بریده‌ کتاب‌های عربیکا

اینجا مردم برای اینکه با احساساتشان کنار بیایند وقت کم می‌آورند.حادثه پشت حادثه،شهید بعد از شهید....

امام موسی صدر سقفی از آرمان بر سر این مردم بی‌ سرپناه ساخت.

حالا همه آن‌چه که اهالی غزه به آن امید بسته بودند فرو ریخته؛ آن‌ها معلق‌اند بین زمین و آسمان، میان رنج و رنج،‌ مرگ و مرگ. این حال، حال ظهور خداوند است. اینان قوم برگزیده خدایند در همان جغرافیای موعود! آن‌ها رو به راز هستی ایستاده‌اند. بر خلاف همه ابنای بشر که پشت به وجود و رو به خود مانده‌اند. ما همه در آیینه حق، خود را می‌بینیم و آن‌ها در آیینه، حق را...

زندگی نرمال و روتین برای انسان مدرن آغاز پوچی و بی‌معنایی است؛هرچند که تلاش کند از طریق تفریحات غیرمتعارف آن را بپوشاند.

تصویری که برای تحقیر سنوار از رسانه‌ها پخش شد احساس جهانیان را در تحسین حماسه او برانگیخت؛ شعرا جان‌دار‌ترین کلمات را فراخواندند و آن‌ها را در نظمی حماسی در کنار هم نشاندند نقاشی‌ها و طرح‌های گرافیکی به فضای مجازی سرازیر شد. نقش‌ها و طرح‌هایی از دو چشم بی‌رمق که به ما می‌نگرد، به نسان و به تاریخ! سنوار هنرمند بود؛ و حالا در آخرین لحظه حیاتش بزرگ‌ترین اثر هنری را خلق کرده به دیوار تاریخ آویخته

امام موسی صدر سقفی بلند از آرمان بر سر این مردم بی‌سرپناه ساخت؛ سقفی بلند که باید روی پایشان می‌ایستادند و قد می‌کشیدند تا آن را لمس کنند.مردمی که سقف آرمان‌شان کوتاه باشد خودشان هم کوچک و کوتوله باقی خواهند ماند.

انقلابی بودن به مطالبه‌گری و فریاد زدنِ زیاد نیست، به دوست داشتن مردم و ایثار کردن برای آن‌ هاست.

ممکنه بعضی از شما فکر کنید این اسرائیله که آمریکا رو اداره می‌کنه، ولی در واقع اسرائیل فقط یکی از پروژه‌های آمریکاست؛ پروژه‌ی آمریکا در منطقه‌ی خاورمیانه. این پروژه تاریخ انقضا داره و همیشگی نیست. زمانی که هزینه‌هاش بیش از از فوایدش بشه، منقضی می‌شه.

ابوحیدر ادامه می‌دهد:《خونه ها که از بچه هامون عزیزتر نیستن.سنگ دوباره روی سنگ می‌ره....خونه‌ها رو از‌نو می‌سازیم...فدای مقاومت!》

چیزی در مورد یحیی سنوار باقی است که مرا رها نمی‌کند و مرا در درون به ورشکستگی کامل کشانده است. پس از تصویر تاریخ‌ساز از شهادتش؛ او می‌توانست فقط با باز کردن چفیه‌ش زنده بماند. یحیی می‌دانست زنده او چقدر بدرد اسرائیل می‌خورد؛ او بزرگترین شکار اسرائیل بود؛ تاریخ را برمی‌گردادند. یحیی همه این‌ها را می‌دانست، ولی چفیه را تا زیر چشم‌هایش بالا کشید. من به آن لحظه لاهوتی می‌اندیشم که یک انسان چگونه می‌تواند مرگ را به خود دعوت کند.

ما ماموریت های تاریخی داریم؛در حاشیه کتاب فاخر تاریخ نقاشی های کودکانه نکشید!

پیرزنی تنها که مانده تا بار دیگر فرزندان را به خود دعوت کند. مانده تا نکند فرزند یا نوه‌ای برگردد و پشت در بماند! «خانه» مهم است. یک نفر باید همیشه در خانه باشد؛ تا انتظار معنا پیدا کند؛ تا دلمان برای خانه تنگ شود.

بیروت همچنان در تصرف امام موسی است.در هر محله ای بیش از دیگر تصاویر این چشم های رنگی خسته طاقت‌سوزِ موساست که به چشم می‌آید و خاطرات خیزش مقاومت از زیر خاکستر اشغال اسرائیلی را یادآوری می‌کند.