بریده‌های کتاب انسان کامل

ای آقای مذمت گر دنیا! ای کسی که فریب دنیا را خورده ای! دنیا تو را فریب نداد، تو خود فریب خورده ای دنیا کسی را فریب نمی دهد. برداشتی از کلام امام علی علیه السلام

علی علیه السلام در احد یک جوان بیست و پنج ساله است؛ تازه با زهرا (علیهاالسلام). ازدواج کرده است و یک فرزند بیشتر ندارد که امام حسن علیه السلام است. [معمولًا[ یک خاندان جوان همه آرزویشان این است که زندگیشان کم کم پیش برود، ولی علی را ببینید که آرزوی بزرگش این است که در راه خدا شهید شود. استاد مطهری، انسان کامل، ص52

نیچه- که خودش یک آدم ضد خدا و ضد دین است- معتقد است که دین را ضعفا اختراع کرده‌اند، درست برعکس نظریه کارل مارکس که می‌گوید: دین را اقویا اختراع کرده‌اند برای اینکه ضعفا را اسیر خودشان نگه دارند استاد مطهری، انسان کامل، ص109

علی الوردی می‌گوید: علی علیه السلام فلسفه کارل مارکس را نقض کرد، برای اینکه علی در کوخ همان جور زندگی می‌کرد که در کاخ، و در کاخ‌[3] همان‌طور زندگی می‌کرد که در کوخ؛ یعنی علی علیه السلام در پست عملگی همان‌طور فکر می‌کند که در پست خلافت. استاد مطهری، انسان کامل، ص123

مسلمان کسی است که هم درد خدا را داشته باشد و هم درد خلق خدا را. استاد مطهری، انسان کامل، ص71

منظور از نقد، نقد به معنی واقعی است که به معنی ایراد گرفتن نیست. نقد به معنی واقعی مانند عمل صرّاف است، یعنی آن کاری که صراف با یک سکه انجام می‌دهد. او سکه را به محک می‌گذارد و عیارش را به دست می‌آورد؛ استاد مطهری، انسان کامل، ص167

شهید [اول‌] در لمعه به مناسبتی این حرف را می‌گوید و دیگران هم این سخن را گفته‌اند: شیعه یعنی کسی که علی را مشایعت کند. یعنی انسان با «لفظ» شیعه نمی‌شود، با «حرف» شیعه نمی‌شود، با «حب و علاقه فقط» شیعه نمی‌شود؛ استاد مطهری، انسان کامل، ص13

شب نوزدهم فرا رسید. بچه‌ها پاسی از شب را خدمت علی بودند. امام حسن به خانه خودشان رفتند. علی علیه السلام هم در مصلای خود بود. هنوز صبح طلوع نکرده بود که امام حسن به خاطر ناراحتی بار دیگر به مصلای پدر رفت. امیرالمومنین ... به فرزندش فرمود: پسر جان! یک دفعه در عالم رویا پیغمبر در برابرم ظاهر و مجسم شد. تا پیغمبر را دیدم عرض کردم: یا رسول الله! ماذا لقیت من أمتک من الأود اللّدد! چقدر این امت تو خون به دل من کردند! چه کنم با این‌ها؟ بعد به امام حسن فرمود: پسر جان! جدت به من دستوری داد، گفت: علی به این‌ها نفرین کن. من هم در عالم رویا نفرین کردم. نفرینم این بود: ابدلنی الله بهم خیراً منهم و ابدلهم بی شراً لهم منی. خدا هرچی زودتر مرگ مرا برساند و بر این‌ها همان کسی را مسلط کند که شایسته او هستند.

بسا هست که اولین جهاد تو جهاد با خود عقیده‌ات است. اول باید با عقیده‌ات جهاد کنی و عقیده درست و صحیح و حق را به دست بیاوری. بعد که حق را کشف کردی، باید در راه حق جهاد کنی‌ استاد مطهری، انسان کامل، ص112

اگر تو خودت را کشف کرده بودی، وقتی در خلوت با خودت بودی نیازی به هیچ چیز نداشتی. اینکه در خلوت وحشت می‌کنی برای این است که با خودت هم نیستی، خودت را هم گم کرده‌ای، خودت را باخته‌ای. این است که روح و حقیقت عبادت که توجه به خداست، بازیافتن خود واقعی است. انسان خود حقیقی‌اش را در عبادت و در توجه به ذات حق پیدا می‌کند و می‌یابد.

🌱الدنیا مسجد احبا الله دنیا، مسجد دوستان خداست. 🌱الدنیا متجر اولیا الله دنیا بازار تجارت اولیا خداست.

غالباً جامعه‌ها از راه گرایش صد در صد به باطل، به گمراهی کشیده نمی‌شوند، بلکه از افراط در یک حق به فساد کشیده می‌شوند.

در یکی از آن جلسات درباره این جمله‌ای که اخیراً به نام امام حسین علیه السلام معروف شده که: انَّ الْحَیاةَ عَقیدَةٌ وَ جِهادٌ عرض کردم که در هیچ مدرکی از مدارک اسلامی چنین جمله‌ای از امام حسین علیه السلام نقل نشده است، بنابراین سند ندارد. این جمله‌ معنایش هم درست نیست و با منطق امام حسین جور در نمی‌آید. منطق اسلام این نیست که زندگی این است که انسان یک عقیده‌ای داشته باشد و در راه عقیده‌اش جهاد کند. در اسلام صحبت عقیده نیست، صحبت «حق» است. زندگی این است که انسان حق را پیدا کند و در راه حق جهاد کند. این مسئله‌ که در راه عقیده باید جهاد کرد، یک فکر فرنگی است که بعدها در میان مسلمین به صورت این شعر آمده است: قِفْ دونَ رَأْیک فِی الْحَیاةِ مُجاهِداً انَّ الْحَیاةَ عَقیدَةٌ وَ جِهادٌ استاد مطهری، انسان کامل، ص209

خوشا به حال آن تن‌ها و بدنهایی که روحهاشان فقط درد تن خودشان را احساس می‌کنند و خوشا به حال آن بدنی که روحش فقط درد بدنش را احساس می‌کند، چون آن روح دائماً در فکر این است که ناراحتیهای این بدن را از بین ببرد. ولی دشوار است حال آن بدنی که روحش تنها روح خودش نیست، روح همه بدنهاست؛ یک روح، درد همه را به تنهایی احساس می‌کند استاد مطهری، انسان کامل، ص74

خودش اذان صبح را می‌گفت. نزدیک طلوع صبح بود که بالای مأذن رفت و ندای الله اکبر را بلند کرد. اذان را که گفت با سپیده دم خداحافظی کرد. گفت: ای صبح! ای سپیده دم! ای فجر! از روزی که علی چشم به این دنیا گشوده آیا روزی بوده است که تو بدمی و چشم علی در خواب باشد؟ یعنی دیگر بعد از این چشم علی برای همیشه خواب خواهد رفت. علی گفته بود که پشت سر این صیحه‌ها نوحه‌هایی هست. علی القاعده زینب، ام کلثوم و بقیه اهل بیت همه بیدار ولی نگران و ناراحت که امشب چه پیش خواهد آمد. یک وقت فریادی همه را متوجه خود کرد و صدایی در همه جا پیچید: تَهَدَّمَتْ وَ اللَّهِ أَرْکَانُ الْهُدَى وَ انْطَمَسَتْ وَ اللَّهِ نُجُومُ السَّمَاءِ وَ أَعْلَامُ التُّقَى وَ انْفَصَمَتْ وَ اللَّهِ الْعُرْوَةُ الْوُثْقَى قُتِلَ ابْنُ عَمِّ مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى قُتِلَ الْوَصِیُّ الْمُجْتَبَى قُتِلَ عَلِیٌّ الْمُرْتَضَى قُتِلَ وَ اللَّهِ سَیِّدُ الْأَوْصِیَاءِ قَتَلَهُ أَشْقَى الْأَشْقِیَاء.

اگر بگوییم که سفر انسان از خلق است به سوی خدا و همان جا می‌ماند، انسان را نشناخته‌ایم. و اگر بگوییم انسان بدون اینکه خودش به سوی خدا حرکت کند باید به سوی انسان‌ها برود برای نجات انسان‌ها (مثل مکتب‌های مادی انسانی امروز)، هیچ کاری از او ساخته نیست و دروغ مطلق است. کسانی توانسته‌اند انسان‌ها را نجات دهند که اول خودشان نجات پیدا کرده‌اند.