بریده‌های کتاب اینترنت با مغز ما چه می کند؟

در نهایت اشیا حرف آخر را می‌زنند و مسیر حرکت بشر را تعیین می‌کنند.

اینترنت مسیرهای حیاتی ما را عوض می‌کند و ظرفیتی را که برای تعمق و تحمل داریم کاهش می‌دهد و عمق عواطف و همینطور افکار ما را تغییر می‌دهد.

فقط حرکات فیزیکی مکرر نیستند که می‌توانند مغز ما را از نو سیم کشی کنند. فعالیت ذهنی صرف نیز می‌تواند مدارهای عصبی ما را تا حد زیادی تغییر دهد.

کودک بدون هیچ تعلیمی حرف زدن را می‌آموزد همانطور که یک پرنده کوچک پرواز را یاد می‌گیرد. با توجه به اینکه خواندن و نوشتن به بخشی حیاتی از هویت و فرهنگ ما تبدیل شده‌اند، به سادگی می‌توان آنها را جزو استعدادهای ذاتی تلقی کرد در حالی که چنین نیست. خواندن و نوشتن فعالیت‌هایی غیر طبیعی هستند که با رشد هدفمند حروف الفبا و فناوری‌های متعدد دیگر شکل گرفتند.

هر قدر سریع‌تر در وب بچرخیم_هر قدر بر روی لینک‌های بیشتری کلیک کنیم و صفحات بیشتری را ببینیم_فرصت‌هایی که گوگل برای جمع آوری اطلاعات درباره ما و ارسال آگهی برای ما به دست می‌آورد بیشتر خواهد بود.

هرچه تجربه‌ای بیشتر تکرار شود، خاطره آن بیشتر در ذهن می‌ماند.

اولین کسانی که درصدد اندازه‌گیری دقیق‌تر زمان برآمدند،راهبان مسیحی بودند که زندگی آنها حول یک برنامه عبادتی منظم می‌گذشت. در قرن ششم، قدیس بندکیت به پیروانش دستور داد تا در مواقع خاص از روز، هفت بار به عبادت برخیزند. ۶۰۰ سال بعد، مسیحی ها اهمیت جدیدی برای وقت شناسی قائل شدند و روز را به بخش‌های منظمی از فعالیت‌ها تقسیم کردند و هر نوع کاهلی یا انواع دیگر اتلاف وقت را مترادف با توهین به خدا دانستند. راهبان مسیحی، متاثر از نیاز به دقت زمانی، عملاً پیش قراول فناوری‌های ثبت زمان شدند. در صومعه بود که اولین ساعت‌های مکانیکی ساخته شدند. حرکات آنها با وزنه‌هایی تنظیم می‌شد که از یک سو به سوی دیگر تاب می‌خورد و این ناقوس‌های برج کلیسا بود که اولین بار ساعت را به صدا درآوردند و مردم با این صدا زندگی روزانه‌شان را به زمان‌های مختلف تقسیم بندی کردند.

نمرات ضریب هوشی ارتباط چندانی با افزایش هوش عمومی ندارد، بلکه بیشتر مربوط به تغییر در تعریف ما از هوش است.

کلایو تامپسون نویسنده نشریه ویِرد، از اینترنت با عنوان «مغزی خارجی» نام می‌برد که همان نقشی را ایفا می‌کند که قبلاً حافظه درونی ایفا می‌کرد. او می‌گوید: «من تقریبا دست از تلاش برای به خاطر آوردن چیزها برداشتم زیرا می‌توانم آنها را در مدتی کوتاه در فضای آنلاین به دست بیاورم.» او معتقد است که «ما با واگذاری داده‌ها به سیلیکون،سلول‌های خاکستری مان را برای کارهای انسانی مرتب‌تر، مثل همنشینی فکری و رویابینی، آزاد می‌کنیم.

وقتی او متنی را می‌خواند، چشمانش به صفحه دوخته شده بود قلبش معنی متن را می‌کاوید اما صدایی از او بر نمی‌آمد و زبانش بی‌حرکت بود... اغلب وقتی به او می‌رسیدیم، می‌دیدیم در سکوت مشغول خواندن متنی است زیرا او هرگز با صدای بلند چیزی را نمی‌خواند.

کسب و کار گوگل، به معنای واقعی کلمه، پرت کردن حواس است.

هر تجربه‌ای که تکرار می‌شود، سیناپس‌های مغز ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

قسمتی از کتاب : کم عمقها: اینترنت با مغز ما چه می کند؟ نیکلاس کار طی چند سال اخیر همیشه این حس ناخوشایند را داشته ام که انگار کسی یا چیزی با مغز من ور می رود، نقشه مدارهای عصبی ام را بازسازی و حافظه ام را دوباره برنامه نویسی می کند. البته، ذهنم از دست نمی رود تا جایی که فعلا میدانم - اما در حال تغییر است. دیگر به سیاق گذشته فکر نمی کنم. این حس غریب بیشتر حین مطالعه به من دست می دهد. پیشتر، غرق شدن در کتاب یا مقاله ای بلند برایم آسان بود. ذهنم درگیر پیچش های روایت یا چرخشهای بحث میشد و می توانستم ساعت ها در درازای یک نوشته پرسه بزنم. اما دیگر این طور نیستم. اکنون تمرکزم بعد از دو یا سه صفحه از بین می رود. بی قرار می شوم، سر نخ را گم می کنم و دنبال کار دیگری برای انجام دادن می گردم. مثل این است که باید دایما ذهن خودسرم را سر متن برگردانم. مطالعه عمیقی که قبلا به صورت طبیعی به سراغم می آمد، الان به یک چالش تبدیل شده است. در ابتدا به نظرم آمد که شاید من گمراه یا منزوی شده باشم. اما گمان نمیکنم این طور باشد، چون وقتی مشکلاتم در مورد مطالعه را با دوستانم در میان می گذارم، می گویند که آنها هم از همین مصیبت رنج می برند. هر چه بیشتر از وب استفاده می کنند، برای متمرکز ماندن روی یک متن بلند، با چالش بیشتری مواجهند. بعضی شان حتی نگرانند که شاید به پریشان فکری مزمن دچار شده باشند! چند نفر از وبلاگ نویس هایی هم که نوشته های شان را می خوانم، به همین پدیده اشاره کرده اند. اسکات کارپ، که پیشتر برای ایک مجله کار می کرد، ولی الان وبلاگی در باب رسانه های برخط دارد، اعتراف می کند که دیگر اصلا کتاب نمی خواند. او در وبلاگش می نویسد «رشته اصلی من در دانشکده ادبیات بود و خوره کتاب خوانی بودم. اما چه شد؟» و خودش در مورد پاسخ سوالش گمانه می زند: «شاید دلیل این که بیشتر مطالعه ام را روی وب انجام می دهم، به این خاطر نباشد که شیوه مطالعه ام عوض شده چون دنبال راحتی در مطالعه هستم بلکه از این جهت باشد که شیوه تفکرم تغییر کرده است.»"

ابتکارهای گوگل سود و منفعت سرشاری برای بنیانگذاران و سرمایه‌گذاران آن داشت. اما بزرگترین ذی‌نفع آنها کاربران وب هستند. گوگل موفق شده اینترنت را رسانه اطلاعاتی بسیار کارآمدتری کند. در گذشته،با گسترش وب، موتورهای جستجوی اولیه با کثرت داده‌ها مختل می‌شدند_آنها محتویات جدید را سر و سامان نمی‌دادند و علاوه بر آن اطلاعات را غربال نمی‌کردند. اما موتور گوگل طوری مهندسی شده بود که با گسترش وب،نتایج بهتری در اختیار کاربران قرار می‌داد. گوگل هر قدر سایت‌ها و لینک‌های بیشتری را ارزیابی می‌کرد،صفحات را دقیق‌تر طبقه‌بندی و کیفیت آنها را بهتر رتبه‌بندی می‌کرد. و به مرور که ترافیک اینترنتی اش افزایش می‌یابد، گوگل اطلاعات رفتاری بیشتری را جمع آوری می‌کند، داده‌هایی که به این سایت امکان می‌دهند نتایج جستجو و آگهی‌ها را با دقت بیشتری متناسب با نیازها و سلایق کاربران تنظیم کند. این شرکت همچنین میلیاردها دلار صرف سرمایه‌گذاری در ساخت مراکز داده‌های مجهز به رایانه در سراسر جهان کرده که به آن این امکان را می‌دهند تا نتایج جستجو را در کسری از ثانیه در اختیار کاربرانش قرار دهد. گوگل لیاقت محبوبیت و سودآوری کنونی‌اش را دارد. این شرکت نقشی بسیار ارزشمند در کمک به مردم برای حرکت در صدها میلیون صفحه‌ای دارد که اکنون وب را تشکیل می‌دهند.

فرایند شکل‌گیری حافظه بلند مدت در مغز انسان از شگرف‌ترین فرایندهاست و به وضوح با "مغز مصنوعی"، مشابه آنچه در رایانه داریم، متفاوت است. اگر مغز مصنوعی اطلاعات را جذب و بلافاصله در حافظه‌اش ذخیره می‌کند، مغز انسان مدت‌ها بعد از دریافت اطلاعات همچنان آنها را پردازش می‌کند و کیفیت خاطرات بسته به چگونگی پردازش اطلاعات است.» حافظه بیولوژیکی زنده است اما حافظه رایانه‌ای،خیر.

برای مغز، زمان می‌برد تا اهدافش را عوض کند، قوانین لازم برای وظایف جدید را به خاطر بیاورد و جلوی تداخل اطلاعات مربوط به فعالیت قبلی را که هنوز زنده و فعال است بگیرد. بسیاری از پژوهش‌ها نشان داده‌اند که عملیات سوئیچینگ بین فقط دو وظیفه می‌تواند تا حد قابل ملاحظه‌ای بر بار ذهنی ما بیفزاید، تفکر ما را کند کند و این احتمال را افزایش دهد که ما اطلاعات مهم را نبینیم یا اشتباه تفسیر کنیم.

مطالعه بر روی کارمندانی که از رایانه استفاده می‌کنند، نشان می‌دهد که آنها مدام دست از کار می‌کشند تا ایمیلی را بخوانند یا به آن پاسخ بدهند. برای آنها اینکه در هر ساعت ۳۰ یا ۴۰ بار نگاهی به باکس ایمیل‌شان می اندازند غیر عادی نیست. (گرچه،وقتی از آنها پرسیده می‌شود، چند وقت به چند وقت به باکس خودشان سر می‌زنند، آماری که اغلب ارائه می‌کنند کمتر از اینهاست.) هر مراجعه به باکس یعنی وقفه کوتاه در تفکر، یک جابجایی فوری در منابع ذهنی که هزینه ذهنی ناشی از آن می‌تواند سنگین باشد.

اینترنت ما را باهوش‌تر می‌کند اما فقط وقتی می‌توان این را پذیرفت که تعریف ما از هوش مطابق با معیارهای اینترنتی باشد.

برخی افراد مطالعه کامل یک کتاب را دیگر از مد افتاده یا حتی احمقانه تلقی می‌کنند. معتقدند این کار مثل این است که خودت لباست را بدوزی یا حیوانی را سلاخی کنی تا گوشتش را بخوری.

نوجوانان و جوانان علاقه وافری دارند که بدانند در زندگی هم سن و سال‌هایشان چه می‌گذرد و در عین حال علاقه وافری دارند که اطلاعات زندگی خودشان اصلاً به بیرون درز نکند.