بریده‌های کتاب سه شنبه گذشت

گاهی احساس میکنم با موتور های عظیم و خطرناکی طرفم که دارن از هم وا میرن و تنها کاری که از دستم برمیاد اینه که تیکه های کوچیک نوار چسب روشون بزنم و دعا کنم که یه مدتی دووم بیارن.

ما همه از اذعان به آزادی ای که واقعا از آن برخورداریم، می ترسیم.

درگیر شدن با اون همه ماجرا، حتی رفتن به لبه پرتگاه. وقتی همه چیز معقول به نظر می‌رسید و انگار جوابی برای معما پیدا شده بود. مثل کلیدی که به قفل دری میخوره و در روی پاشنه میچرخه و باز میشه.بیشتر وقت ها فقط منم و اونا که توی یه اتاق با هم پرت و پلا میگیم!

کارلسن گفت:اوضاع بهتر نمیشه، مگر اینکه بهش فکر نکنی.

همه می ذارن می رن، چون واقعا اینجا نیستن. رازی هست که هیچ کس دیگه ای نمی فهمه. دنیا می گذره و می گذره و هیچی جلودارش نیست، فقط دنیای خالی و بعد دریای خالی.

افسردگی طلسم شوم و کورکننده ای است. نمی توانی بیرون از آن را ببینی، نمی توانی امید یا عشق یا آمدن بهار را بعد از پایان زمستان ببینی.

بله، حتی میشد به ترس هم عادت کرد.میشد ترس را به چیزی نیرومند و مفید و خطرناک بدل کرد.

((فریدا، میدونی من چی فکر میکنم؟ فکر میکنم فقط بخاطر توئه که هنوز دارم این کارو انجام میدم؛ چون میخوام مثل تو باشم؛ چون وقتی کنار تو هستم همه کار ها با عقل جور درمیان. بیشتر وقتا فکر میکنم کاری که ما میکنیم میتونه کلاهبرداری باشه؛ گول زدن مردمی که احساس قهرمانی میکنن چون رنج میکشن و این تنها چیزیه که میخوان ازش حرف بزنن.)) ((انگار دلخوری. انگار تقریبا داری میگی: پس تکلیف من چی میشه؟ )) (( اونا کثافت بوگندویی به خورد من میدن و من اون رو ورز میآرم و سر و شکلی بهش میدم. میتونه هر سر و شکلی باشه. واقعا مهم نیست.من دلم میخواد بهشون بگم به دنیای واقعی خارج از خودشون نگاه کنن. درد و رنج واقعی اونجاست؛ تجاوز و خشونت و فلاکت طاقت فرسای محض.))

هرکسی باید خودش مسئولیت زندگی اش را قبول کند

زن صورتش را به پنجره چسباند و به آسمان خاکستری نگاه کرد که داشت رو به تاریکی می‌گذاشت. روز ها کوتاه و شب ها بلند بودند، هوا سرد بود و زن، دلش می‌خواست مرد بیاید.

من دوست دارم از مشکلات مردم حرف بزنم، فقط نه با خود اونا! من اینکارو فقط به صورت نظری دوست دارم. ولی نشستن توی اون اتاق کوچیک و شنیدن صدای کسی که برام تعریف میکنه وقتی شیش سالش بوده ناپدری ش چی بهش گفته، به نظرم بی‌فایده میرسه یا شاید من توی این کار بی استعدادم. من سعی میکنم گوش بدم ولی بعد مچ خودم رو در حالی میگیرم که میبینم دارم درباره ی چیزی که باید سر ناهار بخورم یا فیلمی که قراره ببینم فکر میکنم. زندگی مردم اغلب خیلی ملال آوره.

شاید فقط باید یه نه میگفتم. گمونم میخواستم بگم ولی بعد صدای خودم رو شنیدم که قبول کردم.

فریدا گفت:تو نمیدونی اگر بحرانی پیش بیاد چه کار قراره بکنی، تا وقتی که پیش بیاد.

وقتی جوونی، کسی بهت نمیگه که پیری چجوریه. _چجوریه؟ تو به چیزی مثل روح تو زندگی خودت تبدیل میشی!

افسردگی طلسم شوم و کور کننده ای است:نمی‌توانی بیرون از آن را ببینی،نمی‌توانی امید یا عشق یا آمدن بهار را بعد از پایان زمستان ببینی.

من توی نجاتش شرکت داشتم.ولی گاهی نجات پیدا کردن میتونه دردناک باشه.

گاهی مردم احتیاج دارن فقط فرار کنن!

کسی که داره سعی میکنه دو دستی به گذشته بچسبه، کسی که از سرنوشتش ناراضیه...