بریده‌ کتاب‌های سرای خاک و خون - مجموعه‌ی شهر هلالی

ونیرها پیر می‌شدند و به صورت طبیعی یا روش‌هایی دیگر می‌مردند؛ اما بعد از رهایی و بسته به گونه افراد ممکن بود پدید آمدن چینی روی پوست قرن‌ها زمان ببرد. فی‌ها می‌توانستند تا هزار سال عمر کنند، تغییر شکل‌دهنده‌ها و جادوگرها تا پانصد سال عمر می‌کردند و فرشته‌ها چیزی مابین این دو.

او حاضر نبود دوست دیگری راهم از دست بدهد؛ مخصوصا هانت را هرگز هانت را از دست نمی‌داد. مهم نبود که او چه کرده و چه چیز یا چه کسی را انتخاب نموده، حتی اگر این آخرین بار بود که او را می‌دید... نمی گذاشت چنین اتفاقی رخ دهد. برایس اینکار را میکرد. بخاطر او.

برایس گفت: "می‌ترسم." دانیکا دوباره دستش را گرفت:"نکته همینه برایس. نکته زندگی. برای زندگی کردن، برای عشق ورزیدن همینه که بدونی فردا ممکنه همش رو از دست بده. این باعث می‌شه ارزش خیلی چیزها بالا بره."

همیشه کسی بود که تو را زیر نظر داشته باشد. در سرتاسر این شهر، قلمرو و دنیای کثافت همیشه کسی بود که تو را زیر نظر داشته باشد. با دوربین‌هایی که آن‌قدر رویشان طلسم خوانده شده و محافظت شده بودند که حتی انفجار بمب هم نمی‌توانست آن‌ها را از بین ببرد.

نبض در رگ‌های برایس جوری هماهنگ با موسیقی می‌زد که گویی صرفا برای چنین لحظه‌ای زاده شده؛ لحظه‌ای که با نُت، آوا و آهنگ موسیقی یکی می‌شد؛ لحظه‌ای که تبدیل می‌شد به نمونه زنده یک موسیقی.

ترس مردم از فی‌ها به اندازه ترسشان از فرشته‌ها نبود که نیروهای ویران‌کننده و مخوف آسمان‌ها و طوفان را بر عهده داشتند؛ اما فی‌ها، می‌توانستند در صورت لزوم به فردی درد وارد کنند.هوا را از ریه‌هایش بیرون بکشند، او را منجمد کنند یا از درون و بیرون بسوزانند.

همیشه جایی رو بگرد که درد عمیق‌تره. جواب همیشه همون‌جاست.

آستری‌ها و فرشته‌های اعظم به روش‌های مختلفی می‌توانستند نیروی فرشتگان سقوط کرده را به بند بکشند و با این حال، از بین تمام آن راه‌ها، انتخاب کرده بودند که آن‌ها را با کمک طلسم افسونگرها که به صورت خالکوبی‌ای جادویی و شبیه تاجی نفرین‌شده بر پیشانی‌شان نقش شده بود به بردگی درآوردند؛ و همین‌طور با خالکوبی‌ای که روی مچ دستشان بود.