بریده‌های کتاب عربیکا

بیروت عروس خاورمیانه ، اکنون چونان مادری است که در سوگ فرزندانش مویه می‌کند و بر گیسوان خویش چنگ می‌زند.بیروت آرام است ؛ همچون در خواب رفته‌ای که گاهی با کابوسی برمی‌خیزد و شیون می‌کند و باز به خواب فرو می‌رود...

رژیم به وضوح دستپاچه شده و نمی‌داند چه کند.طبیعتاً اولین اقدام او انتقام گرفتن از زنان و کودکان و مردم عادی است. این کار را خوب بلد است!هفتاد سال به هر بهانه‌ای چنین کرده... ۱۷.اکتبر.۲۰۲۳

راستی راستی عازم جنگ شده اند‌.می‌پرسم کی ازتون خواسته برید لبنان؟بچه‌های نیروی قدس هستید؟ «نه حاجی ما بسیجی ایم.میریم لبنان یه جایی قایم می‌شیم تا نوبتمون بشه بریم بالا سر اسرائیلی ها.»

هنوز باور ندارم سید مقاومت رفته و دیگر با لبخند آشنا و لحن آتشینش برای دشمن اسرائیلی رجز نمی‌خواند.لبنان سال‌ها بود که در هر هنگامه ای سرش را بر شانه سید می‌گذاشت و بر او تکیه می‌کرد.

زمان شکست‌ها سپری شده و نصرالله (پیروزی الهی) فرا رسیده.

مقاومت زنده است.هنیه زنده است .نصرالله زنده است.همین جاست!از همین ضایحه دستور آتش را بر قلب دلیرمردانش الهام می‌کند...

در این سرزمین همان گونه که زیتون می‌روید ، مبارزان مقاومت نیز پرورده می‌شوند و نسل به نسل تسلیم ناپذیری را به ارث می‌برند.

حقیقت تکنولوژی همین است ؛ بهینه کردن نابودی ولو به تدریج.

ما ماموریت‌های تاریخی داریم ؛ در حاشیه کتاب فاخر تاریخ نقاشی‌های کودکانه نکشید!

این جنگ ، جنگ وجودی است. جنگ وجودی یعنی چه؟ یعنی یا ما می‌مونیم یا اونا پس بذار تا هر وقت که می‌خواد این جنگ طول بکشه.

مردمی که سقف آرمانشان کوتاه باشد خودشان هم کوچک و کوتوله باقی می‌مانند.

اینجا مردم برای اینکه با احساساتشان کنار بیایند وقت کم می‌آورد.حادثه پشت حادثه شهید بعد از شهید...

ما غریبه نیستیم؛ حتی اگر زبان هم را نفهمیم لهجه آهنگین غریب شامی به گوش ناآشنا و به دل آشناست.ماهمدیگر را می‌شناسیم...

یادداشت هایم را در رسانه‌ها منتشر می‌کنم؛ بعضی‌ها می‌گویند آنجا چه کار می‌کنی؟ باید بپرسم پس کجا باشم؟ این جنگ ماست، جنگ روایت‌ها؛ کسی که می‌تواند بنویسد و قلمش را زمین می‌گذارد مثل سربازی است که می‌تواند بجنگد و اسلحه‌اش را زمین می‌گذارد.

بیروت،عروس خاورمیانه،اکنون چنان مادری است که در سوگ فرزندانش مویه می کند و برگیسوان خویش چنگ می زند ..

- با خودم فکر می‌کنم اگر صد سال بعد به دنیا می‌آمدم و از من می‌پرسیدند دوست داری چه کسی را در گذشته تاریخ ببینی، پاسخ می‌دادم سید حسن نصرالله...!

حالا سیاستمداران ما مدتی است. شعار وفاق می‌دهند. برای خوراک سیاسی شعار جذابی است ؛ رأی‌آور هم هست. اما « وفاق » اعتباری است. اصالت با الفت است. وفاقْ مصلحت‌محور و توافقی بر یک غرض مشترک است. الفت اما غیر غرض ورزانه و بر اساس صدق و از شعبه‌های وَلایت است . الفت که به محاق برود ، ناچار و ناگزیر از وفاق می‌شویم. اما هوش دار که مومنین با رشتۀ ولایت به هم وصل‌اند و قطع این سلسله به رانده شدن از بارگاه ولا می‌انجامد.

مردمی که سقف آرمانشان کوتاه باشد خودشان هم کوچک و کوتوله باقی می مانند