بریده‌های کتاب اگنس گری

جواب نرم خشم را برمی‌گرداند، اما سخن تلخ غیظ را به هیجان می‌آورد. |امثال سلیمان نبی - باب ۱۵ - آیه ۱|

یک روز آفتابی در آخرین هفته ماه فوریه که داشتم در پارک قدم می‌زدم، از سه نعمت تنهایی و کتاب و هوای خوش بهره می‌بردم ...

چه زحمت های بیهوده‌ایی میکشیدم تا به لجبازی اش غلبه کنم. اگر اهمیت نمیدادم، برای هردونفرمان شاید بهتر میبود

بعضی از آدم‌ها مثل سگ‌هایی اند که حتی اگر تا خرخره هم خورده باشند باز چیزی را که نمیتوانند ببلعند برای خود می‌خواهند و کوچک ترین لقمه ایی را بر هم نوعان گرسنه خود روا نمی‌دارند.

میتوانند خردم کنند، اما تسلیمم نخواهند کرد به تو می‌اندیشم، نه به آن‌ها.

خوشا به حال رحم‌کنندگان، زیرا به ایشان رحم کرده خواهد شد. |انجیل متّی، باب ۵، آیه ۷|

اما آیا کار و فعالیت بهترین چاره دردهای طاقت‌فرسا نیست؟ کارسازترین پادزهر یاس و دلشکستگی؟ شاید مسکن تلخی باشد. شاید دشوار باشد گرفتار بودن در دغدغه‌های زندگی به هنگامی که رغبتی به لذایذ آن نداریم، اسیر زحمت بودن به هنگامی که دل‌مان آماده شکستن است و روح رنجورمان هم فقط برای این آرام می‌گیرد که در سکوت بگرید. اما آیا کار و زحمت بهتر نیست از آن آرامشی که آرزو می‌کنیم؟ آیا دغدغه‌های جزئی و آزاردهنده کم‌ ضررتر نیستند از فکر و خیال همیشگی درباره مصائب بزرگی که بر ما عارض می‌شوند؟

ابلهانه است آرزو کردن زیبایی

اگر درست بیندیشی که خدا چیست و کیست، آن وقت نمی‌توانی دوستش نداشته باشی.

می‌توانند خردم کنند، اما تسلیمم نخواهند کرد به تو می‌اندیشم، نه به آنها. |قطعه‌هایی برای آگِستا - لرد بایرن|

بله این را دیگر نمی‌توانستند از من بگیرند. می‌توانستم شب و روز به او بیندیشم می‌توانستم دلم را خوش کنم به اینکه او لایق احساس و اندیشه من است هیچکس به اندازه من قدر او را نمی‌دانست. هیچکس نمی‌توانست مانند من... دوستش بدارد. اما پناه بر خدا! به چه حقی اینطور به کسی می‌اندیشیدم که به من نمی‌اندیشید؟ابلهانه نبود؟... خطا نبود؟

پدرم به حدی قدر مادرم را می‌دانست که میفهمید او وجودش یعنی ثروت