بریده‌های کتاب قربانی طهران

اهل فضل و عدل هم که باشی حواست به لشکر شیطان نباشد، کلاهت پس معرکه ست.

یادت باشد مومن یا کاری را شروع نمیکند، یا تا تمام نکند رهایش نمیکند.

استادش گفته بود: هر وقت مخت مثل تنور نانواها گر گرفت، در دم کنی اش را بردار تا نفس بکشد. خندیده بود که « دم کنی کجاست استاد؟» گفته بود:«به جاهای شلوغ و زیارتگاه ها برو و فکرت را از ادله و قائلینش منصرف کن.

مسئله عشق و علت به وجود آمدنش، به سادگی قابل شناسایی نیست. گاهی عشق در وسط مأموریتی خطر ناک به سراغت می آید. و بین دو راهی اسیرت میکند. گاهی هم پلی میشود برای صعود. اره ای میشود که میله های زندان خود خواهی را میبرد و چشمت را به روی نوری زیبا باز میکند. جان عاشق بی قرار می شود و در نظرگاه، جای ترنج، دست می بُرد. قربانی طهران حکایت روزهای پر تب و تاب مشروطه است. داستانی تاریخی که شور و شوق پسری جوان برای عدالت خواهی را روایت می کند. شوری که با عشقی نا به هنگام همراه می شود و...

- ... درست است که فرموده‌اند «أُنظر إِلی ما قال». اما این تا جایی‌ست که شبهه تمام لشکرش را در دلت پیاده نکرده باشد. در وقت فتنه و حکومت شبهه معلوم نیست قرآن سر نیزه را ببینی یا علی وصیِ برحق را. شاید هم قِسم سوم شوی، خروج کنی و هردو را خاطی ببینی. اینجا دیگر به خود «حرف» نباید نگاه کنی. باید ببینی حرف از دهان «چه کسی» درمی‌آید. کمی فکر کرد و چند قدم جلوتر پرسید: ـ و اگر هر دو طرف اهل عدل و فضل بودند چه؟ ـ سخت شد جوان! سخت! اولاً که باید به امام عصرت متوسل شوی که کمکت کند. بعد تنها یک راه می‌ماند. تحقیق کن ببین حرف کدام‌شان «دیگ پلوی شیطان» را گرم می‌کند؟ ... اهل فضل و عدل هم که باشی حواست به لشکر شیطان نباشد، کلاهت پس معرکه است.