بریده‌های کتاب من عاشق امید شدم

صدمه دیدن از سوی کسی که عاشقش هستید ، مثل سوزنی است که در زیر پوستتان نفوذ می‌کند یا به سان چاقویی که در دنده تان می نشیند.

اسرار آدم ها را آسیب پذیر می کنند و آسیب پذیری منزوی است. آدم ها را از دیگران دور و عزلت نشین می‌کند

اما صدای چون و چرا همیشه بلند است و صدای مرگ آرام.

اما بعضی وقتا مادر پدرا آرزو هایی که برا بچه هاشون دارن رو بیشتر از خودشون دوست دارن.

وقتی یک نهنگ دور قایق میچرخه، یک آدم به کوچکی و ضعیفی اونا ترجیح میده وانمود کنه به جای اون نهنگ تو دشمنشی.

حرف زدن برای آدمایی که به کلماتت ایمان ندارن کار خیلی سختیه.

زمان تمام خواهد شد، بیماری دود خواهد شد و مرگ خواهد مرد.

هر چه جسم زنده اش نحیف تر ، جسد مرده اش قوی تر می‌شد .

زمان ، بیماری ، مرگ بزرگترین راهزنان جهان هستند.

هیکاری گفت : همه کسایی که کتاب میخونن قشنگن .

سونی آن روز چیزی یاد گرفت. یادگرفت مرگ بازی سرش نمی‌شود. ناگهان می‌آید. نه کنایه می‌فهمد و نه دلیل.

وقتی تُهی هستید ، باد به راحتی از روی زمین بلندتان می‌کند و شمارا با خود به این سو و آن سو می‌برد . وقتی تهی هستید ، نور خورشید از میانتان عبور می‌کند . دیشب تهی بودم . تهی تر از همیشه؛

«افسردگی. برام مهم نیست که تو از این کلمه متنفری افسردگی دزد خیلی ماهریه. حتی بهتر از تو یا من. افسردگی یه لحظاتی را می‌دزده که باید مال تو باشن. برای همینه که تو روی لبه پشت بوم راه میری، می‌دوی، نقاشی می‌کشی، می‌دزدی، می‌خونی و.. » یاد مداد تراشی افتادم که دزدید و تیغش را در جیبش فرو کرد و حرفم را قطع کردم، بعد از مکثی کوتاه گفتم:« افسردگی دقیقاً مثل ترسه. همش سایه است. بدن نداره. اما واقعیه.»

او گفت: «این با تنهایی شروع شد. می‌تونستم بخورم ولی هیچ مزه‌ای حس نکنم. گریه کنم ولی غمگین نباشم. می‌تونستم بخوابم و بازم احساس خستگی کنم. دیگه هیچ کدوم از چیزایی که یه روزی دوست داشتم رو دوست نداشتم. لاغر شدم. انقدر زیاد که حس میکردم دیگه دیده نمی‌شم. انگار یه تیکهٔ کوچیک از این دنیا بودم که هیچکس متوجه گم شدنش نبود. احساس پوچی می‌کردم. هر وقت می‌خواستم از روی تختم بلند شم، احساس می‌کردم دارم غرق میشم. به ساعتم خیره می‌شدم و تیک تاکشو تماشا می‌کردم و آرزو می‌کردم که کاش می‌تونستم اونو بشکنم.»

پرسیدن اینکه چطور با کسی دوست شده ای مثل این است که بپرسی این دنیا چطور به وجود آمده است .

امید دروغیه که به خودمون می‌گیم تا بتونیم ساعت ها رو بشکنیم و وانمود کنیم زمان مُرده

هیچ‌کس در کشتن آدم‌ها بهتر از آدم‌ها نیست .