بریده‌های کتاب ماه غمگین، ماه سرخ

عقل و انسانیت به جمع معدودی از آدم ها تعلق دارد که معمولا هیچ کاره اند و برای آن که کاره ای شوند باید همه ی این ها را زیر پا بگذارند.

عشقی میگوید « سی و چند سال گذشت، بیهوده. همه اش با دلهره ی فردای نیامده، با افسوس دیروز گذشته.» بهار می‌گوید « زندگی همین است. پر از ستیز، در فاصله یک زندگی و مرگ.»

هرچه بیشتر بدانی، بیشتر رنج می‌کشی.

رنج اگر معنایی به زندگی انسان ندهد، ویران می‌کند.

باید تظاهر کند که همانند سنگ است. میان عشق و نان، عشق را قربانی می‌کند.

رحیم زاده می‌گوید «اینجا خودِ باغِ بهشت است. بیخود نیست این پول‌دارها به بهشت و جهنم کاری ندارند. پیشاپیش بهشت را برای خودشان خریده‌اند... » عشقی به حالتی معترض می‌گوید «جهنم را گذاشته اند برای ما.»