بریده‌های کتاب کم عمق ها: اینترنت با مغز ما چه می کند؟

مغز ما دو نوع حافظه کاملاً مختلف را در خودش جای داده است: حافظه بلند مدت و حافظه کوتاه مدت. ما برداشت‌ها، احساسات و افکار آنی مان را در حافظه کوتاه مدت نگاه می‌داریم که عمر آن اغلب فقط چند ثانیه است. همه چیزهایی که ما درباره جهان آموخته‌ایم آگاهانه یا ناآگاهانه در حافظه بلند مدت ما ذخیره می‌شوند که می‌توانند تا چند روز، چند سال یا حتی یک عمر در مغز ما باقی بمانند. نوع خاصی از حافظه کوتاه مدت وجود دارد که حافظه کاری نام دارد و در انتقال اطلاعات به حافظه بلند مدت و از این رو در شکل‌گیری خزانه اطلاعاتی شخصی ما نقش دارد.

بیشترین هزینه در میان هزینه‌هایی که ما هنگام صرف زمانمان پای اینترنت به عنوان رسانه‌ای جهانی می‌پردازیم، احتمالاً از دست رفتن انبوه اتصالاتی است که پیش از این در مغز ما وجود داشتند.

این ویژگی همچنین ما را به موش‌هایی آزمایشگاهی تبدیل می‌کند. ما موش‌های آزمایشگاهی می‌شویم که مدام اهرم‌ها را فشار می‌دهیم تا قرص‌های کوچک را دریافت کنیم که به اصطلاح خوراکی اجتماعی یا فکری برای ما هستند.

وقتی وظیفه حل یک مسئله و دیگر کارهای ذهنی را به کامپیوترها " واگذار می‌کنیم"، توانایی مغزمان را "برای ایجاد ساختارهای دانشی ثابت که می توان در موقعیت‌های جدید هم آنها را به کار برد" کاهش می‌دهیم.

برخلاف رایانه، مغز انسان عادی هرگز به مرحله‌ای نمی‌رسد که دیگر نتوان در آن تجربه‌ای ثبت کرد، مغز هرگز پر نمی‌شود.

شما می‌توانید کتاب را همراهتان به ساحل دریا ببرید، بدون اینکه نگران ورود شن و ماسه به داخل آن باشید. می‌توانید آن را با خودتان به رختخواب ببرید، بدون اینکه نگران باشید اگر خوابتان گرفت از دستتان روی زمین بیفتد و خراب شود. اگر قهوه هم روی آن بریزد، مشکلی پیش نمی‌آید. می‌توانید روی آن بنشینید،می‌توانید آن را روی میز بگذارید، صفحه‌ای را که دارید می‌خوانید،علامت بگذارید و چند روز بعد ادامه آن را از همان صفحه‌ای که رها کرده بودید، از سر بگیرید. هرگز دغدغه اینکه چگونه و کجا آن را به برق بزنید،یا نگران تمام شدن شارژ باتری‌اش نیستید.

ما امروزه با توجه به فراگیری متن در اینترنت و گوشی‌های همراه کلمات بیشتری را مقایسه با بیست سال قبل می‌خوانیم اما زمان بسیار کمتری را صرف خواندن کلماتی می‌کنیم که روی کاغذ چاپ شده‌اند.

در آزمایشی دیگر،پژوهشگران از گروهی از افراد خواستند تا پای رایانه بنشینند و دو مقاله آنلاین درباره دو نظریه مخالف در مورد یادگیری بخوانند. در یکی از این مقالات اعلام شده بود که «دانش،پدیده‌ای عینی» است و دیگری بر این باور بود که «دانش،پدیده‌ای نسبی است». هر کدام از این مقالات ساختاری مشابه داشتند با عناوین مشابه و هر کدام لینک‌هایی به مقاله مخالف داشت که به خواننده این امکان را می‌داد تا فوراً بین آنها حرکت کند و آن دو نظریه را با هم مقایسه کند. پیش فرض پژوهشگران این بود که کسانی که از این لینک‌ها استفاده می‌کنند در مقایسه با کسانی که مقالات را پشت سر هم می‌خوانند_یعنی پس از تمام کردن یک متن به سراغ آن دیگری می‌روند_درک بهتری از این دو نظریه و تفاوت آنها خواهند داشت. اما آنها اشتباه می‌کردند. کسانی که صفحات را به صورت خطی می‌خواندند. در مقایسه با کسانی که روی لینک‌ها کلیک کرده و جلو و عقب می‌رفتند،درک به مراتب بهتری از این دو نظریه داشتند. به اعتقاد پژوهشگران، این لینک‌ها، یادگیری را سخت کرده بودند.

وقتی در اینترنت جستجو می‌کنیم، جنگل را نمی‌بینیم. ما حتی درختان را نیز نمی‌بینیم. ما فقط ترکه‌ها و برگ‌ها را می‌بینیم. شرکت‌هایی مثل گوگل و مایکروسافت موتورهای جستجویشان را برای یافتن محتویات صوتی و تصویری کامل‌تر می‌کنند، و در عین حال محصولات بیشتری دستخوش این فرایند بخش بخش سازی می‌شوند، فرایندی که در حال حاضر ویژگی اصلی آثار مکتوب آنلاین است.

هزینه ای که ما در ازای استفاده از قدرت فناوری می‌پردازیم، بیگانگی است. این هزینه در مورد فناوری‌های فکری می‌تواند بیشتر باشد.

تاثیرات فناوری در سطح نظرها و درک برداشت ما نیست که بروز می‌یابد، بلکه الگوهای درک و فهم ما را، ترجیحاً و بدون اینکه هیچ مقاومتی در مقابلشان صورت گیرد، تغییر می‌دهد.

تقریباً اواخر هزاره چهارم قبل از میلاد بود که فناوری نوشتن یک گام بسیار مهم رو به جلو برداشت. در آن زمان، سومریان، که ساکن منطقه‌ای بین دجله و فرات، در عراق امروزی، بودند، شروع به نگارش با سیستمی از نمادهای سه گوش به نام (خط میخی) کردند. در همین حال، چند صد مایل به طرف غرب، مصری‌ها خط انتزاعی‌تر هیروگلیف را برای بازنمایی شیا و اندیشه‌ها ابداع کرده بودند. با توجه به اینکه خط میخی و هیروگلیف هر دو حاوی کاراکترهای لوگو سیلابی (هجاهای تصویری) بسیاری هستند که نه فقط دلالت بر اشیا بلکه همچنین دلالت بر آواهای گفتاری داشت، درک معنا در این زبان‌ها در مقایسه با نشانه های محاسباتی ساده، مستلزم فشار بیشتر بر مغز بود. در این زبان‌ها، خواننده مجبور بود قبل از تفسیر معنای یک کاراکتر، خود آن کاراکتر را تفسیر کنند تا بفهمد چطور باید از آن استفاده کند. بنابراین مغز سومریان و مصری‌ها مجبور به ایجاد مدارهایی عصبی بود که به نوشته وولف باید روی غشای مغز یکدیگر را قطع می‌کردندو بخش‌های به هم متصل شده نه تنها درگیر دیدن و معنی یافتن که درگیر شنیدن، تحلیل مکانی و تصمیم گیری هم می‌شدند. وقتی که این سیستم‌های لوگو سیلابی گسترش یافت و مشتمل بر صدها کاراکتر شد، حفظ کردن و تفسیر آنها به یک کار ذهنی مشقت بار تبدیل شد که در انحصار نخبگانی فکری قرار گرفت، نخبگانی که از زمان و نیروی ذهنی فراوانی برخوردار بودند. برای اینکه فناوری نوشتن از الگوهای سومری و مصری فراتر برود و به ابزاری در خدمت نه یک گروه کوچک بلکه بیشتر مردم درآید، لازم بود خیلی ساده‌تر شود.

اغلب تصور می‌شود زمانی که ما در اینترنت می‌گذرانیم عمدتاً زمانی است که اگر پای اینترنت نبودیم صرف تماشای تلویزیون می‌کردیم. اما آمار و ارقام چیز دیگری می‌گویند. اکثر تحقیقات درباره فعالیت رسانه‌ای ما حاکی از آن است که با افزایش کاربرد اینترنت،تماشای تلویزیون نیز یا به قوت خودش باقی مانده یا افزایش یافته است.

الگوی جدیدی از مطالعه در حال شکل‌گیری است که خاص صفحه نمایش است و ویژگی‌های بارز آن «اینترنت‌گردی و مرور اجمالی، یافتن کلید واژه‌ها، خواندن یک‌باره و مطالعه غیرخطی است.»

تاثیرات فناوری در سطح نظرها و درک و برداشت ما نیست که بروز می‌یابد، بلکه الگوهای درک و فهم ما را، تدریجاً و بدون اینکه هیچ مقاومتی در مقابلشان صورت گیرد، تغییر می‌دهد.

در نظر گوگل ارزش واقعی هر کتاب نه وجود آن به عنوان اثری ادبی خود بسنده، بلکه وجودش به مصباح انبوهی از داده‌هاست که باید استخراج شوند. کتابخانه بزرگی که گوگل با شتاب سرگرم ساخت آن است نباید با کتابخانه‌هایی که تاکنون دیده‌ایم یکی تلقی شود. این کتابخانه، کتابخانه‌ای پر از کتاب نیست بلکه کتابخوانی پر از خرده اطلاعات است.

از نظر گوگل، اطلاعات نوعی کالاست؛ منبع کاربردی که می‌توان و باید با کارایی صنعتی آن را استخراج و تصفیه کرد.

آزمایش‌ها نشان می‌دهند که اگر کسی دچار نابینایی شود، بخشی از مغز او که مسئول پردازش محرک‌های بصری است_غشا بصری_از کار نمی‌افتد بلکه بلافاصله جای خودش را به مدارهایی می‌دهد که برای پردازش صدا استفاده می‌شوند.

دفتر مرکزی گوگل در سیلیکون وِلی با نام مجتمع گوگل، کلیسای اعظم اینترنت است و مذهب جاری در چار دیواری آن، تیلوریسم است.