بریده‌های کتاب اینترنت با مغز ما چه می کند؟

ذخیره کردن خاطرات بلند مدت مستلزم تولید پروتئین‌های جدید است، اما ذخیره کردن خاطرات کوتاه مدت مستلزم تولید پروتئین نیست.

هر رسانه برخی مهارت‌های ذهنی ما را به قیمت تضعیف مهارت‌های دیگر تقویت می‌کند.

وب فشار بیشتری بر حافظه کاری وارد می‌کند و نه فقط منابع را از قوای استدلالی برتر ما دور می‌سازد، بلکه مانع تحکیم خاطرات بلند مدت و پرورش طرح‌واره‌ها می‌شود.

آنها متوجه شدند که «خوانندگان هر کدام از موقعیت‌هایی را که در طول داستان با آن مواجه می‌شوند در ذهنشان شبیه سازی می‌کنند. علاوه بر این، آنها جزئیات اعمال و احساساتی را از متن می‌گیرند و با دانش شخصی‌شان که ناشی از تجربیات قبلی آنها است، تلفیق می‌کنند.» بخش‌هایی از مغز که اغلب در این مواقع فعال می‌شوند «شبیه آن بخش‌هایی هستند که وقتی فرد فعالیت مشابهی را در جهان واقعی انجام می‌دهد، تخیل یا مشاهده می‌کند، فعال می‌شوند.» نیکول اسپیر، پژوهشگر ارشد این تحقیق می‌گوید: « مطالعه عمیق به هیچ وجه فعالیتی منفعلانه نیست.» خواننده به کتاب تبدیل می‌شود.

اینترنت همه حواس ما، به جز بویایی و چشایی، را همزمان درگیر خودش می‌کند.

وبلاگ نویس‌ها خیلی زود متوجه شدند که برای جلب خوانندگان غیر ثابتشان باید در طول روز پست‌های وبلاگی فراوانی بگذارند. سایت‌های خبری نیز همین روش‌ را در پیش گرفتند و در طول ۲۴ ساعت اخبار جدید هرچه بیشتری را عرضه کردند.

ما دیگر صبر و حوصله این را که منتظر غربال آهسته و وسواسی زمان شویم نداریم. در هر لحظه آنقدر از اطلاعاتی که همان موقع بهشان علاقمند شده‌ایم اشباع می‌شویم که چاره‌ای جز پناه بردن به فیلترهای خودکار نداریم، فیلترهایی که امتیازشان بلافاصله نصیب اطلاعات جدید و محبوب می‌شوند. در اینترنت، بادهای موسمیِ نظرها و عقاید حالا تبدیل به توفان شده.

دستگاه تایپ یک فناوری فکری است. همچنان که چرتکه و خط‌کش محاسبه، دستگاه زاویه‌یاب و کره، کتاب و روزنامه، مدرسه و کتابخانه و رایانه و اینترنت فناوری‌های فکری اند.

هر قدر چند کاره‌تر می‌شویم، کمتر دقیق و مایل به مشورت می‌شویم و کمتر می‌توانیم درباره یک مسئله فکر و استدلال منطقی کنیم.

این افراد پیشرفت فناوری را نیرویی ناشناخته و خارج از کنترل انسان می‌دانند و معتقدند فناوری، عامل اصلی در تعیین مسیر تاریخ انسانی بوده است.

در سراسر جهان نیز هر ساله، بیش از دو تریلیون پیام متنی بین گوشی‌های همراه رد و بدل می‌شود که به مراتب از تعداد تماس‌های تلفنی بیشتر هستند.

وب عملا ما را به دوران خط ممتد بازمی‌گرداند، دورانی که خواندن یک عملیات شناختیِ طاقت‌فرسا بود. ما در حین مطالعه آنلاین آن توانایی مغزی را قربانی می‌کنیم که مطالعه عمیق فقط با آن ممکن است.

وقتی حافظه‌مان را به یک ماشین وابسته می‌کنیم، در واقع بخش بسیار مهمی از تفکر و حتی هویتمان را هم وابسته می‌سازیم.

انعطاف پذیری مغز محدود به قشر (سوماتو سنسوری)، یعنی منطقه‌ای که حس لامسه را کنترل می‌کند، نیست. و عملاً همه مدارهای عصبی ما را در بر می‌گیرد_چه مربوط به حس لامسه باشد،چه دیدن و شنیدن و حرکت کردن و فکر کردن و فرا گرفتن و درک کردن و چه مربوط به یادآوری_همه این‌ها در معرض تغییرند. بنابراین، حکمت اکتسابی را باید کنار گذاشت.

وقتی آنلاین هستیم، نسبت به همه چیزهایی که در اطراف ما می‌گذرد،بی توجهیم. وقتی ما سرگرم پردازش خیل عظیمی از نشانه‌ها و محرک‌هایی هستیم که از سوی رسانه دیجیتال به سوی ما روان می‌شوند. در نظر ما جهان واقعی عقب می‌نشیند.

به نظر من کاری که اینترنت می‌کند این است که ذره ذره ظرفیت تمرکز و تعمق مرا می‌خورد. چه آنلاین باشم و چه نباشم. ذهنم اکنون توقع دارد که اطلاعات را به آن شیوه‌ای که اینترنت توزیع می‌کند، یعنی به شکل جریان سریعی از ذرات، جذب کند. زمانی من در دریای واژگان غواصی می‌کردم اما اکنون فقط با جت اسکی در سطح این دریا حرکت می‌کنم.

امروزه ما شعر را بخشی از ادبیات می‌دانیم، شکلی از نوشتن، اما در زمان افلاطون چنین نبود. شعر در آن زمان بیشتر قرائت می‌شد تا نوشته شود،شنیده می‌شد تا خوانده شود، و از این رو بخشی از سنت باستانی بیان شفاهی بود که برای نظام آموزشی یونان و همینطور فرهنگ عمومی این کشور حیاتی بود.

این نظریه که ما تا حدی تحت کنترل ابزارهای خودمان هستیم، در نگاه بسیاری از ما کفر محض است.

همه جا بودن در واقع یعنی هیچ جا نبودن.