بریده‌های کتاب عربیکا

امام موسی صدر سقفی از آرمان بر سر این مردم بی‌پناه ساخت؛ سقفی بلند که باید روی پایشان می‌ایستادند و قد می‌کشیدند تا آن را لمس کنند. مردمی که سقف آرمانشان کوتاه باشد خودشان هم کوچک و کوتوله باقی می‌مانند.

چقدر این پیرمرد با این زیرپوش سفید و سگرمه‌های درهم رفته مرا یاد پیرمردهای دزفول خودمان می‌اندازد. مشهور است که فردای موشک باران بار آجر می‌آوردند تا «خانه» را از نو بسازند. دلِ این را نداشتند که بگذارند و بروند، جانشان در شهر بود و کالبدشان را از زیر موشک‌های صدامی می‌بردند به حاشیه، و بازمی‌گشتند به خانه. چقدر ما شبیه همیم..

اینجا درست در مقابل مسجد محمدامین در مرکز بیروت جمعی از زنان و کودکان به دیوار مسجد تکیه داده اند ولی درهای مسجد به روی آن ها گشوده نمی شود کمی آن سوتر... المنه لله که در میکده باز است! اسکای بار میکده مشهور و بزرگ در ساحل درها را گشوده و پناهگاه جمعی از آوارگان شده!این کلوب شبانه درست در وسط بیروت است و رسانه ها نوشته اند بدون شک گران ترین و پرشورترین کلوب رو به دریای مدیترانه در لبنان به حساب می آید. آوارگان در حیاط و طبقات بالای کلوب اقامت گزیده اند. برخی در چادرهای مسافرتی آرمیده اند و برخی در پناه سقف و ستون های میکده.

مردمی که سقفِ آرمانشان کوتاه باشد خودشان هم کوچک و کوتوله باقی می‌مانند.

زندگی نه همان مرحله، که تلاش برای دست و پنجه نرم کردن با مراحلی است که گمان میکنیم باید زودتر از آن ها عبور کنیم. زندگی خودِ خودِ خودِ همین مراحل تو در توست...

در این سرزمین، همانگونه که زیتون می روید، مبارزان مقاومت نیز پرورده می شوند و نسل به نسل تسلیم ناپذیری را به ارث می برند...

اینجا مردم برای اینکه با احساساتشان کنار بیایند وقت کم می‌آورند.حادثه پشت حادثه،شهید بعد از شهید....

امام موسی صدر سقفی از آرمان بر سر این مردم بی‌ سرپناه ساخت.

حالا برخی از سیاستمداران ما مدتی است شعار وفاق می دهند. برای خوراک سیاسی شعار جذابی است؛رای آور هم هست. اما وفاق اعتباری است.اصالت با الفت است. وفاق مصلحت محور و توافقی بر یک غرض مشترک است. الفت اما غیرغرض ورزانه و براساس صدق و از شعبه های ولایت است. الفت که به محاق برود،ناچار و ناگزیر از وفاق می شویم.اما هوش دار که مومنین با رشته ولایت به هم وصل اند و قطع این سلسله به رانده شدن از بارگاه ولاء می انجامد.

حالا همه آن‌چه که اهالی غزه به آن امید بسته بودند فرو ریخته؛ آن‌ها معلق‌اند بین زمین و آسمان، میان رنج و رنج،‌ مرگ و مرگ. این حال، حال ظهور خداوند است. اینان قوم برگزیده خدایند در همان جغرافیای موعود! آن‌ها رو به راز هستی ایستاده‌اند. بر خلاف همه ابنای بشر که پشت به وجود و رو به خود مانده‌اند. ما همه در آیینه حق، خود را می‌بینیم و آن‌ها در آیینه، حق را...

گوشی را می‌دهد تا عین پیام را بخوانم: «... به عنوان یک پدر، به شما تکلیف می‌کنم، تا عادی شدن شرایط لبنان و فروکش کردن جنگ ظالمانهٔ اخیر، در کنار مردم فهیم لبنان و دیکر مبارزان آزادی فلسطین و قدس شریف باشی و لحظه‌ای درنگ و مسامحه نکنی. ضمناً خوب است بدانی من حاضر بودم شما شهید بشوی ولی به سید عزیز مقاومت، سید حسن نصرالله، گزندی و آسیبی وارد نشود.» می‌خندد و می‌گوید: «این هم پدر ما!» و می‌دانم دلش برای پدرش غنج می‌زند.

بر روی ویرانه دو پرچم نصب است: پرچم سیاه «یاحسین» و پرچم زرد «هیهات من الذلة». یادداشت می‌کنم: هرجا فرو می‌ریزد پرچم‌های «هیهات من الذلة» و «یاحسین» افراشته می‌شود. ینی ما هستیم؛ ما فرو نمی‌افتیم. این پرچم یعنی ما راست قامتانِ همیشه‌ی تاریخیم.