بریده‌های کتاب اسم من میناست

بی عیب و نقص بودن کسل کننده است! بی عیب و نقص بودن تو خالی است! بی عیب و نقص بودن پوچ است!

خیلی عجیب است؛آدم بزرگ ها سعی میکنند جوان بشوند،جوان ها سعی میکنند بزرگ شوند،اما زمان بی توجه به خواست آدم ها به جلو و جلوتر حرکت میکند.>>

نوشتن مثل یک سفر است و هر کلمه قدمی است که من را به طرف سرزمینی کشف نشده میبرد.

نوشتن مثل سفر کردن است و هر کلمه قدمی خواهد بود که مرا هر چه بیشتر در دنیای ناشناخته ای پیش می برد. :)

مجبور نیستی برای این که کسی را درک کنی از جیک و پیک زندگی اش مطلع باشی.

نوشتن مثل سفر کردن است و هر کلمه قدمی خواهد بود که مرا هرچه بیش تر در دنیای ناشناخته ایی پیش می برد. ببینید کلمات چطور روی صفحه حرکت می‌کنند و فضای خالی را پر می کنند.

بازهم شب شده. بهار فصل عجیبی است. سال باید به سمت تابستان حرکت کند ، اما گاهی به نظر می‌رسد عقب گرد کرده و دوباره به سمت زمستان می رود.

گاهی به دنیا نگاه میکنم و از این که اصلا چیزی وجود دارد حیرت زده می شوم.

او پرسید:《چرا اینقدر از هیچ میترسیم؟》 سوال خوبی است! چرا ؟

همیشه صدایش را تا نیمه میشنوم و تصویرش را تا نیمه میبینم، انگار او شخصی است که به خوابت می آید و هرچه بیشتر درباره اش فکر می کنی، سخت تر به یادش می آوری.

«شماهایی که همچین جاهایی می آین و سعی می‌کنین بزرگ شین خیلی شجاعین. خیلی سخته مگه نه؟» «چی سخته ؟» «این‌که سعی کنی خودتو کشف کنی.» مینا سرش را به علامت تایید تکان داد. «راه های زیادی برای انجام این کار هست، مینا.هرکدوم از ما یک روش متفاوت رو برای انجام این کار انتخاب می‌کنیم. می دونی؟این روند تا آخر عمرت ادامه داره.»

عجیب است که گاهی احساس ضعف و شکنندگی می‌کنم و گاهی احساس شجاعت و بی پروایی.آیا همه چنین حسی دارند؟ آیا آدم ها وقتی بزرگ می‌شوند همیشه احساس بالغ بودن و عاقل بودن و اطمینان می‌کنند ؟

چطور پرنده ای که برای شادی آفریده شده می‌تواند در قفسی بنشیند و آواز بخواند؟!

ممکن است نوشتن هم مثل راه رفتن باشد، تو شروع میکنی به نوشتن همان طور که شروع میکنی به قدم زدن و واقعا هم تا به آخر نرسیدی لزومی نداردبدانی داری کجا میروی،و نمی دانی که سر راه چه چیز هایی می بینی.>>