بریده‌های کتاب حباب شیشه

می‌دانستم باید ممنون خانم گینی باشم، ولی نمی‌توانستم احساسی نسبت به او داشته باشم. اگر خانم گینی یک بلیت دو سره اروپا هم به من می‌داد، یا یک بلیت سفر دور دنیا، باز هم کمترین تفاوتی نمی‌کرد، زیرا هر کجا که نشسته بودم-روی عرشه یک کشتی یا یک کافه خیابانی در پاریس یا بانکوک-همچنان زیر همان شیشه نشسته بودم و توی همان هوای ترشیدهء خودم می‌جوشیدم

نمی‌دانستم چرا می‌خواهم گریه کنم ولی همینقدر می‌دانستم که اگر کسی از نزدیک به من نگاه می‌کرد یا با من حرف می‌زد اشکهایم از چشمانم جاری میشد و بغضم در گلویم میترکید و یک هفته ی تمام گریه میکردم.

لحظه به لحظه انعکاس خودش را در شیشه ی مغازه ها تماشا می‌کرد، انگار میخواست مطمئن شود که وجود دارد.

اگر توقعی از کسی نداشته باشی هیچوقت ناامید نمی‌شوی.

-استر می‌دانی شعر چیست؟ +نه، چیست؟ -"یک مشت غبار"