بریده‌های کتاب زندگی در پیش رو

فکر می‌کنم این گناهکارانند که راحت می‌خــوابند، چون چیزی حالیشان نیست و برعکس، بی‌گناهان نمی‌توانند حتا یک لحظه چشم روی هم بگذارند، چون نگران همه چیز هستند. اگــر غیر از این بــود، بی‌گناه نمی‌شدند.

پلیس‌ها قوی‌ترین چیز دنیا هستند. بچه‌یی که پدرش پلیس باشد مثل این است که دو برابر بقیه پدر داشته باشد

نمی‌فهمم چرا بعضی‌ها همه بدبختی‌ها را با هم دارند، هم زشت هستند، هم پیر هستند، هم بیچاره هستند. اما بعضی دیگر هیچ‌کدام از این چیزهارا ندارند. این عادلانه نیست.

آدم ها بیش از هر چیزی به زندگی چسبیده اند و شنیدن این حرف وقتی بامزه می‌شود که به تمام چیزهای قشنگی که در این دنیا هست فکر کنیم.

آقای هامیل غالبا برایم می گفت که وقت با کاروان شترش آهسته از سوی بیابان می‌آید و عجله‌ای هم ندارد، چون بارش ابدیت است.

وقتی مرگ به آدم نزدیک می‌شود، آدم مهم می‌شود و مردم برایش احترام بیش‌تری قائلند.

"مومو، ترسیدن دلیل نمی‌خواهد" این حرف را هرگز فراموش نمی‌کنم، چون درست‌ترین چیزی بود که به عمرم شنیده بودم.

دلم می‌خواهد به خیلی دورها بروم. به جایی که پُر از چیزهای جور دیگر باشد.

هیچ‌چیز سفیدِ سفید یا سیاهِ سیاه نیست و سفید گاهی همان سیاه است که خودش را جور دیگری نشان می‌دهد و سیاه هم گاهی سفید است که سرش کلاه رفته.

دلم نمی‌خواهد خودم رو توی خوشبختی پرت کنم، بلکه قبلاً هر تلاشی که بتوانم می‌کنم تا از آن خلاص شوم.

وقتی آدم‌ها ناراحتی دارند، چشم‌هایشان بزرگ‌تر می‌شود و ناراحتیشان را بیشتر نشان می‌دهند. چشم‌های رزا خانم هم مرتبا بزرگ‌تر می‌شدند.

خوابیدیم اما خواب راحتِ بی‌گناهان به سراغمان نیامد. خیلی در این‌باره فکر کردم و فکر می‌کنم که آقای هامیل در گفتنِ آن حرف اشتباه کرده. فکر می‌کنم این گناهکارانند که راحت می‌خوابند، چون چیزی حالیشان نیست و برعکس، بی‌گناهان نمی‌توانند حتا یک لحظه چشم روی هم بگذارند، چون نگران همه‌چیز هستند. اگر غیر از این بود، بی‌گناه نمی‌شدند

ترس مطمئن ترین متحد ماست