بریده‌های کتاب یادداشت های آدم زیادی

«در تمام طول زندگی‌ام دائماً جایم را اشغال شده می‌یافتم و شاید دلیلش این بوده است که هرگز طالب جای مناسب برای خود نبوده‌ام.»

نیشتر زدن به زخم‌های کهنه چه شادی‌آور و چه دردناک است.

کاملا درست است: زیادی. این کلمه برای دیگران کاربرد ندارد… آدم‌ها بد، خوب، عاقل، ابله، دلچسب یا زننده هستند، اما زیادی نیستند.

زیادی‌ام و دیگر هیچ.آدمی خارج از برنامه‌ام، همین و بس. ظاهرا طبیعت برنامه‌ای برای حیات من نداشته و در نتیجه با من مانندِ میهمانی سرزده و ناخوانده رفتار کرده است.

رودخانه‌ها یخ جامه‌هاشان را از تن می‌کنند. من بر جریان برفاب واپسین می‌روم... به کجا؟ خدا می‌داند! شاید به دریا.

او مرا دوست می داشت اما من او را دوست نمی داشتم . بله! من با مادر نیکوکارم بیگانه بودم و عاشقانه ، پدر گناهکارم را دوست می داشتم .

ناگفته نماند که به خوشبختی گوشهٔ چشمی هم دارم و حتی تلاش کرده‌ام از راست و چپ خودم را نزدیکش کنم…پس تعجب ندارد که قادرم ملالت را مانند دیگر بنده‌های خدا احساس کنم.

« در تمام طول زندگی‌ام دائما جایم را اشغال شده می‌یافتم و شاید دلیلش این بوده است که هرگز طالب جای مناسب برای خود نبوده‌ام. من مانند هر بیماری بی‌تحرک، خجالتی و عصبی بودم؛ ...»