بریده‌های کتاب یادداشت های آدم زیادی

کاملا درست است: زیادی. این کلمه برای دیگران کاربرد ندارد… آدم‌ها بد، خوب، عاقل، ابله، دلچسب یا زننده هستند، اما زیادی نیستند.

یک روز دیگر، دو روز دیگر و (آنگاه) دیگر نه دلتنگی احساس خواهم کرد، نه شادمانی🙃🖤

زیادی‌ام و دیگر هیچ.آدمی خارج از برنامه‌ام، همین و بس. ظاهرا طبیعت برنامه‌ای برای حیات من نداشته و در نتیجه با من مانندِ میهمانی سرزده و ناخوانده رفتار کرده است.

اما من!... من بر خودم و آینده ام خط بطلان کشیده بودم.❌🖤 (وقتی عذاب‌ها به جایی می‌رسند) که (تمام وجود آدم)، مانند گاری سنگین (به صدا می‌افتد و لق لق می‌زند)، دیگر خنده‌دار به نظر نمی‌رسند... اما نه! خنده، اشک را تا پایان، تا نهایت خستگی، و تا زمان خشکیدنش همراهی می‌کند و حتی آنگاه که دیگر زبان خاموشی می‌گیرد و گلایه می‌ماسد، همچنان قهقهه سر می‌دهد و طنین می‌افکند...

«آرامیدن چه خوب است!» بله، چه خوب است! چه خوب است پس از انتظاری مدید⏳،باورِ جان‌فرسای زندگی 🌀و حسِ سمج و پرتلاطمِ زنده بودن 🌊 را رها کردن! 🕊️

رودخانه‌ها یخ جامه‌هاشان را از تن می‌کنند. من بر جریان برفاب واپسین می‌روم... به کجا؟ خدا می‌داند! شاید به دریا.

آدمی تا زنده است زندگی را احساس نمی‌کند، و تنها با گذشت زمان است که زندگی برایش چون صدا محسوس می‌شود.⏳✨

او مرا دوست می داشت اما من او را دوست نمی داشتم . بله! من با مادر نیکوکارم بیگانه بودم و عاشقانه ، پدر گناهکارم را دوست می داشتم .

تمام شد... زندگی به پایان رسید. من بی‌تردید امروز خواهم مُرد. هوا بسیار گرم است... می‌شود گفت خفه است... یا شاید سینه ی من دیگر سرِ آن ندارد که دَم برآورد؟ کمدیِ کوتاه من به پایان رسید.(💔) پرده فرو می‌افتد.(🖤)

ناگفته نماند که به خوشبختی گوشهٔ چشمی هم دارم و حتی تلاش کرده‌ام از راست و چپ خودم را نزدیکش کنم…پس تعجب ندارد که قادرم ملالت را مانند دیگر بنده‌های خدا احساس کنم.

« در تمام طول زندگی‌ام دائما جایم را اشغال شده می‌یافتم و شاید دلیلش این بوده است که هرگز طالب جای مناسب برای خود نبوده‌ام. من مانند هر بیماری بی‌تحرک، خجالتی و عصبی بودم؛ ...»

چه کسی از خودخواهی مبرّاست؟ پیداست که من تنها با گذشت زمان⏳به همه‌ی این‌ها پی بردم؛ زمانی که مجبور شدم بال‌های مجروح و ناتوانم را فرو افکنم.🕊️💔

گاه حیرت می‌کنم که (آدم‌ها) این قدر (ساده و راحت) حرف می‌زنند!

«در تمام طول زندگی‌ام دائماً جایم را اشغال شده می‌یافتم و شاید دلیلش این بوده است که هرگز طالب جای مناسب برای خود نبوده‌ام.»

«همه ی ما استاد سکوت ایم.»

حتی اینک، با اینکه بیش از بیست سال از مرگش می‌گذرد، وقتی به یاد (پدر) بینوایم می‌افتم، بغضی خاموش گلوم را می‌فشارد و قلبم چنان گرم و تلخ می‌تپد و از چنان اندوهِ دردناکی سرشار می‌شود که گویی، هنوز سال‌های سال خواهد تپید؛پنداری هنوز دلیلی برای افسوس خوردن وجود دارد.(🖤)

نوشتن برایم دشوار شده است... پر را رها می‌کنم...🪶 زمانش رسیده است!🕊️ مرگ من آن ارابه ای نیست که شبا هنگام با هیاهویی فزاینده بر سنگ فرش خیابان می‌تازد و فراز می‌آید، نه (مرگ من همین جاست)، گِردِ سرم پر می‌کشد، چونان شبحی که مو بر تن پیامبران راست می‌کند... من می‌میرم...🖤 ⏳🌱(آی زنده‌ها، زندگی کنید!)⌛

نیشتر زدن به زخم‌های کهنه چه شادی‌آور و چه دردناک است.

با بدگمانی بر تلاش خودم برای «بودن چون همه»🙃👥می‌خندیدم😄 و ناگهان در حین خنده، اندوه وجودم را می‌انباشت، دچار یأسی مضحک می‌شدم🖤 و آنگاه باز به خانه‌ی نخست باز می‌گشتم.