بریده‌های کتاب پسری با 35 کیلو امید

این یه چرخه ی باطله: هر چه کمتر درس بخونی، بیشتر از مدرسه متنفر می شی؛ هر چی بیشتر از مدرسه متنفر بشی، کمتر درس می خونی...

نمی توانم که به خاطر همه چیز در زندگی ناراحت باشم، باید بعضی وقت ها در مورد بعضی چیز ها زد به در بی خیالی، وگرنه بی برو برگرد خل می شوم.

باید یه چیزی رو بهت بگم رفیق: غمگین بودن از خوشحال بودن خیلی راحت تره، و من، می شنوی؟، من آدم های راحت طلب رو قبول ندارم، من آدم هایی که از همه چیز می نالن رو دوست ندارم. خوشحال باش لعنتی! هر کاری که برای خوشحال بودن لازمه بکن!

شنیدن خنده های دیگران به خاطر کاری که از تو سر زده، آدم را دل گرم می کند و بعد برایت مثل دارو می شود؛هر چه بیشتر می خندند بیشتر می خواهی آن ها را بخندانی. پی نوشت: در این قسمت شخصیت داستان به خاطر لباس ورزش تنبیه می شود و معلم ورزش از او می خواهد جلوی سایر دانش آموزان کله معلق بزند از شخصیت داستان هنگام کله معلق زدن اشتباهی سر می زند و سایر اعضای کلاس که شاهد تنبیه شدن او هستند به او می خندند شخصیت داستان از واکنش آنها انگیزه می گیرد و به مسخره بازیهایش ادامه می دهد . چه قدر این بخش از داستان مرا به یاد یکی از همکلاسی هایم در دوران دبستان انداخت گاهی بعضی از معلم هایم خودشان دلیل بعضی از بد رفتاری های و دلقک بازی های او بودند اگر معلم هایم پیش از تنبیه کردن همکلاسی ام دلیل بد رفتاری و سهل انگاری های او را کشف می کردند شاید هیچ وقت از مدرسه اخراج می شد. یادم می آید همیشه جلوی جمع تنبیه می شد گاهی هنگام تنبیه از خودش دلقک بازی در می آورد ما به او می خندیدیم او که توجه ما را در آن وضعیت بیشتر جلب کرده بود بیشتر به کارش ادامه می داد.

چیزی در وجودم خاموش شده بود و دیگر هیچ چیز برایم مهم نبود. دیگر هیچ کاری نمی کردم. دیگر فکری نداشتم، یا علاقه ای به چیزی. هیچ.

هیچ کس نمی خواست که من در تیمش باشم، چون زیادی دست و پا چلفتی بودم.

اگر می شد که کوچک و کوچک تر بشوم، کم کم فراموشم می کنند و بالاخره روزی به کل از صحنه ی روزگار محو می شوم و تمام مشکلاتم هم یک باره حل می شوند.