بریده‌های کتاب زخم های پولادین

هیچ کسی بیشتر از آن چه لازم است ، نمی داند

«فارلی.» آخرین کلمه را صدای آرام در کنار گوشم می گوید ،که آن را مثل صورت خودم میشناسم. به طور غریزی می چرخم و شید را بغل ، و هر دوی مان را متعجب می کنم .

وقتی به در می رسیم می گویم :«تعجبی ندارد که جزو سرباز خندق نیستی . توی خطوط جبهه به شاعر احتیاجی نیست .» مردک بیشعور عملاً به من چشمک می زند .« خب قرار که نیست همون وحشی باشیم.»

قبل از این که ایستری حرفش را تمام کند ، آن یکی که لبخندی کج دارد از صف بیرون می آید. فاصلهٔ بینمان را طی می کند ، اما دستش را به سمتم دراز نمی کند . « من بارو هستم . شید بارو . و بهتره من رو به کشتن ندی .» چشمانم را به سمتش باریک می کنم . « قولی نمیدم .»

اطلاعات از هر سلاحی خطرناک تر است.

دست بارو کمرم را پیدا می کند و به خیال خودش برای آرامش بخشیدن به من ، شکل های دایره شکلی را روی آن نوازش می کند . اما تماس دستش باعث می‌شود چندشم بشود . آب دهانم را بیرون می اندازم و حتی برای دور شدن از او هم که شده ، به زور روی پاهای نامتعادلم می ایستم .