پایین انداخت.

به هر حال وقتی مرگ به آدم نزدیک می شود ، آدم مهم می شود و مردم برایش احترام بیشتری قائلند.

آن قدر خوش بودم که دلم می خواست بمیرم، چون خوشبختی را وقتی که هست باید دو دستی چسبید.

اگه عقیده مرا بخواهید، می گویم اگر جوانک ها تفنگ به دست دارند به خاطر این است که وقتی بچه بوده اند کسی بهشان محل نگذاشته؛ نه کسی آن ها را دیده و نه کسی آن ها را شناخته . بچه های این جوری آنقدر زیادند که مردم متوجه اشان نمی شوند . حتی هستند بچه هایی که مجبور می شوند از گرسنگی بمیرند تا کسی بهشان توجهی بکند. بعضی هایشان هم گروه های تشکیل می دهند تا توجه جلب کنند.

در زندگی باید برای همه چیز تاوان پس داد.

دیگر نفس نمی کشد اما به حال من فرقی نمی کرد. بدون نفس کشیدن هم دوستش داشتم.

اما کشتن را خیلی نمی‌پسندیدم، برعکسش را ترجیح می‌دهم. نه، چیزی که دوست دارم، این است که کسی بشوم مثل ویکتور هوگو. آقای هامیل می‌گوید با کلمات می‌شود همه کار کرد، بی‌آنکه کسی را به کشتن بدهی. به وقتش خواهیم دید. آقای هامیل می‌گوید کلمات از هرچیزی قوی‌ترند. اگر عقیده مرا بخواهید، می‌گویم اگر جوانک‌ها تفنگ به دست دارند به خاطر این است که وقتی بچه بوده‌ام کسی بهشان محل نگذاشته؛ نه کسی آن‌ها را دیده و نه کسی آن‌ها را شناخته. بچه‌های اینجوری آن‌قدر زیادند که مردم متوجه‌شان نمی‌شوند. حتا هستند بچه‌هایی که مجبور می‌شوند از گرسنگی بمیرند تا کسی بهشان توجهی بکند.

در زندگی باید برای همه چیز تاوان پس داد.

اگر چیزی را خوب بلد باشم، همین دویدن است. بدون دویدن، در زندگی هیچ کاری نمی‌شود کرد.

در درونم چیزی اتفاق افتاده بود و بدترین چیزها همیشه در درون آدم اتفاق می‌افتد . اگر اتفاق در بیرون بیفتد ، مثل وقتی که اردنگی میخوریم می‌شود زد به چاک . اما از درون غیر ممکن است .

آقای هامیل می‌گوید که بشریت ویرگولی است در کتاب قطور زندگی و وقتی پیرمردی چنین حرف چرندی می‌زند دیگر واقعا نمی‌دانم من چه می‌توانم اضافه کنم. بشریت فقط یک ویرگول نیست، چون وقتی رزا خانم با آن چشمان جهودی‌اش مرا نگاه می‌کنند نه تنها ویرگول نیست، بلکه حتی تمام کتاب قطور زندگی است، و من علاقه‌ای به دیدنش ندارم.

در درونم چیزی اتفاق افتاده بود و بدترین چیز ها همیشه درون آدم اتفاق می افتد. در درونم چیزی اتفاق افتاده بود و بدترین چیز ها همیشه در درون آدم اتفاق می افتد. اگر اتفاق در بیرون بیافتد ، مثل وقتی که اردنگی میخوریم ، می شود زد به چاک. اما از درون غیر ممکن است . وقتی به این حالت دچار می شوم، می خواهم بروم بیرون و دیگر به هیچ کجا برنگردم.

فکر می‌کنم آدم برای زندگی کردن باید از زمان جوانی دست به کار شود، چون بعدا تمام ارزش‌هایش را از دست می‌دهد و هیچکس هم در حقش لطفی نمی‌کند.

چیزی که همیشه برایم عجیب بوده این است که اصولا اشک در برنامه‌ی خلقت پیش‌بینی شده. یعنی آدم بناست گریه کند. باید پیش بینی شده باشد. واقعا که هیچ سازنده محترمی همچین کاری نمی‌کند.

آدم‌ها بیش از هر چیزی به زندگی چسبیده‌اند و شنیدن این حرف وقتی بامزه می‌شود که به تمام چیزهای قشنگی که در این دنیا هست فکر کنی.

البته او هرگز نمی توانست کاملا آسوده خاطر باشد چون برای آسودگی کامل باید می مرد . در زندگی همیشه وحشت وجود دارد

_ می‌ترسم. + می‌دانم رزا خانم و همین می‌رساند که شما حسابی زنده‌اید.