بریده‌های کتاب مجمع الوحوش

گفت: به چیزی دل نبند که تا خُردی درد زیاد می‌بینی که خردکان درخت دردند الی‌الابد در این خاک.

ظالم به ظلم خویش گرفتار می‌شود، از پیچ‌و‌تاب نیست رهایی کمند را

گفتمش از طبیب جماعت خوشم می‌آید. مثال زالویند‌. از زخم ارتزاق می‌کنند‌. سیر بشوند پس می‌افتند. گفتم ناحق نگویم فی‌الحال هر چه دارم هم از همین جماعت است.

بال‌هات را با نخ می‌بندم نگیرند به هم که مرگ بی ‌تقلا راحت‌تر است به کام جان‌دار.

باید برم زیرزمین پای چرک‌کرده‌ی یوز ضماد روغن و تخم کتان ببندم. کبک دادمش جان بگیرد اما گوشت سرد شکمش سفت کرد. زخم آماسیده. مجبورم شکم را روان کنم. باید برگ سنا بکوبم بریزم به آبش. شکمش باز خالی می‌شود اما چاره چیست. حرام‌زاده‌ی گرسنه زخمی هم که باشد سگ هار می‌شود. طول کشید شکمش کوچک کنم تا نیاز نباشد به صید زیاد. چربی گردنش پیش از همه رفت. گربه‌ای است حالا در لباس پلنگ. قحطی شوخی ندارد. مردم افتاده‌اند به جان طیور و بهایم که هیچ، به جان هم.

راست است خورشید بالاخره افتاده به صورت اسد که هر چه هست از گردش همین افلاک است. به همین خاطر ظهر دمیدند به صور اسرافیل. همین روزهاست مردگان زنده شوند. مقام بالاتر می‌دهند هر که بیش‌تر تکه‌تکه شده دندانش بیش‌تر گذاشته بر جگر.

اهل است اما که می‌داند کِی از اهلیت در می‌آید. به این حرام‌زاده هیچ اعتبار نیست. حالا از گشنگی است که می‌بندمش. نبندم این وحوش را می‌افتند به جان هم. مانند رعیت‌اند. دست زور می‌خواهند بالای سرشان تا استخوان هم ندرند.

همه‌اش خیال می‌کردیم این شاه بیاید آن برود اوضاع بر وفق می‌شود. نمی‌دانستیم هر چه شیطان است زیر پوست همین انتظارِ آمدن این‌و‌آن است که به خون این ملک رفته. امان که مدام افتادیم از ورطه‌ای به ورطه‌ای بدتر.