بریده‌های کتاب کنستانسیا

نظم، پیش‌ درآمد ترور و وحشت است.

مطالعه هر چیزی را عوض می‌کند، هر چیزی را به سطح بالاتری از وجود و فراتر از روزمرگی ابلهانه می‌کشاند.

بگویید ببینم، شما دکتر هستید، به همین دلیل بهترین آدم‌ها را کشتند یا سانسور کردند یا وادار به خودکشی کردندشان؟ به این دلیل که ما می‌توانیم به آن چیزی که آن‌ها فقط ادعاش را دارند برسیم، به این دلیل که اگر ما به آن برسیم، آن‌ها دیگر قادر نیستند قولش را به کسی بدهند؟ راستی که سیاست چطور ته می‌کشد، تمام می‌شود و هنر چطور خودش را از نو می‌آفریند، این چیزی است که آن‌ها نمی‌دانستند. یا شاید می‌دانستند و ازش می‌ترسیدند.

بهترین راه درمان زخم این است که بگوییم علتش چه بوده. البته همه با من موافق نیستند. بعضی عقیده دارند اگر حرف فاجعه را نزنیم دوباره به سراغمان نمی‌آید.

ویرانه حقیقت را آشکار می‌کند چون چیزی است که بر جای می‌ماند؛ ویرانه استمرار تاریخ است.

دور و بر ما را معما گرفته و آن اندک چیزی که به یاری عقل می‌دانیم صرفا استثنایی است در دنیایی سراسر معما. عقل ما را به حیرت می‌اندازد و حیرت کردن، مثل شناور بودن در دریای پهناوری است که دورتادور جزیره‌ی منطق را گرفته.

حالا می‌فهمم چرا هنر دقیق‌ترین و ارزشمند‌ترین نماد زندگی است. هنر معمایی را پیش می‌کشد اما راه حل این معما خود معمای دیگری‌ است.

خوشبختی و کامیابی درست مثل منطق کمیابند.

آدم مرده به جای خودش بر نمی‌گردد، آدم‌ مرده باید به همان زندگی که زمانی مال او بوده قناعت کند. آدم مرده با صدقه‌ی خاطره زندگی می‌کند.

آن برده‌های غرور جنسی که از هر غروری بدتر است چون اگر مرد باشی همه چیز را برایت توجیه می‌کند، و اگر زن باشی با دست خالی می‌مانی

و مطالعه هر چیزی را عوض می‌کند، هر چیزی را به سطح بالاتری از وجود و فراتر از روزمرگی ابلهانه می‌کشاند.

عشقی که سراسر اعتماد باشد، عشق حقیقی نیست، بیش‌تر شبیه بیمه‌نامه است یا بدتر از آن، گواهی حُسن رفتار.

هنر معمایی را پیش می‌کشد اما راه‌حل این معما خود معمای دیگری‌ست.

خوشبختی و کامیابی درست مثل منطق کمیابند؛ اساسی ترین تجربه‌ی بشری شکست و نومیدی است.

فکر می‌کنم بهترین راه درمان زخم این است که بگوییم علتش چه بوده. البته همه با من موافق نیستند. بعضی عقیده دارند اگر حرف فاجعه را نزنیم دوباره به سراغمان نمی‌آید.

با چه سماجتی از سالخوردگی طفره می‌رویم و چیزی را که نه‌تنها اجتناب‌ناپذیر، بلکه آشکار هم هست، یکسر به کناری می‌رانیم. چقدر دروغ می‌بافیم تا چیزی را که دیگران به روشنی می‌بینند انکار کنیم.

همه از نسلی گیرافتاده میان تقوای گذشته و گناهان اجتناب‌ناپذیر( و پیش‌بینی شده‌ی) عصر جدید

آدم مرده به جای خودش برنمی‌گردد، آدم مرده باید به همان زندگی که یک زمانی مال او بوده قناعت کند. آدم مرده با صدقه‌ی خاطره زندگی می‌کند.

سیاست هنر حد و مرزهاست. هنر حد و مرز سیاست است.

می‌دانید، یک مدتی که میگذرد و آدم زندگی خودش ته می‌کشد فقط به وساطت زندگی دیگران زندگی می‌کند.