بریده‌های کتاب استامبولی: نوشته ها و عکس های سفر به استانبول

شهرها را فقط خیابان‌ها و ساختمان‌ها تشکیل نمی‌دهند. شهر فقط پل و موزه و کافه نیست. شهر از نبض آدم‌هاست که جان می‌گیرد. برای شنیدن شهرها باید صدای مردمش را شنید. برای دیدن شهرها باید چشم دوخت در عمق نگاه آدم‌هایش و نمی‌شود شهرها را فهمید، بدون آنکه با مردمانش معاشرت کرد.

گاهی آدم در سفر باید بی هدف از خانه بیرون بیاید. بی هدف راهی را بگیرد و بی آنکه هراس گم شدن و ذوق‌زدگی رسیدن به مقصدی مشخص را داشته باشد، پرسه بزند. اینجا همان پرسه زدن است که مهم می‌شود.

من یک کتاب استانبول بدهکار بودم. استانبول نخستین شهری بود که مرا با جهانی فراتر از سرزمین خودم آشنا کرد و با من وارد مکالمه‌ای شد که به زندگی امروزم که با سفر معنا می‌شود، منتهی شده است. استانبول در بیست و هفت سالگی‌ام مرا به سوی خود فراخواند و نشانم داد که جهان شکل دیگری است. ... از آن سال‌ها تا این سفر بارها و بارها استانبول سفر کردم اما هیچ وقت سفرم آنقدر طولانی یا آنقدر با فراغ بال نبود که بتوانم کتابی درباره آن بنویسم.

شهر از نبض آدم‌هاست که جان می‌گیرد

برای دیدن شهرها باید چشم دوخت در عمق نگاه آدم‌هایش و نمی‌شود شهرها را فهمید، بدون آنکه با مردمانش معاشرت کرد.

زندگی‌ها را وقتی به خانه آدم‌ها می‌روی، کشف می‌کنی.

گاهی وقت‌ها مرگ زود هنگام، سیاستمداران را رستگار می‌کند.

تصور شهرها بدون دانستن از زندگی مردمانش تصوری ناقص است . شهرها را فقط خیابانها وساختمان ها تشکیل نمیدهند شهر فقط پل و موزه و کافه نیست شهراز نبض آدمهاست که جان میگیرد برای شنیدن شهرها باید صدای مردمش را شنید. برای دیدن شهرها باید چشم دوخت در عمق نگاه آدم هایش و نمی شود شهرها را فهمید بدون آنکه با مردمانش معاشرت کرد.

اگر روزی دنبال دوست می‌گشتی در خانه ام به رویت باز است، بی هیچ شرمی بیا. باور کن در کلماتم اثری از سرزنش و دل شکستگی نخواهی یافت... اگر روزی دنبال دوست گشتی از گذشته شرم سار نباش گویی هیچ اتفاقی نیفتاده تو را با دلتنگی همه این سال‌ها در آغوش میگیرم ... میگویند یک قهوه تلخ چهل سال نان و نمک پس خود دارد کم از دست تو قهوه ننوشیدم ... بیا اگر گذرت به اینجا افتاد...

هیچ‌وقت نمی‌شود از کسی که زیر پایش محکم نیست، بخواهی بماند. بماند که چه؟ اما خطرناک این است که نمی‌داند برود که چه؟ بی‌هدف «رفتن» گاهی خطرناک‌تر از بی‌هدف «ماندن» است، اگر بی‌هدف بمانی دست‌کم پلی را پشت سر خراب نکرده‌ای.

از من می‌پرسد تو چقدر شبیه دوران قبل از کرونای خودت هستی؟ می‌گویم که آسان‌گیر‌تر شده‌ام و به این نتیجه رسیده‌ام که هیچ فرصتی را برای لذت بردن مشروع از زندگی نباید از دست بدهم. خودش هم به نوعی به چنین نتیجه‌ای رسیده است و معتقد است که چابک‌تر شده. فکر می‌کند باید تا جهان تمام نشده، کاری بکند؛ کار بزرگی که معلوم نیست چه خواهد بود.

تصور شهر ها بدون دانستن از زندگی مردمانش تصوری ناقص است. شهر ها را فقط خیابان ها و ساختمان ها تشکیل نمی دهند. شهر ها فقط پل و موزه و کافه نیست. شهر از نبض آدم هاست که جان می گیرد. برای شنیدن شهر ها باید صدای مردمش را شنید.برای دیدن شهر ها باید چشم دوخت در عمق نگاه آدم هایش و نمی شود شهر ها را فهمید ، بدون آنکه با مردمانش معاشرت کرد.

گاهی وقت ها مرگ زودهنگام ، سیاستمداران را رستگار می‌کند.

هیچ وقت نمی شود از کسی که زیر پایش محکم نیست، بخواهی بماند. بماند که چه؟ اما خطرناک این است که نمی‌داند برود که چه؟ بی هدف «رفتن» گاهی خطرناک تر از بی هدف«ماندن»است، اگر بی هدف بمانی دست کم پلی را پشت سر خراب نکرده ای.

تصور شهر‌ها بدون دانستن از زندگی مردمانش تصوری ناقص است.