بریده‌های کتاب شهید علم - دفتر دوم: نخبه شهید داریوش رضایی نژاد در آینه خاطرات

مسئولیت یک فروشگاه تعاونی را داده بودند به بابا. ما طبق معمول می رفتیم و خرابکاری می کردیم اما داریوش می آمد و به بابا کمک می کرد.با اینکه کلاس پنجم بود و سنی نداشت.تمام حسابداری تعاونی با او بود. به خاطر همین چیزها بابا داریوش را از همه بیشتر دوست داشت.وقتی میخواست قسم بخورد می گفت:به جان داریوش!. مثل همین امروز که ناخودآگاه جان داریوش را قسم خورد و جگر همه مان را کباب کرد.

آنها پیش چشم آرمیتا پدرش را شهید کردند. تا چند وقت،هرموقع حرف از پدرش به میان می آمد.گریه می کرد و می گفت :« پنج تا!پنج تا تیر به بابام زدن...»

آرمیتا به من می گوید:«عمو به من قول بده وقتی بزرگ شدم و دانشمند شدم،اون وقت آدم بدا شهیدم کردن،منو ببر پیش بابام خاک کن.»

داریوش دکتر شهریاری را خیلی دوست داشت.یک بار در جمعی برگشت گفت:قدر دکتر شهریاری را بدانید. ایشان پنجاه کیلو بیشتر وزنشان نیست اما پنجاه تن معرفت دارد‌»

ما که دوستانش بودیم او را نشناخته بودیم ، اما دشمنانش ارزش این جواهر را خوب فهمیده بودند

خوشبختانه دشمنان ما،مسلمان را نمیشناسند، وگرنه این طور وارد عمل نمی شدند. آنها نمیدانستد که با شهادت داریوش جنب و جوش علمی ایران چند برابر می شود! جوانان نخبه و تیزهوش دانشگاه های درجه یک پیش مسئولین انرژی اتمی می آیند و می پرسند رضایی نژاد چه کار می کرده است؟ بگویید تا ماهم آن کار ها را انجام بدهیم.

در خیلی از پژوهش‌ها پول حرف اول را می‌زد. معمولاً این مقالات و تحقیقات بسیار سطحی ولی پر زرق و برق و طولانی از آب در می‌آمدند، اما مقالات رضایی نژاد کوتاه بود و بسیار عمیق ، چون برای پیشرفت علم و خدمت به کشور پژوهش کرده بود نه چیز دیگر.

رفتنت آغاز فصلی تازه در اندیشه‌هاست سر برون می‌آورد ققنوس، از خاکسترت جا ندارد مرگ، در قاموس اقیانوس‌ها ای تمام رودها، جاری به سمت باورت

گفت مردم مرتب به هم دری وری میگن ، نمی‌تونم تحمل کنم ببینم مردم اینجوری به هم نامهربونی می‌کنن

بیشتر پژوهشگران زندگی خوبی داشتند و برای اینکه زندگیشان زیباتر و پرتجمل‌تر پیش برود، پژوهش می‌کردند داریوش زندگی می‌کرد که پژوهش کند.