بریده‌های کتاب خانه ی ماتریونا: به همراه "خرده ریزها"

خدایا، فقط پیری را در تنگدستی و سرما به سراغمان نفرست! آخر، ما خود نیز پیران بسیاری را بدین‌سان رها کرده‌ایم...

حکایت ما انسان‌ها نیز گاه چنین است. هنگامی که ضربت عذاب وجدان بر ما فرود می‌آید، آتش به تمام وجودمان می‌زند و آن هم تمام عمر. برخی پس از این درد همچنان بر جای می‌مانند و برخی دیگر دوام نمی‌آورند.

ولی مرگ، اگر به قهر و اجبار نباشد، حلقه‌ای طبیعی از زندگی ماست. بدین سان، اگر کهنسالی ما را به آرامی به سوی مرگ پیش برد، بس آسان‌تر و با چشمانی بازتر آن را می‌پذیریم.

بدین‌سان، هر جانداری در این جهان تنها دو چیز در کف دارد: کارش و روحش.

فهمیدم چرا در زبان ما خوشبختی به شکل غریبی مترادف است با "دارایی"؛ اگر دارایی‌ات را از دست بدهی، در چشم مردم ابله و رسوا می‌نمایی.

زندگی به من آموخته بود معنایش را در غذا جستجو نکنم.

چه دردناک است شرمسار وطن بودن، آن‌گاه که وطن در دست مشتی نیرنگ‌باز بی‌رگ است که از سر بی‌تدبیری و خودخواهی اداره اش می‌کنند، آن‌گاه که در چشم جهانیان چهره‌ای گستاخ، موذی و بی‌ارج دارد، آن‌گاه که به جای خوراک سالم روحانی، خوراک فساد پیش رویش می‌گذارند، آن‌گاه که فقر و پریشانی چنان در تار و پود زندگی مردم لانه کرده که به هیچ روی نمی‌توان چاره‌اش کرد.

آرزو داشتم به گوشه‌ای دنج و آرام در روسیه بروم و حالا از این جا سر در آورده بودم. در جایی که از آن آمده بودم حداقل می‌توانستم در یه آلونک گلی زندگی کنم و به بیابان چشم بدوزم. شب‌ها باد خنکی می‌وزید و فقط گنبدی پرستاره بر بالای سر انسان گسترده شده بود.