بریده‌های کتاب استامبولی: نوشته ها و عکس های سفر به استانبول

اگر روزی دنبال دوست می‌گشتی در خانه ام به رویت باز است، بی هیچ شرمی بیا. باور کن در کلماتم اثری از سرزنش و دل شکستگی نخواهی یافت... اگر روزی دنبال دوست گشتی از گذشته شرم سار نباش گویی هیچ اتفاقی نیفتاده تو را با دلتنگی همه این سال‌ها در آغوش میگیرم ... میگویند یک قهوه تلخ چهل سال نان و نمک پس خود دارد کم از دست تو قهوه ننوشیدم ... بیا اگر گذرت به اینجا افتاد...

هیچ‌وقت نمی‌شود از کسی که زیر پایش محکم نیست، بخواهی بماند. بماند که چه؟ اما خطرناک این است که نمی‌داند برود که چه؟ بی‌هدف «رفتن» گاهی خطرناک‌تر از بی‌هدف «ماندن» است، اگر بی‌هدف بمانی دست‌کم پلی را پشت سر خراب نکرده‌ای.

از من می‌پرسد تو چقدر شبیه دوران قبل از کرونای خودت هستی؟ می‌گویم که آسان‌گیر‌تر شده‌ام و به این نتیجه رسیده‌ام که هیچ فرصتی را برای لذت بردن مشروع از زندگی نباید از دست بدهم. خودش هم به نوعی به چنین نتیجه‌ای رسیده است و معتقد است که چابک‌تر شده. فکر می‌کند باید تا جهان تمام نشده، کاری بکند؛ کار بزرگی که معلوم نیست چه خواهد بود.

تصور شهر ها بدون دانستن از زندگی مردمانش تصوری ناقص است. شهر ها را فقط خیابان ها و ساختمان ها تشکیل نمی دهند. شهر ها فقط پل و موزه و کافه نیست. شهر از نبض آدم هاست که جان می گیرد. برای شنیدن شهر ها باید صدای مردمش را شنید.برای دیدن شهر ها باید چشم دوخت در عمق نگاه آدم هایش و نمی شود شهر ها را فهمید ، بدون آنکه با مردمانش معاشرت کرد.

گاهی وقت ها مرگ زودهنگام ، سیاستمداران را رستگار می‌کند.

هیچ وقت نمی شود از کسی که زیر پایش محکم نیست، بخواهی بماند. بماند که چه؟ اما خطرناک این است که نمی‌داند برود که چه؟ بی هدف «رفتن» گاهی خطرناک تر از بی هدف«ماندن»است، اگر بی هدف بمانی دست کم پلی را پشت سر خراب نکرده ای.

تصور شهر‌ها بدون دانستن از زندگی مردمانش تصوری ناقص است.

گاهی آدم در سفر باید بی هدف از خانه بیرون بیاید. بی هدف راهی را بگیرد و بی آنکه هراس گم شدن و ذوق زدگی رسیدن به مقصدی مشخص را داشته باشد، پرسه بزند. اینجا همان پرسه زدن است که مهم می‌شود. برخورد با ساده ترین چیزهای زندگی مردم آن شهر که همیشه زیر اشتیاق دیدن مناطق توریستی و معروف پنهان می‌شوند.

او می‌گوید که مصری‌ها بعد از حمله اعراب زبانشان را از دست دادند و به جهان عرب‌زبانان پیوستند، اما این اتفاق برای ایرانی‌ها نیفتاد. او هم معتقد است که یک دلیل کاملا مشخص وجود دارد: ایرانی‌ها فردوسی داشتند اما مصری‌ها نه!

هوش آدم‌ها اول از چشم‌های‌شان پیدا می‌شود. بعد، از لبخندهای‌شان و بعد، از نگاه و لبخند هم‌زمانشان وقتی داری برایشان چیزی را تعریف می‌کنی...

به فوج‌فوج سرباز دستور دادم و دولت‌ها را از سرزمینم بیرون کردم،اما حریفِ زن‌ها نشدم.

واقعی‌ترین مدرسه، زندگی‌ست.

تصور شهر ها بدون دانستن از زندگی مردمانش تصوری ناقص است. شهر ها را فقط خیابان ها و ساختمان ها تشکیل نمی دهند. شهر فقط پل و موزه و کافه نیست. شهر از نبض آدم هاست که جان می گیرد. برای شنیدن شهر ها باید صدای مردمش را شنید. برای دیدن شهر ها باید چشم دوخت در عمق نگاه آدم هایش و نمی شود شهر ها را فهمید ، بدون آنکه با مردمانش معاشرت کرد.

زندگی ها را وقتی که به خانه آدم ها می‌روی، کشف میکنی. وقتی در خانه قدم میزنی و تابلو های روی دیوار را بررسی میکنی، وقتی میبینی آن میز کوچک گوشه اتاق که به ظاهر دور از دسترس است، خاک دارد یا تمیز است، وقتی میبینی گیاهی سبز از کنج دیواری بالا رفته یا نه، وقتی میشنوی که آدم های خانه با چه آوایی هم را صدا می‌کنند و... این ها همه یعنی اینکه بدانی زندگی ها چگونه پیش می‌روند و آدم ها کجای این جهان ایستاده اند.