بریدۀ کتاب

اما آیا کار و فعالیت بهترین چاره دردهای طاقت‌فرسا نیست؟ کارسازترین پادزهر یاس و دلشکستگی؟ شاید مسکن تلخی باشد. شاید دشوار باشد گرفتار بودن در دغدغه‌های زندگی به هنگامی که رغبتی به لذایذ آن نداریم، اسیر زحمت بودن به هنگامی که دل‌مان آماده شکستن است و روح رنجورمان هم فقط برای این آرام می‌گیرد که در سکوت بگرید. اما آیا کار و زحمت بهتر نیست از آن آرامشی که آرزو می‌کنیم؟ آیا دغدغه‌های جزئی و آزاردهنده کم‌ ضررتر نیستند از فکر و خیال همیشگی درباره مصائب بزرگی که بر ما عارض می‌شوند؟