بریده‌های کتاب ماجرای فکر آوینی: گفتارهایی در شناخت مفاهیم بنیادی تفکر شهید سیدمرتضی آوینی

تنها در اعصار جاهلی است که باید امید بعثت داشت.

«روشنی آنگاه می درخشد که تاریکی یک سره بر آسمان چیره شده باشد » ارنست یونگر به قول آوینی آخرین دوران رنج بشر دورانی است که دران به سر می بریم نگاه اوینی اخر الزمانی است ؛ آخرین مرحله هبوط ،قبل از توبه و بازگشت است و این مرحله با بیشترین رنج همراه است رنجی که بیشتر هر چیز رنج عدم قرب است رنج بعد «دور»از حقیقت است تا عشق به رجعت نیز به نهایت ظهور رسد و جان انسان را تسخیر کند و« تا دور نشوی ،کی قدر قرب را خواهی یافت ؟ ظهور امر تدریجی است ...همانطور که غیبت امری تدریجی است همانطور که بعثت پیامبر تدریجی بوده نه دفعی ...🌱

عارضه و اثر فراموشی، لذت و هیجان است.

نقطه مقابل فراموشی «یادآوری» است که مفهوم دینی آن «ذکر» است و ذکر همان است که به انسان یادآوری کرده و متذکر حقایق میشود؛ چه بودن و چگونه بودن را یادآوری می‌کند. در مفاهیم دینی انسان حقیقی کسی است که اهل ذکر است. حتی در فقه هر چیزی که ارمغانش فراموشی باشد، مورد مذمت قرار گرفته و یا حتی حرام دانسته شده است؛ از مسکرات (مست کننده‌ها) گرفته تا موسیقی‌هایی که حالت تفکر و وقار انسان را خدشه‌دار کنند. مفهوم «خلوت» که نزدیکترین مفاهیم به «ذکر» است در مدرنیته حذف می‌شود. چون خلوت برای انسان مدرن دلهره می‌آورد و موجب یادآوری می‌شود. ...

"حس آفرینندگی" و "خلقت" حس فطری است که در پایان کار به انسان روحیه و نشاط می‌دهد و خستگی از تنش به در می‌برد؛ کار این انسان‌ها بخشی از «سلوک فرهنگی و معنوی» آنهاست.

عده ای هرگاه سخن از نمود های تمدن غرب به میان می آید. ادعا میکنند که ما مسلمانان آن را از قبل داشته ایم و غرب آن را از ما گرفته است.این ساده انگاری و ژسای تبلیغاتی است.

انقلاب اسلامی یک درک است؛ یک هویت و نسبت تاریخی است با دنیایی که ما را احاطه کرده است. کسی که این نسبتِ تاریخی و این درک و هویت را ادراک نمی کند، نمی تواند مدیر متناسب با انقلاب اسلامی باشد؛ مدیری خواهد شد که انقلاب اسلامی را مسخ خواهد کرد؛