بریده‌های کتاب به امین بگو دوستش دارم

_این من نیستم که از محمد حمایت می کنم ، بلکه محمد است که حامی من.

اگر من نور را دیدم دلیلش این نیست که چشمان پر قدرت و روح مؤمنی دارم ، بلکه دلیلش این است که تاریکی بیداد می کند.

فاطمه را دیدم از خانه خارج شد و به سمت دیگر طفلان دوید. گفتمش: «مراقب سنگ ها باش دخترم! ما در تمام دنیا همین یک فاطمه را داریم.» از خدیجه یاد گرفته بود هر چه از بزرگی میشنود بر چشم بگذارد. دست بر چشم نهاد و با احتیاط پا گذاشـت بر تخته سنگ ها و از کوه پایین رفت. بلند گفتم:«کسی از شما جوانان مراقب این طفل باشد تا سلامت به پایین کوه برسد.»

نمی‌دانم چه درست است؛ امور را سپرده ام دست خدا.

سیّدی! به امین بگو دوستش دارم. به امین بگو دوستش دارم. به امین بگو دوستش دارم.

علی به استقبالم آمده است، کامل مردی شده، چشمانش هنوز همان چشمانی که تمایل دارد به رنگ عسل. لبش میخندد. میگوید باید به دریا برویم.

در جواب محمد رسول‌الله اینگونه بنویسید بی کم و کاست:«بسم الله الرحمن الرحیم»

اگر حرف نزنی،اهل دنیا را محروم کرده ای از صدا و سخنت :)))

از روزی که آمنه آبستن شده، این خانه سبک شده من نیز که عبدالله را در بطن داشتم همینگونه بود من بار برداشته بودم، خانه‌مان سبک شده بود گویی خیال آشفته‌ی طبیعت راحت شده باشد حال نیز می‌دانم که خبرهایی در راه است

تنها محمد «ص» بود که می‌توانست این قوم را تحمل کند و جهل‌شان را با لبخند پاسخ گوید.

اگر من همسر مادرت هستم و به همین قاعده نیز پدر تو، رخصت نمی دهمت به ناحق و ناسزا سخن بگویی درباره زنی چون لبنی و امثال او... تو در خانه من و پدرم هاشم بزرگ شده ای که هر دو زن را عزیز شمرده ایم. عمه ات شفا را ندیده ای که به خواست خود تمام خواستگاران را پس زده و نشسته به انتظار عشقی خیالی؟ آیا کسی او را به اجبار به خانه مردی فرستاده؟ خواهرانت را ندیده ای که همه جان هستند برای پدر؟ چه کس تو را گفته زن ضعیف است و باید فرمانبری کند مرد را ؟ مادرت ضعیف بوده یا ام جمیل همسرت؟

گمان میکردم مرد، کوه است. غافل از اینکه کوه نیز گاهی ریزش می‌کند:)

_نمی دانم این "لا اله الا الله" چه از او می ستاند...

تمام صحرا لبریز میشود از آب. موج روی موج. من بر موج نشسته ام و تنم تا نیمه در آب است. گاه سر به زیر آب می برم و گاه سر از آب بیرون می کشم. ساحل از دور پیداست. زنی ایستاده آنجا. خوب نگاه می کنم. فاطمه بنت نبی‌ست .میگویم: - فاطمه اینجا در میدان جنگ چه میکنی؟ به خانه بازگرد، طفلت حسن را به که سپرده ای؟ به خانه بازگرد. علی اگر بداند، می رنجد. فاطمه نگاهم میکند و دست من فرو میرود در آب دریا و کسی کلمات قرآن را بر پهنه آب می نویسد، یک به یک. اطراف را نگاه می کنم، فاطمه تو را به مادرت خدیجه بازگرد! تیر می افکنند. و بیم دارم مبادا تیرها بر جانت بنشیند. فاطمه همچنان نگاهم می کند. دست دراز کرده و مرا فرا می خواند: - خوش آمدی عمو جان! علی منتظرت بود. علی؟ علی که همین جا کنار من شمشیر میزد. چه میگوید فاطمه؟ اطراف را نگاه میکنم. علی دستش را دراز میکند تا دستم را بگیرد. دستش از آب است. علی خوشامدم می گوید. حیرانم. مگر به کجا داخل شده ام؟ علی تنش دریا، باز پیش می آید. دست دراز میکنم و پا به آب می گذارم. چه زیباست دریای درونش! لبخند میزنم به روی علی. فرو میروم در آب دریا.

وقتی مکه تا به این حد تاریک است، تنها که می‌شوی حتی کورسویی نیز راحت به چشم می‌آید. اگر من نور را دیدم دلیلش این نیست که چشمان پرقدرت یا روح مومنی دارم، بلکه دلیلش این است که تاریکی بیداد می‌کند.

می‌ترسم این "ای کاش" ها از بندگی‌ام بکاهد...

چقدر شریف هستند مخلوقات مطیع خداوند‌!