بریده‌ کتاب‌های غول مدفون

ولی باز اعتراف می‌کنم؛ روزهایی هست که حسرتِ داشتنِ سایه‌ی همدم مهربانی را می‌خورم که در پی‌ام بیاید. حتی اکنون هم گاه به‌امیدواری می‌چرخم که کسی را ببینم. مگر همه‌ی جانداران زمین و پرندگان آسمان مشتاق مونسی مشفق نیستند؟

هر خاطره‌ای قیمت دارد و باید سفت به آن چسبید‌.

فکر می‌کنم چرا وسط این وحشی‌گری ها زندگی می‌کنم. اگر بروم در گودالی پُرِ موش زندگی کنم به این‌جا شَرَف دارد.

از خودم می‌پرسم حس و حالِ امروزمان آیا شبیه این قطره‌های باران نیست که هنوز دارد از برگ‌های خیسِ بالاسرمان روی ما می‌چکد، با این که خودِ آسمان مدت‌هاست نمی‌بارد؟ "مانده‌ام بدون خاطره‌هامان، چه بر سر عشق‌مان می‌آید؟ آیا جز این‌که رنگ ببازد و بمیرد، سرنوشت دیگری دارد؟"

مردمی که امیدی به انتقام نداشته نباشن، قبل از خونریزی به خون خواهی می‌رن. برای همینه که میگم پسر عمو های ساکسون من اون بالا وایستاده‌ن و کف زدن، و هر قدری که مرگ جلوی چشم‌شون وحشیانه‌تر بود، خوشحالی‌شون بیشتر می‌شده.

الان اینجا جای آرامش و دعا شده، ولی خون و خونریزی از سر و روش میباره

اگر کوریگ واقعا مرد و بخار فرو نشست، اگر خاطره‌ها برگشتند، و لابه‌لاشان خاطره‌هایی زنده شد از زمان‌هایی که من ناامیدت کرده بودم، یا از کارهای ناخوشایندی که شاید مرتکب شده‌بودم، و کاری کرد وقتی نگاهم می‌کنی، دیگر مردی را که حالا می‌شناسی نبینی، دست‌کم به من این را قول بده، شاهدخت، که احساس قلبت به من الان، در همین لحظه، از یادت نرود. چون زنده شدن یک خاطره از پس بخار چه فایده‌ای دارد اگر خاطره‌ی دیگری را پس بزند؟