بریده‌های کتاب صدای پای آب

روزگارم بد نیست، تکه نانی دارم، خرده هوشی سر سوزن ذوقی مادری دارم بهتر از برگ درخت دوستانی بهتر از آب روان و خدایی که در این نزدیکی است...

من از او پرسیدم : دل خوش سیری چند؟

و خدایی که در این نزدیکی‌ست. لای این شب‌بوها، پای آن کاج بلند. روی آگاهی آب، روی قانون گیاه.

زندگی چیزی نیست، که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود. زندگی جذبه دستی‌ست که می‌چیند. زندگی نوبر انجیر سیاه، که در دهان گس تابستان است.

زندگی، مجذور آینه است. زندگی، گل به توان ابدیت. زندگی، ضرب زمین در ضربان دل ما. زندگی، هندسه ساده و یکسان نفسهاست.

من نمی‌دانم که چرا می‌گویند،اسب حیوان نجیبی‌ست، کبوتر، زیباست. و چرا در قفس هیچکسی کرکسی نیست. گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد. چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید. واژه‌ها را باید شست. واژه باید خود باد، واژه‌ باید خود باران باشد.

روح من در جهت تازه اشیا جاری است روح من کم سال است روح من گاهی از شوق سرفه اش می‌گیرد

هرکجا هستم باشم، آسمان مال من است پنجره، فکر، هوا عشق، زمین مال من است

و نخواهیم مگس از سر انگشت طبیعت بپرد. و نخواهیم پلنگ از در خلقت برود بیرون. و بدانیم اگر کرم نبود،زندگی چیزی کم داشت. و اگر خنج نبود،لطمه میخورد به قانون درخت. و اگر مرگ نبود دست ما در پی چیزی می‌گشت.

مرگ گاهی ریحان می‌چیند. مرگ گاهی ودکا می‌نوشد. گاه در سایه نشسته است به ما می‌نگرد. و همه می‌دانیم ریه های لذت،پر اکسیژن مرگ است.

مرد بقال از من پرسید:«چند من خربزه می‌خواهی؟» من از او پرسیدم«دل خوش سیری چند؟»