بریده‌های کتاب هرچه باداباد

بدون هیچ دلیل موجهی به‌قدری برای جلب رضایت بقیه له‌له می‌زدیم که حاضر نبودیم برچسب‌هایی را که به ما می‌زدند بکنیم، با وجود این‌که اصلاً چسبندگی نداشتند…

به نظر من خوش‌بینی یعنی امید به اینکه همیشه بیمار سرپایی یک روان‌پزشک باشم، نه بیمار بستری‌اش‌.

بزرگ‌ترین ترسِ برداشته شدن نقاب این است که اغلب اوقات چهرهٔ زیر نقاب هیچ فرقی با روی خود نقاب ندارد.

«کسی می‌داند چه‌طور می‌شود دردی را که بسیار فراتر از آستانهٔ درد آدم است تحمل کرد؟»

ازگشت نوستالژیک به گذشته مثل خوردن آب دریاست وقتی داری از تشنگی هلاک می‌شی. فقط تشنه‌ترت می‌کنه و نفرت‌انگیزه.

توهین شنیدن ها را اگر واقعیت نداشتند جالب میدانستم و اگر حقیقت داشتند یک درس زندگی.

چرا مردم هنوز این‌قدر پدر خود را در می‌آورند تا شادی و سعادت خود را توی چشم بقیه فرو کنند؟

بِوِرلی گفت:(( آنگوس، توی زندگی فقط دو مسیر وجود داره، رو کردن به خدا و پشت کردن به خدا.)) همان موقع هم می‌دانستم که ترجیحم پرسه زدن است.

وقتی تصمیم می‌گیری عاشق کسی بشوی، نقاط کور جدیدی در شبکیه‌ی چشمت پیدا می‌شود.

«همسایه‌ات را چون خودت دوست بدار، ولی اجازه نده نزدیکت شود.»